Γράφει η Ελλη Τριανταφύλλου
Η απορία του γαλάζιου στελέχους το βράδυ της περασμένης Παρασκευής φάνταζε απολύτως λογική. «Πώς είναι δυνατόν», μονολογούσε, «να χάσει η Ντόρα από τον Αντώνη; Δεν είδατε τις δύο συγκεντρώσεις;».
«Στην Κοτζιά ήταν μαζεμένη όλη η Νέα Δημοκρατία. Το Ζάππειο γέμισε με άγνωστες φάτσες. Εστειλα έναν δικό μου να κοψει κίνηση και δεν αναγνώρισε σχεδόν κανένα πρόσωπο!... Στη μία εξέδρα ήταν όλη η αφρόκρεμα της παράταξης και στην άλλη δέκα βουλευτές και ο Δημ. Αβραμόπουλος. Η μία συγκέντρωση ήταν γεμάτη πανό και οργανωμένα μπλοκ νεολαιών που φώναζαν συνθήματα και η άλλη ένα πλήθος ανθρώπων ατάκτως ερριμμένων».
Ετσι ήξερε μέχρι την Κυριακή να μετράει τα πράγματα, έτσι τα μέτρησε. Το ίδιο κάναμε κι εμείς, οι δημοσιογράφοι. Γράφαμε και απαριθμούσαμε ολομερίς κι ολονυκτίς τις προσχωρήσεις στελεχών ένθεν κακείθεν, σχεδόν προεξοφλώντας ότι το στοιχειο αυτό θα επηρεάσει καθοριστικά την έκβαση της εσωκομματικής μάχης. Κι εμείς, μέχρι ένα σημείο, δίκιο είχαμε. Οχι μόνο γιατί μέχρι σήμερα έτσι συνέβαινε, αλλά και γιατί πράγματι την επηρέασε σε έναν βαθμό. Μόνο που την επηρέασε ακριβώς αντίθετα από ό, τι περιμέναμε.
Οσο βάραινε η μία πλευρά της προεκλογικής ζυγαριάς από το στίβαγμα των επωνύμων τόσο μεγάλωνε η ορμή των «ανένταχτων» να τη γείρουν απ’ την άλλη. Οσο πιο ............
οργανωμένη φαινόταν η μία υποψηφιότητα τόσο πιο «κινηματική» γινόταν η άλλη. Εστρεφε αλλού το πρόσωπο ο κόσμος όταν άκουγε για τις μακροσκελείς λίστες από νυν και τέως που προσχωρούσαν στη μία ή στην άλλη πλευρά. Εκανε μόνο δύο εξαιρέσεις. Στα πρόσωπα που συμμετείχαν σε πόστα κλειδιά της γαλάζιας διακυβέρνησης και απέτυχαν στην αποστολή τους και στον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Στον τελευταίο οι πολίτες αναγνώρισαν τον πολιτικό που, αν και αποχώρησε από την κούρσα διαβλέποντας την ισχνή δυναμική της υποψηφιότητάς του, επέμεινε μέχρι τέλους στην υποχρέωση της Ν. Δ. να αντλήσει τη δύναμή της από τους πολίτες. Αντίθετα, στην επιλογή του πρώτου σε σταυρούς βουλευτή της πολυπληθούς Β΄ Αθηνών Αρη Σπηλιωτόπουλου οι ψηφοφόροι της Ν. Δ. δεν αναγνώρισαν κάτι που να τους αφορά. Και ας τον περιλαμβάνουν μεταξύ των αξίων της παράταξης, όπως απέδειξε η πρόσφατη εκλογική του επίδοση.
Οπως αποδείχθηκε, οι νεοδημοκράτες είχαν το ίδιο πρόβλημα με εκείνον που πήγαινε στον σεξολόγο γιατί δεν είχε ταίρι! Οταν ένιωσαν ότι μπορούν να εκτονωθούν για την απόρριψη που ένιωσαν και να «ξανα-ερωτευτούν», πήγαν τρέχοντας. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου πήγε για να εκδικηθεί άλλη μια φορά -η πρώτη δεν έφτασε- για την προδοσία, αλλά πάνω απ’ όλα για να δεσμεύσει τον «επόμενο» με την πληθωρικότητα της εμπιστοσύνης, τη μαζικότητα της εκδήλωσης και το πάθος της συμμετοχής.
Ολοι όσοι έλαβαν μέρος στην εκλογή του νέου αρχηγού εύχονται να μη χρειαστεί σύντομα να στηθούν ξανά στην ουρά για να τιμωρήσουν, αλλά και να ονειρευτούν. Αν, όμως χρειαστεί, θα το κάνουν. Και θα το κάνουν πολύ πιο γρήγορα απ’ ό, τι την προηγούμενη φορά και ακόμη πιο εμφατικά. Το ίδιο μάλλον θα πράξουν και οι εκατοντάδες χιλιάδες που εξέλεξαν τον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και σημερινό πρωθυπουργό.
Ο λόγος είναι απλός. Η σχέση του ηγέτη με τους πολίτες είναι αδιαμεσολάβητη. Οσο περισσότεροι ενδιάμεσοι μπαίνουν στο πολιτικό παιγνίδι τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ματαίωσης των προσδοκιών των πολιτών. Οπως όλες οι σχέσεις, και αυτή του αρχηγού με τους πολίτες χρειάζεται πίστη για να εξελιχθεί, αφοσίωση για να ανθήσει, συνέπεια και δουλειά για να αντέξει στον χρόνο και να γίνει δημιουργική.
Η αλλαγή του τρόπου ανάδειξης του αρχηγού είναι βέβαιο ότι επέδρασε και θα επιδράσει πιο καθοριστικά στα μέχρι σήμερα πολιτικά δεδομένα.
Οι άλλοτε συμφοιτητές Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαράς είναι οι πρώτοι δύο ηγέτες που ως αρχηγοί των κομμάτων τους αντλούν τη δύναμή τους από τους πολίτες. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χαραμίσουν τη λαϊκή εντολή που πήραν από 1,5 εκατομμύριο πολίτες.
Ελλη Τριανταφύλλου