Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Είμαστε μία κοινωνία που συνεχώς αναγορεύει νεκρούς σε ήρωες. Αλήθεια, τόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε από ήρωες; Τόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να βαφτίζουμε νεκρούς ανθρώπους σε πρότυπα και σημαίες;
Σκέφτηκε ποτέ κανείς αν ο Σωκράτης Γκιόλιας ήθελε να γίνει ήρωας; Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν η γυναίκα του ήθελε να διαβάζει τους μεταθανάτιους, γιατί άλλα έγραφαν προ της άνανδρης δολοφονίας όλοι αυτοί, διθυράμβους;
Τόσο χρήσιμα μας είναι πια τα πτώματα;
Αυτό δείχνει ότι η κοινωνία μας δεν λειτουργεί ομαλά και αποτελεσματικά.
Εάν λειτουργούσε δεν θα είχε ανάγκη από ήρωες αληθινούς και τεχνητούς, θα είχε ανάγκη από πολίτες ενεργούς.
Όχι άλλους νεκρούς ανθρώπους, η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από σύμβολα σε φέρετρα, αλλά από ανθρώπους ζωντανούς που θα εμπνέουν με το παράδειγμα τους.
Πόσο δίκιο είχε ο Μπρεχτ όταν έβαζε στο στόμα του Γαλιλαίου τη φράση: «Αλίμονο στην κοινωνία που έχει ανάγκη από ήρωες».