Γράφει ο Παντελής ΜπουκάλαςΚαι ξαφνικά, με ένα από τα τερτίπια που συνηθίζει η Ιστορία για να διασκεδάζει, βρεθήκαμε στον Μαντέλειο αστερισμό, η ύπαρξη του οποίου μάλλον δεν αποτελεί κόσμημα για το πολιτικό μας στερέωμα. Από τη μια λάμπει (παρότι το συγκεκριμένο ρήμα κρίνεται άστοχο εδώ, αν όχι και ειρωνικό) ένα αστέρι πράσινου χρώματος, ο πρώην υπουργός Μεταφορών και γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Τάσος Μαντέλης, ο πρώτος υπουργός που ομολόγησε ότι δωροδοκήθηκε από ξένη εταιρεία για «τις προεκλογικές του ανάγκες». Από την άλλη αστράφτει (και βροντάει) ένα γαλάζιο αστέρι, η κ. Σταματίνα Μαντέλη, πρώην διευθύντρια Πολιτικής Γης του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η οποία με την απολογία της στη Βουλή κατέστησε το Βατοπέδι ένα πεδίο γεμάτο βάτους για πέντε στελέχη της Ν.Δ., τέσσερις υπουργούς κι έναν πρωθυπουργικό σύμβουλο. Και στο μεν δημοτικό τραγούδι ο αποφασισμένος αγαπητικός πατάει «βάτους κι αγκάθια» για ν’ ανταμώσει με την καλή του, εδώ όμως χώρος για αγάπη δεν υπάρχει· εκτός πια και πάρουμε στα σοβαρά, όπως δεν οφείλουμε, τις διαβεβαιώσεις ότι οι ιεροανίερες ανταλλαγές δεν είχαν άλλο κίνητρο παρά τη χριστιανική αγάπη και την επιζήτηση της πατερικής ευλογίας.
Διστακτικοί προς το παρόν οι αστρονόμοι, δεν ορίζουν επακριβώς το σχήμα του νέου αστερισμού. Κι όχι επειδή δεν έχουν ...........
γερά όργανα στη διάθεσή τους για να κάνουν τις παρατηρήσεις τους, αλλά επειδή, μιας και τα μυστήρια της φύσεως είναι αμέτρητα, η διάταξη των αστέρων εμφανίζεται ασταθής· είναι φορές που ο αστερισμός παρουσιάζεται με τη μορφή μοναστηριού με τα ψηλά του τα καμπαναριά και τα προσκυνητάρια του, κι άλλοτε πάλι έχουμε την εντύπωση ότι βλέπουμε ένα τρένο του ΟΣΕ ή το σύμβολο της φιλάνθρωπης Siemens γραμμένο στα ουράνια, όπως κάποτε το «Εν τούτω νίκα», αν και εδώ πρόκειται περί ήττας και μάλιστα συντριπτικής.
Αλλά αντιμετωπίζουν ένα επιπλέον προβληματάκι οι αστρονομούντες. Αυτοί ξέρουν πως οι αστερισμοί σχηματίζονται από απλανείς αστέρες. Τώρα όμως βλέπουν να συμμετέχουν στην όλη διάταξη και αστέρες όχι ακριβώς περιπλανώμενοι, πάντως παραπλανημένοι. Αν οι επιστήμονές μας δεν είχαν απορροφηθεί τόσο από την παρατήρηση των ουρανίων και έστρεφαν πού και πού το βλέμμα τους στα ταπεινά και τα γήινα, θα είχαν σίγουρα αντιληφθεί ότι «παραπλανηθέντες» χαρακτηρίζονταν επίσημα από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας οι υπουργοί της που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διευκόλυναν τις άγιες ορέξεις των Βατοπεδινών καλογέρων. Δεν πρόκειται λοιπόν για μυστήριο της φύσεως, αλλά για μυστήριο της πολιτικής, το οποίο θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Εκμηδένιση του χρόνου διά της συμπιεστικής πολιτικής βουλήσεως». Γερή πολιτική βούληση να υπάρχει και τα πέντε χρόνια που χρειάζονται νομοτύπως για τη διεκπεραίωση κάποιας περίπλοκης υπόθεσης γίνονται άνετα πέντε εβδομάδες, και πέντε ώρες ακόμα. Και με ανάλογη πολιτική βούληση μπορείς εύκολα (και κυρίως ατιμωρητί) να βαφτίσεις «χορηγία» μια παχυλή μίζα και να την εισπράξεις σαν... λογική υπουργική αμοιβή.
Παντελής Μπουκάλας