Γράφει η Vicky Zar
Η ομορφιά είναι βαρετή γιατί είναι προβλέψιμη ,ακόμα και οι εικόνες που συμπεριέλαβα ήταν στα περιθώρια των ζωγραφιών και στα περιθώρια της παράδοσης …."" δήλωσε ο Ουμπέρτο Έκο σε μια συνέντευξη του σχετικά με την εικονογραφημένη επιτομή του " On Ugliness" που περιλαμβάνει εικόνες από σφαγές και ακρωτηριασμούς…. Είναι από τις λίγες φορές που η τέχνη θα ξεμπροστιάσει τη ζωή που πάντα θέλουμε να δείχνουμε σ ‘ ένα ροζ περιτύλιγμα .Όταν ήμουν στην εφηβεία θυμάμαι τη μητέρα μου να με πηγαίνει στον οφθαλμίατρο για να βάλω τα γυαλιά που αρνιόμουν πεισματικά να αποκτήσω και να μου λένε και οι δυο πόσο όμορφα θα ένιωθα όταν θα έβλεπα πως είναι ο κόσμος μέσα από αυτά .Αυτό ήταν και το τέλος αφού συνειδητοποίησα πόσο άσχημα ήταν όλα χωρίς τα κενά στις εικόνες που συμπλήρωνε η φαντασία μου…
Όλοι κρύβουμε σκελετούς στην ντουλάπα μας ,κοιμόμαστε το βράδυ με το φως ανοιχτό για να μην ανοίξουμε ξαφνικά τα μάτια και γυρίσουμε πίσω…. Ξυπνάμε δακρυσμένοι και μετά συνεχίζουμε να ζούμε πίσω από τα φώτα που κρύβουν τη ντροπή… Υπάρχουν παιδιά όμως που όσο και να κρυφτούν μέσα στα φώτα τα σημάδια στο κορμί και την ψυχή τους είναι πιο δυνατά δεν εξαφανίζονται πίσω από τα δανεικά ρούχα και από τα υποκριτικά χαμόγελα… Είναι τα πρόσωπα που έχουν πάψει να χαμογελάνε γιατί η ψυχή τους γέρασε όταν έμαθαν να αναπνέουν με το φόβο και να ζουν με τύψεις γιατί γεννήθηκαν χωρίς κανείς να τους ρωτήσει αν θέλουν… Γι ’αυτά δεν υπάρχουν γιορτές μόνο μια στείρα επανάληψη που σου επιβάλει να είσαι ευτυχισμένος χωρίς να μπορείς να κλάψεις όταν οι άλλοι γελάνε… Μια διαδρομή στη σιωπή χωρίς όνειρα παρά μόνο με εφιάλτες ….
.Όταν διαπράττεις φόνο η δικαιοσύνη σε στέλνει φυλακή όταν σκοτώνεις μια παιδική ψυχή ποιο είναι το τίμημα…; Μάθαμε να...........
βαφτίζουμε ληστές ,κακοποιούς ,ναρκομανείς ,τρελούς όσους παρεκκλίνουν από το νόμο ποιος όμως μας λέει ότι πριν δεν τους είχε σκοτώσει κάποιος άλλος στα δέκα την ψυχή …Για κάθε δράση υπάρχει μια αντίδραση όταν είσαι νεκρός δεν μπορείς να αναπτύξεις οίκτο και συναισθήματα σφίγγεις τα δόντια και προχωράς…
Ακούγοντας τα ίδια τα θύματα να μιλάνε αρχίζεις να ντρέπεσαι που εσύ τουλάχιστον είχες την ευχέρεια να λέγεσαι άνθρωπος… Χαρακτηριστική η μαρτυρία κοριτσιού που έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης για πρώτη φορά στην ηλικία των 6 χρόνων. «Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έγινε πρώτη φορά... Ο πατέρας της φίλης μου έπαιρνε το χέρι μου και το έβαζε στην τσέπη του για να πάρω γλυκίσματα... Παίζαμε συνέχεια μέσα στο σπίτι... Ο πατέρας της ερχόταν κι αυτός, να παίξει μαζί μας... Έσβηνε τα φώτα και μας έλεγε να προσποιηθούμε ότι ήρθε η ώρα για ύπνο... Όπως ήταν σκοτάδι, μπορούσε να με "πιάσει" χωρίς να βλέπει η κόρη του».
Παιδιά ενός κατώτερου θεού μαθαίνουν ότι ακόμα και στη γέννα υπάρχουν προνόμια μπορεί να μιλάς ,να ντύνεσαι και να μοιάζεις με άνθρωπο αλλά δεν έχεις δικαίωμα να είσαι γιατί τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά….
Vicky Zar