Γράφει ο Δημήτρης ΡηγόπουλοςΕίναι σαφές ότι η χώρα είναι χωρισμένη στα δύο. Σε αυτούς που πιστεύουν ότι εδώ που φτάσαμε η διάσωση μέσα από τον μηχανισμό στήριξης Ευρωπαϊκής Ενωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι μονόδρομος, και σε όσους επιλέγουν να αρνούνται την πρωτοφανή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, καταφεύγοντας στην καταγγελία (τεκμηριωμένη ορισμένες φορές αλλά χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα την ώρα που βουλιάζουμε), στη δημαγωγία, στον λαϊκισμό. Από την Πέμπτη το απόγευμα τα δύο ευδιάκριτα πια στρατόπεδα έχουν και πολιτικούς εκφραστές. Κι εντελώς απρόσμενα το μπλοκ της άρνησης και της ανευθυνότητας που μέχρι πριν από λίγες ημέρες μονοπωλούσαν τα δύο κόμματα της Αριστεράς διευρύνθηκε εκ δεξιών, εξασθενίζοντας ακόμα περισσότερο το στρατόπεδο της κοινής λογικής και του πατριωτισμού.
Αλλά το ρήγμα είναι πιο βαθύ. Την ημέρα της δολοφονίας των τριών νέων τραπεζοϋπαλλήλων στην οδό Σταδίου υπήρξαν αυτοί που έσπευσαν να καταδικάσουν το στυγνό έγκλημα άνευ υποσημειώσεων. Αλλά με μια .........
βόλτα στα μπλογκ, στα ραδιοκύματα ή στο Facebook καταλάβαινες ότι το ρήγμα είναι εδώ, ζωντανό, σπαρταράει.
Στην αρχή οι αμφιβολίες για το αν πράγματι υπήρξαν θύματα (και δεν πρόκειται για φήμες που διασπείρουν η Αστυνομία και οι «ξεπουλημένοι» δημοσιογράφοι) και στη συνέχεια τα «αμείλικτα ερωτήματα»: Γιατί ήταν ανοιχτή η Τράπεζα την ημέρα της μεγάλης πορείας; Γιατί δεν είχε κατεβασμένα ρολά το κατάστημα; Μήπως ήταν προβοκάτσια ακροδεξιών για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη και να τρομάξει το κίνημα;
Αλλά το κίνημα τρομάζει και ξεσηκώνεται μόνο όταν η σφαίρα προέρχεται από όπλο αστυνομικού ή των φονιάδων των λαών στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ή οπουδήποτε αλλού.
Ολοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτήν τη στιγμή δεν θα υπήρχε Αθήνα αν οι τρεις αδικοχαμένοι τραπεζοϋπάλληλοι ήταν θύματα αστυνομικής βίας. «Ευτυχώς» το έγκλημα διαπράχθηκε από «μπάχαλους», «προβοκάτορες», τους «έξω από μας». Κι έτσι ωραία θα συνεχίσουμε τις ζωές μας... Και την επόμενη φορά που θα «χτίσουμε» καθηγητές Πανεπιστημίου στα γραφεία τους, θα απαγορεύσουμε σε τουρίστες να κοιμηθούν στην καμπίνα τους, ξένους επισκέπτες να ανεβούν στην Ακρόπολη ή, το πιο απλό, μια χούφτα διαδηλωτών να μπλοκάρουν για πολλοστή φορά το κέντρο της πόλης, θα προσπεράσουμε αδιάφορα. Κοιμισμένοι, ξεχασμένοι και ωραίοι. Σαν Ελληνες.