Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΣε κατάσταση πνιγμού εξ αιτίας της οργής τους διαβιούν οι Έλληνες. Διακρίνω σε κάθε μου βήμα (από εκείνο των ανωνύμων σχολιαστών στις ιστοσελίδες ως την ελάχιστη κοινωνική συναναστροφή που επιτρέπει η οικονομική καχεξία) τον λαϊκό κοχλασμό. Και ανησυχώ πιότερο κι από την εισβολή του ΔΝΤ. Επειδή ο θυμός τυφλώνει. Και ο υπό το νέφος του καλυφθείς στρέφεται ανεξέλεγκτα κατά δικαίων και αδίκων. Κυρίως κατά των συνελλήνων της διπλανής πόρτας που και αυτοί ασφαλώς δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους, αλλά σε σύγκριση με την δολοφονική δράση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας αποτελούν παρωνυχίδα. Εξουσίας που προβάλλεται δια μέσου γνωστών φυσικών προσώπων τα οποία χρόνια τώρα και δια της υπογραφής τους συναινούσαν πρώτον: Στην αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας μεταφέροντας τις επιδοτούμενες από τον Ελληνικό λαό δραστηριότητές του όχι μόνον σε ......γείτονες αλλά και σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης,. (το κλασσικό παράδειγμα των ναυπηγείων Ολλανδία Γερμανία). Δεύτερον στην σταδιακή αποψίλωση της αγροτικής μας παραγωγής προς όφελος ποιοτικά αδιαβάθμητων και εισαγόμενων προϊόντων, (από το 32% το 1990 κατολίσθησε στο 8% το 2009). Τρίτον την δια μέσου των Τραπεζών επικυρωμένης από την βουλή νόμιμης ληστείας κατά του λαού (19% επιτόκιο καταναλωτικού δανεισμού 6% ο φόρος των τραπεζών και των διατροφικών Γαλλικών και Ολλανδικών μονοπωλίων, 40% ενός φυσικού προσώπου πλέον των έμμεσων). Και τέταρτον της επιλεκτικής εκποίησης των οικονομικών φιλέτων από την προβολή και μόνον των οποίων προσποριζόταν το κράτος σταθερά ετήσια εισοδήματα, αλλά και της αρπαγής των κοινοτικών προγραμμάτων που οι Έλληνες ποτέ δεν αντιλήφθηκαν ότι οι «κουτόφραγκοι» τους τα κατέβαλλαν ως εφ’ άπαξ αντιστάθμισμα της εσαεί παραγωγικής τους απραξίας!
Αν σε αυτά προστεθεί και το οικονομικό μέγεθος της διαφθοράς (κατά μερικούς 5% επί του ΑΕΠ κατ’ άλλους 10%) στα σπλάχνα της οποίας κυριαρχούν το δίχως άλλο η μεγάλη χρηματιστηριακή ληστεία και η λεηλασία δια μέσου των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων, οι Ιφιγένειες τύπου Παυλίδηδων όπως παλαιότερα των Κοσκωτάδων που θα θυσιάσουν προς εξευμενισμό του Θεού-Λαού, αντιπροσωπεύουν φιλοδώρημα επαιτείας στην λαϊκή επιταγή τού εδώ και τώρα παραδειγματικού κολασμού των ενόχων. Και το «τις πταίει» δεν είναι θεώρημα φιλολογικό γιατί το μέλλον συνδέεται αναπόδραστα με το παρόν και το παρελθόν. (όστις ελέγχει το παρόν, ελέγχει και το παρελθόν και όστις ελέγχει το παρελθόν ελέγχει και το μέλλον. Όργουελ.) Αν κατά συνέπεια ο λαός παραχωρήσει στα ίδια φυσικά ή νομικά πρόσωπα το δικαίωμα της πολιτικής διαχείρισης της σημερινής του ταπείνωσης και εξαθλίωσης, τότε αυτόματα εξασφαλίζει την ατιμωρησία όλου πολιτικοοικονομικού προσκηνίου και παρασκηνίου που προηγήθηκε της καταστροφής του αλλά και: Το ότι το μέλλον του θα είναι εξ’ ίσου ζοφερό με το παρελθόν του! Κι αν πράγματι θέλει να τ’ αλλάξει, ρίχνει στον σκουπιδοφάγο του ιστορικού του νεροχύτη την εξουσιαστική αλητεία που τον πλήγωσε ως τα βάθη της ψυχής του.. Και προβαίνει στην υπολογιστική εκκαθάριση και επανεκκίνηση της ζωής του.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος.
eandrik@otenet.gr