Γράφει ο Μαγια
Οι εργαζόμενοι σε απόγνωση. Οι νέοι στην ανεργία αλλά και στην εξαθλίωση του πεντακοσάρικου, αν ποτέ βρουν δουλειά. Οι συνταξιούχοι στον Καιάδα. Ο κόσμος πανικόβλητος ξοδεύει διαρκώς λιγότερα, κρατώντας τα λεφτά του για να επιβιώσει στην άβυσσο του ΔΝΤ. Δεκάδες χιλιάδες μικρομάγαζα και επιχειρήσεις θα κλείνουν κάθε μήνα από το φθινόπωρο. Η οικοδομή στο ναδίρ. Δημόσια έργα μηδέν. Το κράτος δεν πληρώνει ούτε αυτά που χρωστάει.
Κι όμως η κυβέρνηση δεν έχει αντιμετωπίσει ως τώρα σοβαρές αντιδράσεις. Ο λαός δεν βγαίνει μαζικά στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, ούτε για τη …μέγγενη, ούτε για τους κλέφτες, που συνεχίζουν να πίνουν εις υγείαν των κορόιδων. Δείχνει αμήχανος, μουδιασμένος. Κλαίει τη μοίρα του στον καναπέ!...
Να είναι μόνο η αγωνία για το σήμερα και η αβεβαιότητα, ο φόβος για το αύριο; Η μήπως πιστεύουμε ότι, τα προβλήματα είναι πραγματικά, τα αντιλαμβανόμαστε όλοι και αποδεχόμαστε πως χωρίς θυσίες -ανεξαρτήτως ευθυνών(!)- δεν γίνεται να βγούμε από την κρίση;
Πάντως, η κυβέρνηση τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση. Ελέγχει απολύτως την κατάσταση, γεγονός, που η Τρόικα πρέπει να εκτιμά ιδιαιτέρως. Ενδεχομένως να της ανοίγει και η όρεξη για περισσότερο «αίμα». Πειραματίζονται μαζί μας, άρα μετράνε και τις αντοχές μας. Φαντάζεσθε να νομίζουν ότι, μπορούμε να κατεβάσουμε κι άλλο τα παντελόνια; Αλίμονό μας!...