Γράφει ο Λυσίας
Για άλλη μια φορά, θρηνούμε, μετά από μια πορεία διαμαρτυρίας….
Από μια πορεία, που ξεκινάει ειρηνικά και καταλήγει στο τέλος, σε τραγωδία….
Έχουμε κατά καιρούς, θρηνήσει σύμβολα, αξιοπρέπεια, περιουσίες.
Τώρα θρηνούμε και ζωές…
Αθώους και ανύποπτους ανθρώπους, που χάθηκαν, πριν καν προλάβουν, να αναρωτηθούν, γιατί; ΓΙΑΤΙ ; Αυτό το ¨γιατί¨, έμεινε πίσω τους, ανέπαφο και αναπάντητο, για να τρεμοπαίζει τώρα, εφιαλτικά, στα δικά μας χείλη….
Είδαμε κάποτε, έμβροντοι, όλοι εμείς, οι σαστισμένοι και αγανακτισμένοι πολίτες, το Πολυτεχνείο να καίγεται. Να παραδίδεται, ανίσχυρο στις φλόγες. Καίγοντας μαζί του, τους αγώνες μιας ηρωικής γενιάς, καίγοντας και την πνευματική του προσφορά, πολλών γενεών.
Είδαμε την σημαία μας να καίγεται…. Τους τσολιάδες που τιμητικά φυλάνε το μνημείο της ιστορίας μας, να προπηλακίζονται.
Την Αθήνα να καίγεται, με προσάναμμα, τις περιουσίες των πολιτών.
Είδαμε την πατρίδα, να γίνεται διεθνώς κουρέλι. Και να μπαίνει στο ειρωνικό στόχαστρο των διεθνών της υπονομευτών….
Ε, τώρα είδαμε και την δολοφονία, την άνανδρη δολοφονία, τριών συνανθρώπων μας. Που έφυγαν άδικα με τον πιο τραγικό θάνατο.
Εισπνέοντας το ανεξήγητο μίσος, κάποιων..........
υποκείμενων, που με τον τσαμπουκά τους και μόνο, εντάσσουν τους εαυτούς τους, στην κατηγορία των ανθρωποειδών….
Αυτό που ποτέ μας δεν θα δούμε, και το δηλώνω με σιγουριά, αθροίζοντας τα γεγονότα, τις δηλώσεις των πολιτικών, αλλά και τις........
μετέπειτα ενέργειές τους, τόσα χρόνια τώρα, είναι η σύλληψη κάποιων και η παραδειγματική τους τιμωρία….
Προσαγωγές κατά καιρούς, έχουν γίνει πολλές, από τους πολιτειακούς προαγωγούς μας. Στο δια ταύτα δεν πέρασαν ποτέ. Μένοντας πάντα στις …..πύρινες δηλώσεις τους, των πρώτων στιγμών. Και μετά σιωπή. Και μετά τίποτα…. Όλα καλά, τρα λα λα…..
Μέχρι τα επόμενα γεγονότα.
Και πάλι προσαγωγές, πύρινες δηλώσεις, υποσχέσεις, οργή.
Και πάλι… τραλα λα. Και πάλι τίποτα, από τους εκφραστές του απόλυτου τίποτα. Από τα απόλυτα μηδενικά, που με ψευτιές και παχιά λόγια, αναρριχούνται στην εξουσία. Και μένουν εκεί, στις πανάκριβες πολυθρόνες τους να κλωσάνε την ανικανότητά τους. Και να μασουλάνε τον ιδρώτα των συνεχώς προδομένων πολιτών….
Που κουράστηκαν πια, απόκαμαν στη θέα, του βιασμού, της κάθε νέας τους ελπίδας.
Που πνίγηκαν, από την αθλιότητα των πολιτικών και από το συνεχές γρίφο, που βάφουν τον ορίζοντά μας…..