Γράφει η Ελένη ΠαπαδοπούλουΕίχα καιρό να αγοράσω εφημερίδα. Έκανα τελικά το λάθος χτες.
Καταρχάς παρατήρησα πως έχει αλλάξει πλέον ο τρόπος με τον οποίο επεξεργάζομαι αυτό που διαβάζω, το πώς το κρίνω, το πώς το αναλύω. Ό,τι διαβάζω το φιλτράρω πολύ περισσότερο από πριν και πάντα σε συνάρτηση με διάφορα που έχω διαβάσει σε blogs.
Μετά μπαίνω σε μία σχέση διάδρασης με το κείμενο. Διαβάζω δηλαδή το άρθρο και ψάχνω το mail του δημοσιογράφου να του στείλω σχόλιο. Δεν στέλνω σχόλιο, αλλά αυτή είναι η πρώτη μου αντίδραση, ειδικά όταν διαβάζω κάτι που θεωρώ τεράστια ανοησία.
Αυτό όμως που ανακάλυψα, μάλλον επιβεβαίωσα, είναι η σαφής ανωτερότητα της πένας των bloggers. Του πληκτρολογίου καλύτερα. Γνωρίζω ένα σωρό bloggers, οι οποίοι γράφουν εκατό φορές καλύτερα από τις δημοσιογραφάρες των εφημερίδων. Μόνο που δεν χασμουριόμουνα όταν διάβαζα τα άρθρα. Θεματολογία, ύφος και ανάλυση μηδέν.
Για να μην πω και για την φοβερή ..........
πληροφόρηση. Εάν ενημερώνεσαι από τα blog το αρθράκι του κυρίου ή της κυριούλας σου φαίνεται ρηχή παραπληροφόρηση. Μέχρι που διάβασα και το θεϊκό πως φταίνε οι πορείες για τον θάνατο των παιδιών, γι' αυτό να τις σταματήσουμε. Δύο άρθρα παρακαλώ σε προοδευτική υποτίθεται εφημερίδα. Μπορώ να θεωρήσω αυτήν την εφημερίδα κάτι περισσότερο από φυλλάδα;
Να μην αναφερθώ και στον λεξιλογικό πλούτο. Απορώ πώς χρησιμοποιούν άρθρα εφημερίδων σε σχολικά βιβλία. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδάκια δεν ξέρουν Ελληνικά.
Η ανάγνωση της κράτησε όσο κρατάει και το ξεφύλλισμα ενός περιοδικού. Και έμεινα με την απορία. Ήταν πάντα έτσι ο τύπος αυτής της χώρας ή τώρα φάνηκε η γύμνια του; Θα' λεγα και η φτήνια του, αλλά με 1,60 ευρώ που κοστίζει το τίποτα, μόνο φτηνό δεν το λες.
Ελένη Παπαδοπούλου