Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη».
Ο μοναδικός πολιτικός που δικαιώνεται απόλυτα από την υπερψήφιση του σχεδίου του ΔΝΤ, είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης. Είναι ίσως ο μόνος πολιτικός από εκείνους που ψήφισαν το σχέδιο, ο οποίος παραμένει συνεπής στις αρχές του. Εδώ και χρόνια, δε χάνει την ευκαιρία, ακόμη και μέσα στο κοινοβούλιο να βροντοφωνάζει πως «οι μόνοι διωκόμενοι στην πατρίδα μας είναι οι εργοδότες»! Πιστός στην αρχαιοελληνική παράδοση, ή καλύτερα, παίρνοντας από την αρχαιοελληνική παράδοση ότι τον συμφέρει για να αιτιολογήσει το κοινωνικό μοντέλο μιας νεοδουλοκτητικής κοινωνίας, όπου οι εργαζόμενοι θα παίρνουν μόνο τα απαραίτητα για να αναπαράγονται, βλέπει το όραμά του να ολοκληρώνεται. «Εμείς οι Κύριοι, μια μικρή μερίδα ευπατρίδων ευγενών, θα σκεφτόμαστε, θα δημιουργούμε πολιτισμό, θα κάνουμε πολιτική και θα δημιουργούμε ιστορία και οι νεόδουλοι θα εργάζονται , θα παράγουν πλούτο και θα το βουλώνουν, όταν πρόκειται για τις μεγάλες αποφάσεις του έθνους». Πάγιες θέσεις του, οι ελιτίστικες θέσεις του Πλάτωνα:«Μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός προικισμένων ανθρώπων είναι ικανός να κατανοήσει τη γνώση, που είναι το κλειδί προς την αρετή και την καλοκαγαθία, οι κοινοί άνθρωποι θα πρέπει να πεισθούν ότι αγαθότης, υπακοή και πίστη στους ειδήμονες συμβαδίζουν με την ευτυχία και ότι η αρετή του κοινού ανθρώπου δε.........
βασίζεται στη γνώση αλλά σε μια διαδικασία συνήθειας, μέσα από την οποία προτρέπεται να αποδεχθεί και να δράσει βάσει ορισμένων κανόνων, που θα επιβάλουν οι ειδήμονες. Η ελευθερία του αδαούς κι εκείνου που στερείται αυτοελέγχου είναι απλά ένα άχρηστο και πολλές φορές επιβλαβές προνόμιο. Ο όχλος δεν έχει κανένα δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού στο να κάνει τα δικά του σφάλματα, αλλά πρέπει να κυβερνηθεί από ανιδιοτελείς και χωρίς φιλαυτία εκπαιδευμένους ηγέτες». Αγνοεί σκοπίμως, ότι όταν υα έγραφε αυτά ο Πλάτων , είχε στο μυαλό του την ιδανική Πολιτεία, μια, σχεδόν κομμουνιστική κοινωνία, όπου όλα θα ήταν υπό κρατικό έλεγχο, διότι όπως έγραφε «Το ίδιον συμφέρον διασπά την κοινωνία ενώ το κοινό συμφέρον την συνδέει».
Ολοι, μα όλοι οι ξένοι αναλυτές συμφωνούν, πως τελικώς, σε ένα ή δυο χρόνια, δε θ’ αποφύγουμε την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με στάση πληρωμών και χρεοκοπία. Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα. Γιατί θα πρέπει να κάνουμε σε δυο-τρία χρόνια, αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε σήμερα, κερδίζοντας χρόνο και λιγότερη ψυχική φθορά ;
Για έναν και μοναδικό λόγο. Για να αποδομηθούν όλα τα εργασιακά δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα. Για να ξαναεπιστρέψουμε σε μια νεοφεουδαρχική κοινωνία με λίγους πλούσιους και πολλούς-πολλούς φτωχούς νεόδουλους, δίχως μεσαία τάξη και μηδενική κοινωνική κινητικότητα. Οποιος είχε την τύχη να γεννηθεί πλούσιος θα παραμείνει πλούσιος και ευγενής, οι άλλοι είναι καταδικασμένοι να φυτοζωούν. Αυτό είναι το ζητούμενο. Όλα τα άλλα περί «σωτηρίας του Εθνους» και «νεοπατριωτισμού», δίχως εθνική κυριαρχία, με τους ξένους να αγοράζουν σε λίγο πάμφθηνα ότι πολύτιμο έχουμε, είναι για αφελείς και βλάκες.