Αυτή η κυκλοθυμία της Γερμανίας, αυτές οι μεσογειακές εξάψεις που εναλλάσσονται με βόρεια σύγκρυα, αυτό το «όταν θέλω, εσύ δε θέλεις, τώρα που δε θέλω, θέλεις, να! λοιπόν κι εγώ δε θέλω, για να θέλεις όταν θέλω» δεν πρέπει να μας ανησυχούνε. Κακώς τα έχουμε πάρει από φόβο ως χώρα… Είναι απλά, καθημερινά, πολιτικά, κλιμακτηριακά συμπτώματα. Γιατί ο χρόνος δεν εξαιρεί τις κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών, ούτε τις Καγκελαρίους. Φτάνει κάποια στιγμή που τελειώνουν οι περίοδοι προσαρμογής, οι περίοδοι χάριτος, οι περίοδοι καλής θέλησης, εύκολης πειθούς και παρατεταμένης ακμής. Πέφτουν τα οιστρογόνα της εξουσίας. Κόβονται τα… έμμηνα ποσοστά εμπιστοσύνης. Η κρίση της μέσης ηλικίας (αν συνδυάζεται και με οικονομική κρίση ακόμα χειρότερα…) έρχεται δριμεία και επιφέρει κυρώσεις. Μπορεί λοιπόν η Ελλάδα να είναι αμετανόητα καθηλωμένη στην παιδική ηλικία και να μη λέει να ωριμάσει αλλά κι αυτή η λοξή δόξα των ..........
τελούντων εν διπλωματική κλιμακτηρίω δεν είναι δα και για να τη ζηλέψουμε. Η ισχυρή Καγκελάριος και ο Συνασπισμός της έχουν αρχίσει να σκιάζονται τον ξαφνικό θάνατο κι αυτό αντικατοπτρίζεται στη σπασμωδικότητα της συμπεριφοράς τους.
Το Ποντίκι