Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΗ 3 Μαρτίου 2010, θα παραμείνει χαραγμένη στη μνήμη μας για πολλούς λόγους. Κυριότερος, θα πούνε πολλοί, είναι ότι αυτή τη μέρα, δόθηκε η χαρακτηριστική βολή σε μια ούτως ή άλλως επίπλαστη ευημερία στην οποία ο ελληνικός λαός είχε οδηγηθεί σχεδόν εκβιαστικά, τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, με την εισαγωγή μιας κατά γενική ομολογία συντηρητικής κοινωνίας σε πρότυπα ζωής που της ήταν άγνωστα, και κυρίως στηριζόμενα σε δάνεια. Ας μην ξεχνάμε, ότι πριν είκοσι πέντε με τριάντα περίπου χρόνια, δεν ήταν λίγοι οι παντοίοι οικονομικοί αναλυτές – καθοδηγητές, που επεσήμαιναν, σχεδόν εν είδη μομφής, ότι τα ...........
ελληνικά νοικοκυριά, δεν είχαν τέτοιοι βαθμό δανεισμού όσο τα αντίστοιχα των «αναπτυγμένων Δυτικών οικονομιών» (κύρια της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ), κι ούτε είναι τυχαίο, ότι αίφνης, «απελευθερώθηκαν» οι μέχρι τότε εξαιρετικά σφιχτές προϋποθέσεις δανεισμού των νοικοκυρών από τον πιστωτικό τομέα, με δάνεια κάθε μορφής, ενώ, όταν πριν 20-25 χρόνια το να σου χορηγηθεί μια δεύτερη πιστωτική κάρτα ήταν ένα εγχείρημα εξαιρετικά κοπιαστικό και αμφίβολης έκβασης, αίφνης, ο απλός πολίτης, ακόμα κι όταν ήταν άνεργος, δέχονταν τηλέφωνα στο σπίτι του από Τράπεζες, που του πρόσφεραν ήδη προεγκριμένα δάνεια και κάρτες, χωρίς καμία ουσιαστική στάθμιση του πιστωτικού κινδύνου που αναλάμβαναν (εννοώ οι Τράπεζες, πέραν των ιδιωτών). Μέχρι και δάνεια για αγορές μετοχών είχαν προβλεφθεί με ειδική έγκριση από την Τράπεζα της Ελλάδος, μη τύχει και μείνει κανένας έξω από το «πάρτι» του Χρηματιστηρίου κάποιες παλιότερες εποχές, ένα πάρτι που πολλοί από τους νυν θρηνωδούς των ΜΜΕ αλλά και της πολιτικής, ήταν τότε οι καλύτεροι ατζέντηδες εκείνης της μέθεξης στο «λαϊκό καπιταλισμό». Και βεβαίως, επειδή το μέσο νοικοκυριό, πάντα αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες, εκείνη τη στιγμή, η προοπτική του ότι εδώ και τώρα είχε τη δυνατότητα να κλείσει «τρύπες» με ζεστό χρήμα, ή ακόμα και να δοκιμάζει ένα επιτέλους ένα «ανώτερο βιοτικό επίπεδο», που μέχρι τότε το έβλεπε από απόσταση σα μια πραγματικότητα για άλλους, όχι όμως και για τον ίδιο, έβαλε τελικά το χέρι του στο μέλι, ελπίζοντας, ότι το μέλλον δεν θα τον πρόδινε, και θα μπορούσε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Κάπως έτσι, πολύ χοντρικά, ο μέσος Έλληνας μπήκε στο γκεζί.
Όμως, όλη τούτη η πορεία προς το όνειρο, ήταν μια καλοστημένη παγίδα. Εκείνη η συντηρητική κοινωνία, με τα μικρά κατ΄ ιδίαν κομποδέματα, αλλά που αθροιστικά λαμβανόμενα ήταν ένας «αναξιοποίητος πλούτος», έπεσε θύμα της Μεγάλης Διαπλοκής, που θα ανελάμβανε την «αξιοποίηση» εκείνων των κομποδεμάτων. Και όταν η Μεγάλη Διαπλοκή, μιλά για «αξιοποίηση», μιλά για ληστεία. Και το έργο, σχεδιάστηκε, εκτελέστηκε και τέλειωσε. Από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, μέσα σε 20-25 χρόνια, έγινε η μεγαλύτερη επιδρομή στη τσέπη ενός λαού, η μεγαλύτερη βίαιη και παράνομη ανακατανομή του πλούτου, από μια υπερπροστατευόμενη Μεγάλη Διαπλοκή, τόσο υπερπροστατευόμενη, όσο ανυπεράσπιστος (θεσμικά) βρέθηκε αυτός ο λαός.
Και ήρθε η 3 Μαρτίου του Σωτηρίου Έτους 2010.
Τούτη η μέρα, είναι η πιο σημαντική μέρα μετά το 1821. Αν η 25 Μαρτίου 1821, ήταν μια ημερομηνία υπερηφάνειας για το έθνος μας, για το λαό μας, η 3 Μαρτίου του 2010 θα καταγραφεί σαν μια ημερομηνία Εθνικής Ντροπής.
Όχι διότι λάθη, έστω λάθη τραγικά των κυβερνήσεών μας, εξόκειλαν οικονομικά το καράβι.
Όχι διότι ο λαός πρόκειται να πληρώσει ακριβά ένα «σπάταλο κράτος».
Τούτη η μέρα, είναι Μέρα Εθνικής Ντροπής, διότι με όλη την επισημότητα, η Νέμεση σταυρώθηκε δια παντός. Το ίδιο και η Δικαιοσύνη.
Όχι διότι τα μέτρα είναι σκληρά.
Διότι στις 3 Μάρτη του 2010, η Μεγάλη Διαπλοκή νομιμοποιήθηκε πλήρως με την μη παραγραφή των εγκλημάτων της, και τη διάσωσή της ως συστήματος παραεξουσίας.
Διότι ένας λαός σταυρώνεται για να διασωθούν όσοι όφειλαν να βρίσκονται στη θέση του νέου αυτού Εσταυρωμένου.
Ούτε ένας δεν πλήρωσε, έστω και συμβολικά, για την τιμή των όπλων –για όσους θα αισθάνονταν έτσι ότι το δίκαιο έκανε το χρέος του, όσο κι αν εγώ, μια τέτοια δικαιοσύνη επιλεκτική και μερικώς επιβαλλόμενη, τη θεωρώ πιο επικίνδυνη απ΄ την παντελή της έλλειψη.