Γράφει η Vicky ZarΗ αυλαία πέφτει σε ένα θέατρο που δεν έχει θεατές ,η μελωδία του Χατζηδάκη σε ταξιδεύει σε εποχές που ήσουν αθώος σε ένα κήπο με όνειρα όταν ακόμα έγραφες γράμμα στον αι Βασίλη και δεν κοιμόσουν μέχρι να βεβαιωθείς ότι θα έρθει… Σε πέντε μέρες ο χρόνος θα φύγει ,το κουδούνι χτύπησε πρέπει να βγεις στη σκηνή να βάλεις τη μάσκα του ευτυχισμένου ,του καλού οικογενειάρχη να προσποιηθείς ότι δεν αισθάνεσαι μόνος μέσα σε κόσμο…. Να γιορτάσεις για τον ίδιο λόγο που γιόρτασες και πέρσι χωρίς να θυμάσαι αν τότε σου είχαν αποκαλύψει ποιος είναι αυτός…. Σε περιμένει η αυλή που με τόσο κόπο έχεις χτίσει να γιορτάσετε ότι έγινες κάποιος και επειδή είναι γιορτές να αγαπήσεις αυτούς που αγνοούσες την ύπαρξη τους μια βδομάδα πριν… Μην περάσεις όμως μπροστά από τον καθρέφτη να ελέγξεις αν το Burberry πουκάμισο σου παραμένει ατσαλάκωτο γιατί τότε θα εμφανιστούν τα .............
χαμένα όνειρα που πρόδωσες και ο έρωτας στην υγρή πόλη που για λίγο μόνο τόλμησες να ζήσεις ..…
Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω γατί με θλίβουν οι γιορτές και δε με θάμπωναν οι λάμψεις του χριστουγεννιάτικου δέντρου ίσως γιατί είναι οι μέρες που ποινικοποιείται η μοναξιά το δωμάτιο μικραίνει και οι ερινύες πολλαπλασιάζονται….. Οι μνήμες ζητάνε εκδίκηση για τους ανθρώπους που είχες και έχασες, για τις ελπίδες που έφυγαν και για ένα στόχο ζωής που πάντα παραμένει ένας στείρος επίλογος σε μια ευχετήρια κάρτα… Το δεύτερο κουδούνι χτύπησε πρέπει να βγεις στη σκηνή να ξεχάσεις ότι είσαι αναγκασμένος να παραμείνεις στο κρεβάτι γιατί τα παιδιά σου σε εγκατέλειψαν ,ο καρκίνος σε θυμήθηκε και η τηλεόραση παίζει ακόμα τους <<Δέκα Μικρούς Μήτσους >> του ’90 σε επανάληψη να σου κάνουν συντροφιά… Δεν είσαι μόνος απλά κουράστηκες να υποκρίνεσαι και για σένα δεν έχει φέτος δώρο…
Τρίτο κουδούνι κι έμεινε να σας πω μια ιστορία που θυμάμαι από παλιά για ένα κορίτσι που είχε κατάθλιψη και ζούσε σε ένα σπίτι που μαζεύονταν να παίξουν το ρόλο της <<αγίας οικογένειας >> για να μην γκρεμιστεί το όνειρο της κόρης που ζούσε μόνο για τις γιορτές…. Πρέπει να φύγω τώρα η αυλαία πέφτει πάντα όμως θα χω στα αυτιά μου το βαλς των χαμένων ονείρων …..αλλά ξέχασα ξεθώριασε κι αυτό όπως οι παιδικές μας φωτογραφίες ….!!!
Vicky Zar
Υ.Γ Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι αληθινή ,το αφιερώνω σε όλους αυτούς που τολμάνε να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στο κείμενο….