Γράφει ο Daemon“Κάντε τις συγκρίσεις” λέει η γνωστή διαφήμιση εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Και μού αρέσει. Και η διαφήμιση, και οι συγκρίσεις. Και για να είμαστε πιο επίκαιροι, ας κάνουμε μερικές συγκρίσεις στην πολιτική:
Το ΠΑΣΟΚ μετά τη μεγάλη ήττα του 2007 μπήκε στη διαδικασία εκλογής προέδρου από τη βάση. Στην αρχική φάση του αγώνα προηγείτο φανερά ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο ίδιος μάλιστα συμπεριφερόταν ως “ο μελλοντικός ηγέτης της παράταξης”, σύμφωνα και με την περίφημη δήλωσή του μετά το επεισόδιο με τον καφέ… Η υπερβολική του βεβαιότητα για την τελική του νίκη, σε συνδυασμό με τον εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου αριστοτεχνικό χειρισμό της συγκυρίας, ανέτρεψαν την πορεία των πραγμάτων και έβγαλαν τον κ. Παπανδρέου νικητή από τις κάλπες.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σοκαρίστηκε από το αποτέλεσμα. Αποτραβήχτηκε για μήνες από τη δημοσιότητα, κατανόησε το αποτέλεσμα και τις αιτίες του, το αποδέχτηκε και χάραξε μια στρατηγική ευθύνης, με δεδομένο ότι δεν........
. πρόκειται να διασπάσει ή να μειώσει την απήχηση του κόμματος με το οποίο πολιτεύεται όλα αυτά τα χρόνια. Τη στρατηγική του απόφαση τη μετέδωσε και στους εσωκομματικούς υποστηρικτές του.
Ωστόσο, ο Γιώργος Παπανδρέου έδειξε εξαρχής ότι ήταν αποφασισμένος να δείξει στο εσωτερικό του κόμματός του με πολλούς τρόπους ποιος νίκησε στην κάλπη. Οι “βενιζελικοί” υπέστησαν -κι ακόμα υφίστανται, απίστευτους εσωκομματικούς διωγμούς. Όλοι οι δημοσιογράφοι που κάνουν ρεπορτάζ ΠΑΣΟΚ, το έχουν αντιληφθεί σε όλη του τη διάσταση: Ακόμα και στον ίδιο τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο Παπανδρέου του “φύτεψε” έναν υπουργό αναπληρωτή, τον γνωστό “παπανδρεϊκό” Μπεγλίτη στο Υπουργείο Άμυνας, ως αναπληρωτή υπουργό.
Παρ όλα αυτά, ο Βενιζέλος επιδεικνύει μια αξιομνημόνευτη πολιτική υπευθυνότητα: Δεν διασπά το κόμμα του, δεν προχωρεί -όπως θα μπορούσε κάλλιστα- στο διαχωρισμό του δρόμου του από εκείνον του “όλου ΠΑΣΟΚ” (δικός του ο όρος) και προστατεύει το κόμμα του, τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, την πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα. Με αφάνταστο προσωπικό πολιτικό κόστος. Για τον Βενιζέλο, υπερίσχυσε η ενότητα του πολιτικού του χώρου, ως προϋπόθεση πολιτικής ηγεμονίας της κεντροαριστεράς.
Πάμε τώρα στην άλλη όχθη. Μετά την ήττα του 2009, η ΝΔ χρειάστηκε να μπει στη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού. Στην αρχική φάση αυτου του αγώνα, υπερίσχυε σαφώς η κα Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία φερόταν ως εν αναμονή αρχηγός, αρνούμενη να ασχοληθεί με “τεχνικές” λεπτομέρειες, όπως η απόφαση για το εκλογικό σώμα κλπ. Στην πορεία, όμως, η υπερβολική της σιγουριά για τη νίκη και ο επιτυχής χειρισμός της συγκυρίας εκ μέρους του κ. Σαμαρά ανέτρεψαν την πορεία των πραγμάτων και έφεραν τον Καλαματιανό πολιτικό στη θέση του προέδρου του κόμματος.
Η Ντόρα Μπακογιάννη σοκαρίστηκε από το αποτέλεσμα. Αντί να αποτραβηχτεί, να κατανοήσει τα αίτιά του και να καταστρώσει μια υπεύθυνη στρατηγική, έδειχνε σε κάθε αφορμή την -τουλάχιστον- απροθυμία της να συνεργαστεί με τη νέα ηγεσία. Αρνήθηκε ως “υποτιμητική” την πρόταση να αναλάβει τη θέση του σκιώδους υπουργού Παιδείας- Πολιτισμού, έλεγε παντού -και σε δημόσιες τοποθετήσεις της- ότι η συμβίωσή της με τον κ. Σαμαρά ήταν “δύσκολη” (δική της έκφραση) και, αφού η κοινή γνώμη είχε προετοιμαστεί, φτάσαμε στην προχθεσινή εξέλιξη για την οποία η κυρία Μπακογιάννη οφείλει ακόμα πολλές απαντήσεις.
Η διαφορά της συμπεριφοράς των δυο ηττημένων στις εσωκομματικές μάχες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι ενδεικτική για να εξαγάγουμε σημαντικά συμπεράσματα: Για την προσωπική υπευθυνότητα του καθενός, για την προσωπική του ευθύνη έναντι των πολιτών που ψήφισαν το κόμμα καθενός από αυτούς τους δυο, για τη δυνατότητα κα ιτην προθυμία τους να υποτάξουν το γενικό στο προσωπικό συμφέρον.
Καλά το λέει η διαφήμιση: Κάντε τις συγκρίσεις!