Γράφει ο Δημήτρης ΚακογιάννηςΟ Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε «σύσκεψη παρωδία» τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών που έγινε σήμερα (10/5/2010) υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Την χαρακτήρισε ακόμα ως «εγχώρια τρόϊκα» χρησιμοποιώντας μια λέξη που κυριαρχεί πολύ στις μέρες μας.
Επίσης κατηγόρησε την Κυβέρνηση ότι δεν ακούει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκτιμώ ότι θα είχε δίκιο, αν γινόταν η συνάντηση αυτή των αρχηγών και δεν τον καλούσαν να συμμετέχει. Από τη στιγμή όμως που κλήθηκε, θα έπρεπε να πάει και να αναπτύξει τις θέσεις του κόμματός του. Η άρνηση συμμετοχής τι νόημα είχε? Να «σνομπάρει» την συνάντηση για να βγει μετά και να την κατηγορεί που έγινε?
Όσον αφορά στην κατηγορία ότι δεν ακούει τις προτάσεις του κόμματός του η Κυβέρνηση, προφανώς εννοεί ότι δεν υιοθετεί τις προτάσεις του.
Και θεωρείται λογικό καθώς η Κυβέρνηση ψηφίσθηκε από την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού (43,92%) για να κυβερνήσει αυτή και όχι να εφαρμόσει τις θέσεις του μειοψηφούντος κόμματος του (4,60%).
Άλλωστε αυτό προβλέπει και το Δημοκρατικό Πολίτευμα της Χώρας.
Ναι μεν αντιδράς στα μέτρα που καλώς ή κακώς πήρε η Κυβέρνηση, όσο σκληρά και αν ακούγονται και είναι, όμως δεν προτείνεις εσύ λύση με......... άλλα μέτρα εφαρμόσιμα, τότε απλά αντιπολιτεύεσαι εκ του ασφαλούς.
Ζητά από την Κυβέρνηση να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που να αναδιανέμει τον πλούτο υπέρ των πολλών.
Ποιον πλούτο? Σε δέκα μέρες το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να πληρώσει δέκα δις να καλύψει τις λήξεις δεκαετών ομολόγων. Να αρνηθεί να πληρώσει? Να βγει έξω από τις αγορές? Πως θα πληρώνει στη συνέχεια μισθούς και συντάξεις από τον Ιούνιο και μετά? Θα τις αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ???
Το πράγμα σηκώνει πολύ συζήτηση.
Ένα καλό προέκυψε από αυτή την ιστορία: Φάνηκε η γύμνια του πολιτικού μας συστήματος, και αναδείχτηκε η ανομία, η ρεμούλα, το αξιόποινο της Δημόσιας Διοίκησης που το συνειδητοποίησαν το 100% του εκλογικού σώματος.
Κάτι είναι κι αυτό.