Γράφει ο daemonΑπό όλα, όσα άκουσα το σαββατοκύριακο στην τηλεόραση, περισσότερο με άγγιξε ο απλός και συγχρόνως καίριος λόγος της Σώτης Τριανταφύλλου, το πρωί της Κυριακής στο Mega. Η γυναίκα έχει άποψη, τη στηρίζει με πειστικά επιχειρήματα και ξέρει να τη διατυπώνει κατά τρόπο αντιληπτό από τους ανθρώπους που βλέπουν τηλεόραση το πρωί της Κυριακής. Δηλαδή από τους πολλούς.
Σε μια φράση έκλεισε την εξήγηση όχι μόνο των γεγονότων του Δεκεμβρίου 2008, αλλά και πολλών άλλων, λιγότερο καταστροφικών ως προς τα αποτελέσματα, αλλά όχι λιγότερο απεχθών, που έχουν συμβεί στη σύγχρονη Ελλάδα. Προσέξτε, μιλώ για εξήγηση των γεγονότων, όχι για αιτίες και αιτήματα. Αυτά σε λίγο. Είπε, λοιπόν, η Σώτη Τριανταφύλλου ότι στη χώρα μας σήμερα δεν ξεχωρίζουμε το συμβολικό από το πραγματικό. Είναι συμβολική πράξη εξέγερσης εναντίον του συστήματος, είπε, να πετάς αυγά εναντίον ενός αστυνομικού τμήματος, αλλά θέλει πολλή συζήτηση το να περνάς από αυτή τη συμβολική πράξη, στην καταστροφή με πυρκαγιά ολόκληρου του τμήματος.
Για τις αιτίες των γεγονότων του περσινού Δεκέμβρη, η γνωστή συγγραφέας υποστήριξε ότι υπάρχει ταξικό μίσος στη σημερινή Ελλάδα, που είναι πιο πολύπλοκο από την απλή απεικόνιση “μισώ τους πλούσιους, αγαπώ τους φτωχούς”. Ουσιαστικά, δηλαδή, εξήγησε σύντομα κι απλά ότι η παραδοσιακή φιλοδοξία, η οποία στις σύγχρονες κοινωνίες της Δύσης κινητροδοτεί τη δημιουργία, αποτελεί κινητήριο μοχλό για την ...........
κοινωνική κινητικότητα (δηλ,. τη δυνατότητα του παιδιού ενός εργάτη ή ενός υπαλλήλου να γίνει εκατομμυριούχος ή πρωθυπουργός), στη σημερινή Ελλάδα λειτουργεί αντεστραμμένα, λόγω της πλημμυρίδας της αριστεροσύνης στη χώρα μας τα τελευταία 35 χρόνια και της συνακόλουθης πλήρους αδυναμίας των κεντροδεξιών πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων να την ανακόψουν.
Στη σημερινή Ελλάδα, αντί να αποζητούμε να ξεπεράσουμε τον πετυχημένο, ανεβαίνοντας στο επίπεδό του, αντίθετα αγωνιζόμαστε εν πολλοίς να τον καταστρέψουμε, ώστε να κατέβει στο δικό μας επίπεδο.Τη χαρά της δημιουργίας έχει υποκαταστήσει η ηδονή της καταστροφής. Κι όσο αυτές οι κυρίαρχες αντιλήψεις συγκρατούν προς τα κάτω κάθε προσπάθεια, ατομική ή συλλογική, δημοκρατικής ωρίμανσης της κοινωνίας μας, τόσο μεγαλώνει -και το πιο τραγικό: γίνεται πιο ρεαλιστική!- η πρακτική του εξισωτισμού, δηλαδή της έλξης προς τα κάτω των πετυχημένων, αντί της έλξης προς τα πάνω των λιγότερο πετυχημένων.
Σώτη Τριανταφύλλου δεν έχω διαβάσει, το ομολογώ. Θα διαβάσω οπωσδήποτε τώρα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να ακούμε τη μεστή φωνή μιας Σώτης Τριανταφύλλου, από τους πολιτικάντηδες που λαϊκίζουν νομίζοντας ότι είμαι βλαξ και τσιμπάω με τους ανόητους αλαλαγμούς τους στο γυαλί…
Τα Πράγματα