Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Η ασφάλεια στην πιο απλή, αλλά συνάμα αξιωματική της μορφή, ορίζεται ως εξής: «ασφάλεια για όλους, ασφάλεια παντού, ασφάλεια για πάντα». Η προστασία της ασφάλειας του ενός όμως, δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος της ασφάλειας του άλλου, αυτή η θεμελιώδης λογική έγινε ακόμη πιο συστατική της έννοιας της ασφάλειας τη δεκαετία του ’90 με την ανάδυση του παραδείγματος της ανθρώπινης ασφάλειας. Η ασφάλεια του ιδιώτη σε καμία περίπτωση πλέον δεν μπορεί να θυσιάζεται ούτε στο βωμό της εθνικής, αλλά ούτε και της συλλογικής ασφάλειας. Αυτή η αρχή πρέπει να διέπει κάθε επιχείρηση, ειδικά της αστυνομίας, στην οποία χρησιμοποιείται βία στον σύγχρονο κόσμο.
Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να έγινε στην επιχείρηση στο Βύρωνα. Όταν δέχεσαι πυρά δεν σηκώνεις απλά το όπλο σου και ανταποδίδεις, υπάρχουν οι περίφημοι κανόνες εμπλοκής σε μία ένοπλή σύρραξη, πόσο μάλλον όταν αυτή ...........
γίνεται μέσα στην πόλη. Οι κανόνες όμως εμπλοκής σημαίνουν ότι απαιτείται και μία στρατηγική κουλτούρα για τη χρήσης βίας από τα σώματα ασφαλείας, πότε, πώς και πόση βία χρησιμοποιούμε. Η στρατηγική κουλτούρα είναι άγνωστη για την Ελλάδα, όπως είναι άγνωστη και η στρατηγική ασφάλειας. Μέχρι να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο, ρεαλιστικό θεσμικό κείμενο που να καθορίζει αυτά τα πράγματα, οι επιχειρήσεις της αστυνομίας θα έχουν το ρίσκο να μετατραπούν σε πιστολίδι με θύματα.