Γράφει ο Δημήτρης ΚωνσταντάραςΜε ανάμικτα αισθήματα τσαντήλας και ζήλειας παρακολουθώ την «πολιτική ειδησεογραφία του μονόστηλου», σύμφωνα με την οποία, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου βλέπει συχνά-πυκνά τους βουλευτές του, καθ ομάδες, μικρές ή μεγάλες, συζητά μαζύ τους, ανταλλάσσει απόψεις, δίνει κατευθύνσεις, ακούει γνώμες…
Τα 3,5 χρόνια που η μοίρα μου έταξε να είμαι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, έβλεπα τον πρωθυπουργό μου από την τηλεόραση. Κατά μόνας, τον είδα ΜΙΑ φορά στο Μέγαρο Μαξίμου και ό,τι του είπα, έκανε πως τα άκουσε ενώ μου έδωσε μόνο μία κατεύθυνση: «Να μιλάς συχνά στη Βουλή».
Άλλη μια φορά τον είδα με καμιά εικοσαριά άλλους βουλευτές σε μια ταβέρνα στη Ραφήνα όπου μας «κουβάλησε» όλους, 5 λεπτά απ΄το σπίτι του για να ΜΗΝ μιλήσει σε κανέναν. Και όταν τον πλησίασα για να του μιλήσω για το επίδομα θέρμανσης που θεωρούσα ότι θάπρεπε να το δώσουμε τουλάχιστον στα άτομα με αναπηρίες, μου απάντησε « καλά…θα τα δούμε αυτά,…κάτσε να φας τώρα».
Και μια τρίτη φορά στη Βουλή, ένα απόγευμα καλοκαιριάτικο, όταν καθήμενος στις θέσεις των βουλευτών και τον προσπέρασα χωρίς να τον προσέξω, μου έκανε…πλάκα για ένα λευκό σακάκι που φορούσα με τη φράση «Μανεκέν ο κύριος…ποιος είναι ρε παιδιά;»
Θα μου πείτε: «Πλάκα μας κάνεις; Εδώ και τώρα ακόμα που έφυγε, έτσι όπως έφυγε, όταν πάει να φάει κάπου στην Αθήνα με τον Αγγέλου και τον Φιλιππίδη πάει, άντε και με το Δασκαλάκη. Ούτε τώρα δεν θέλει να δει κανένα βουλευτή».
Και θα σας απαντήσω: «Έχετε δίκιο. Αλλά τώρα επιλέγει τις ..........παρέες του και βλέπει όποιον γουστάρει. Το ίδιο ήταν όταν ήταν πέντε χρόνια πρωθυπουργός ; Αν επί 5 χρόνια δεν έβλεπε ΚΑΝΕΝΑ και δεν μιλούσε με ΚΑΝΕΝΑ, τότε πώς ήξερε, πως ήταν δυνατόν να ξέρει τι συνέβαινε στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στο Περιστέρι, στην Καβάλα, στο Κιάτο, στη Σύρο, στην Κοζάνη, στο Λασήθι , Ζάκυνθο;».
Η μόνη απάντηση που έχω είναι « Δεν ήθελε, δεν ήξερε, δεν έμαθε».
Παρά μόνο όταν αυτές οι περιφέρειες - και άλλες περιφέρειες- τον «έγραψαν στην…περιφέρειά τους» όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου σε μια ταινία του.
Τι αισθάνομαι; Λίγη…ζήλεια για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, λίγη τσαντήλα για τα χρόνια που «έφαγα» προσπαθώντας να στηρίξω έναν άνθρωπο, ένα κόμμα και μια πολιτική που ΔΕΝ με στήριξαν και -δεν το κρύβω- λίγη χαιρεκακία που ο σημερινός μου αρχηγός είναι πολύ πιο κοντά στους συνεργάτες του.
Μπορεί να μην τρώω κάθε μέρα με τον Καρατζαφέρη , ούτε να με παίρνει κάθε πρωί στο τηλέφωνο για να μου πει το πρόβλημά του αλλά τον βλέπω όποτε το ζητήσω, ακούει με προσοχή αυτά που του λέω, με χρησιμοποιεί όσο και όπου μπορεί, υπολογίζει σ΄εμένα για το παρόν και για το μέλλον και με κάνει να αισθάνομαι ότι αξίζει τον κόπο να ασχολείσαι με την πολιτική.
Κάτι που αν το δοκίμαζε ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας κύριος Σαμαράς αντί να μοιράζει στυλό με την υπογραφή του, θα μπορούσε να πει κάποια στιγμή ότι γνωρίζει τους ανθρώπους στους οποίους μπορεί να υπολογίζει και που ΔΕΝ θα τον καρφώσουν μόλις γυρίσει την πλάτη του.