Πολύ "παγωμένα" τα Χριστούγεννα…

Γράφει η Μαρία Σεφέρου

Αυτά είναι τα φετινά… Κι όμως, οι θερμοκρασίες στη χώρα μας είναι υψηλές για την εποχή. Άσχετο… Έχουμε ξυλιάσει στην κυριολεξία από την κρυάδα – μια κρυάδα που νιώθουμε να μας διαπερνά μέχρι τον πυρήνα της ψυχής μας... Τα ψεύτικα λαμπιόνια και τα στολίδια που έχουν κρεμαστεί σε δρόμους και πλατείες, όπως είναι το έθιμο, οι λόφοι από κουραμπιέδες και μελομακάρονα, οι αχνιστές γαλοπούλες με τα παραγεμίσματα, δεν καταφέρνουν να μας γεμίσουν την ψυχή με ζεστασιά. Τι μας λείπει άραγε; Μήπως ξεπαγιάσαμε από τις εξαγγελίες-απειλές για τις θυσίες που καλούμαστε να κάνουμε, πληρώνοντας για πολλοστή φορά τα σπασμένα και τα κλεμμένα άλλων, για να βγει – αν ποτέ βγει – η χώρα από τα οικονομικά αδιέξοδα και να γλιτώσει την πτώχευση;

Για μένα, εκείνο που μας λείπει συνοψίζεται σε μία και μόνο λέξη: ΑΓΑΠΗ. Εδώ είναι το μεγάλο έλλειμμα της φυλής μας, που όσο πάει διογκώνεται. Κι αυτό το έλλειμμα δεν πρόκειται ποτέ να καλυφθεί με μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, με διαρθρωτικές αλλαγές, ξεπουλήματα ασημικών, με εξωτερικά δάνεια, ή με πράσινη ανάπτυξη. Αυτό το εθνοκτόνο έλλειμμα δεν καλύπτεται με χρήμα ή με οτιδήποτε υλικό. Δεν υπάρχουν Τράπεζες που θα μας δανείσουν Αγάπη, όσο υψηλά επιτόκια κι αν τους δώσουμε. Η ΑΓΑΠΗ είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός που δεν εξαγοράζεται ακόμη και με όλο το χρυσάφι της γης.

Η ΑΓΑΠΗ είναι η υπέρτατη αξία, μια παντοδύναμη θεραπευτική ενέργεια που γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και, όπως οι αχτίδες του ήλιου, διαλύει το πνευματικό σκοτάδι και ζεσταίνει ολόκληρη την ύπαρξη. Η ΑΓΑΠΗ είναι όπως ο ήλιος, ενώ η έλλειψη αγάπης σαν το γκρίζο ουρανό με τα ................πυκνά σύννεφα. Ακόμη και τα παιδιά είναι σκυθρωπά σε μια μουντή συννεφιασμένη μέρα. Ο ήλιος όμως κάνει τη διαφορά. Τι κρίμα που εμείς οι Έλληνες προτιμούμε το γκρίζο ουρανό από την ξαστεριά … «Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου, που έχει πάντα συννεφιά…», λέει το δημοφιλές τραγούδι του Τσιτσάνη. Συννεφιασμένη είναι η καρδιά του Έλληνα, και δε λέει να ξαστερώσει. Μίσος παντού, ζήλεια που σπάζει κόκκαλα, εγωισμός σκληρότερος κι από το γρανίτη, πείσμα που φτάνει μέχρι παραλογισμού και αυτογελοιοποίησης, χολή μέχρι που στραγγίζει τη χοληδόχο κύστη…

Προσπαθώντας να βγάλω άκρη μέσα από την πενταήμερη συζήτηση (μονολόγους) για τον Προϋπολογισμό, ένιωσα την παγωμάρα του μίσους να μου διαπερνά το κορμί. Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ότι ο “ναός” της Δημοκρατίας είναι φυτώριο κομματικού μίσους που τροφοδοτεί και τρέφεται από ταξικά μίση – μίση που διαχέονται σε όλη την κοινωνία, δηλητηριάζοντας και κατακερματίζοντας τον κοινωνικό ιστό και παγώνοντας τις καρδιές των ανθρώπων. Ακόμη και μπροστά στο απειλητικό φάσμα της πτώχευσης της χώρας, οι εκλεγμένοι εθνοπατέρες προτάσσουν τον εγωισμό, την αλαζονεία, και τα ατομικά και κομματικά τους συμφέροντα.

Παλιό είναι το αδελφοκτόνο μίσος της φυλής μας, ένα σαράκι που δυστυχώς έχει τις ρίζες του στην αρχή της ιστορίας μας. Οι Έλληνες δε χρειάστηκαν ποτέ τη βοήθεια εξωτερικού εχθρού για να διαλυθούν και να κάνουν τη χώρα τους ρημαδιό. Το κατάφερναν πολύ καλά μόνοι τους, όπως το κατορθώνουν και σήμερα. Οι εχθροί, ως όρνεα, επιπίπτουν μόνο πάνω σε πτώματα, κατά προτίμηση όταν η σήψη είναι προχωρημένη και η δυσοσμία της πτωμαΐνης τους σπάζει τα ρουθούνια. Αυτό συμβαίνει και σήμερα με τους λεγόμενους διεθνείς κερδοσκόπους – όρνεα που έχουν επιπέσει μετά βουλιμίας πάνω στο πτώμα-Ελλάδα.

Στην άκρως αλαζονική και διχαστική ομιλία του Πρωθυπουργού για τον προϋπολογισμό, τον άκουσα με έκπληξη να ζητάει βοήθεια λέγοντας: «Ελάτε, λοιπόν, να μας βοηθήσετε να κάνουμε τις μεγάλες αλλαγές. Ελάτε!» Και πότε το είπε αυτό; Αφού είχε περάσει τη ΝΔ γενεές δεκατέσσερις, αφού την είχε απαξιώσει και ξεφτιλίσει έως εδάφους, αφού είχε καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να ξυπνήσει μέσα σε κάθε “γαλάζιο” βουλευτή την παραδοσιακή κομματική εμπάθεια! Πρόκειται για υπέρμετρη αλαζονεία ή επιεικώς βλακεία; Ποιος νοήμων άνθρωπος που χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου άλλου θα τον απαξιώσει πρώτα και μετά θα του πει “έλα τώρα να με βοηθήσεις”; Ας δούμε όμως ποια ακριβώς ήταν τα προκλητικά λόγια του κ. Γ. Παπανδρέου που προηγήθηκαν της έκκλησης για βοήθεια:

«Όταν τα έκαναν θάλασσα και τα βρήκαν σκούρα, ναι, εγκατέλειψαν το σκάφος. Το εγκατέλειψαν όχι επειδή το ήθελαν, αλλά επειδή η Νέα Δημοκρατία βρέθηκε μπροστά στον ύφαλο της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της λαϊκής απαίτησης για αλλαγή πορείας που εξέφρασε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. (…)
Εμείς δεν ψελλίζουμε, όταν μιλάμε για μέτρα. Δεν λέμε άλλα ως Αντιπολίτευση και άλλα ως Συμπολίτευση και να τα ξεχνάμε όταν είμαστε κυβέρνηση. (…) Όμως, η διαφορά μας είναι ότι εμείς αυτά τα εννοούμε και τα κάνουμε ήδη πράξη. Μέσα σε ογδόντα μέρες έχουμε κάνει όσα εσείς δεν τολμήσατε μέσα σε έξι χρόνια. Διότι εμείς είμαστε δεσμευμένοι από το λόγο μας που είναι λόγος τιμής!»

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να του αντιτείνει, «αφού πετύχατε μέσα σε ογδόντα μέρες όσα εμείς δεν είχαμε πετύχει σε έξι χρόνια, αφού εσείς όσα λέτε τα εννοείτε και τα κάνετε πράξη ενώ εμείς δεν τα κάνουμε, αφού ο λόγος ο δικός σας είναι λόγος τιμής ενώ ο δικός μας λόγος ατιμίας, γιατί μας ζητάτε να σας βοηθήσουμε; Πρώτα-πρώτα δε χρειάζεστε την βοήθειά μας και δεύτερον εμείς, έτσι κι αλλιώς, είμαστε αναξιόπιστοι.»

Βεβαίως η ανικανότητα της ΝΔ είναι γνωστή και γι’ αυτό τιμωρήθηκε από το λαό. Και βεβαίως, στις δημοκρατίες που θεμελιώνονται στην αντιπαλότητα και στο μίσος, αυτή η απαξιωτική ρητορική είναι συνηθισμένη προεκλογικά. Όμως, αφού κάποιος έχει κερδίσει την εξουσία και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, τ' αφήνει αυτά πίσω και κοιτάζει πώς θα συνεργαστεί με τα «αντίπαλα» κόμματα για το καλό της χώρας και του λαού της. Παρόλη όμως την απαξίωση, η ΝΔ φάνηκε πιο ώριμη πολιτικά και πιο υπεύθυνη. Σημείωσα τις σταράτες κουβέντες από την ομιλία του κ. Σαμαρά:

«Δεν ήρθατε για να ενώσετε την κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία του ελληνικού λαού μπροστά στους μεγάλους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο τόπος, αλλά για να καταγγείλετε τη Νέα Δημοκρατία.

Να ξέρετε ότι η συναινετική μας διάθεση, κύριε Πρόεδρε, είναι αρετή δεν είναι αδυναμία. Δεν τη θέλετε; Δεν θα την έχετε.

Ελπίζουμε την επόμενη φορά που θα έλθετε για την αναθεώρηση αυτού του προϋπολογισμού, να δείξετε πιο υπεύθυνοι, πιο τολμηροί, πιο συναινετικοί και βέβαια λιγότερο αλαζόνες.»

Για νάμαι ειλικρινής μου άρεσε πολύ αυτό το κομμάτι. Κοντολογίς, η συναίνεση είναι αρετή δεν είναι αδυναμία, και υποδηλώνει υπευθυνότητα και ταπεινότητα! Αυτό δυστυχώς είναι το εθνοκτόνο έλλειμμα του ελληνικού κοινοβουλίου: έλλειμμα αρετής, υπευθυνότητας και ταπεινότητας, που έχει τις ρίζες του στο έλλειμμα ΑΓΑΠΗΣ για την πατρίδα, για το λαό της, για τους κομματικούς “αντιπάλους”. Αλίμονο, το μίσος εκπορεύεται από τις ίδιες τις δομές της δημοκρατίας…

Χωρίς να ξεχνάω τις αμαρτίες της ΝΔ και του πρώην Προέδρου της, ομολογώ ότι πολύ μου άρεσαν κι αυτά που είπε η Βουλευτής Σερρών της ΝΔ, Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά. Μπράβο Μαρία! Παραθέτω χαρακτηριστικό απόσπασμα της ομιλίας της:

«Όταν ο Κώστας Καραμανλής ζητούσε συναίνεση στο μεγάλο θέμα της οικονομίας, λέγατε ότι "συναίνεση σημαίνει συνενοχή" και ζητούσατε εκλογές παίζοντας ακόμα και με τους θεσμούς. Όταν λέγαμε σκληρές αλήθειες και μιλούσαμε για θυσίες, απαντούσατε με ακατάσχετη παροχολογία.

Θέτω ένα απλό ερώτημα: Αν δεν είχαν, κύριοι της Κυβέρνησης, προκηρυχθεί εκλογές, υπήρχε περίπτωση εσείς, ως ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην αντιπολίτευση, να συμφωνήσετε ποτέ για την λήψη των αναγκαίων μέτρων; Εσείς αρνιόσασταν ακόμα και την ύπαρξη της παγκόσμιας κρίσης. Τώρα τη θυμηθήκατε που γίνατε Κυβέρνηση.

Τη συναίνεση έχει κάθε λόγο να την αναζητά η Κυβέρνηση, η αντιπολίτευση όμως είναι εκείνη που θα την κάνει πράξη ενάντια στον συνηθισμένο της ρόλο να αντιπολιτεύεται και αυτό θέλει θάρρος, πολιτική ανδρεία και πολιτικό πολιτισμό.

Ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Σαμαράς, ξεκαθάρισε ότι δεν έχει καμία πρόθεση να κερδοσκοπεί πολιτικά στη φθορά της Κυβέρνησης προσδοκώντας να διαχειριστεί ερείπια αύριο. Ξεκαθάρισε ότι “εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε κακό στην χώρα προκειμένου να την κυβερνήσουμε”, αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά μας.»

Εδώ διαφαίνεται πολιτικό ήθος, ωριμότητα και υπευθυνότητα. Κάτι πάει να βλαστήσει, αλλά οι αλαζόνες επέμειναν να πνίξουν το φυτώριο της συναίνεσης εν τη γενέσει του. Κρίμα! Ζητάς βοήθεια, απλώνει ο άλλος το χέρι για να σου τη δώσει, κι εσύ το δαγκώνεις… Και μπορεί, λόγω βλακείας, εσύ μεν ν' απαλλάσσεται, όμως ο λαός δεν απαλλάσσεται από τις ολέθριες συνέπειες της βλακείας σου.

«Χτίζει σπίτια η ομόνοια, τα γκρεμίζει η διχόνοια», λέει η σοφή παροιμία. Στη Δημοκρατία μας, όμως, τα κόμματα προσπαθούν να χτίσουν το κοινό μας σπίτι, την Ελλάδα, πάνω στη διχόνοια. Αδύνατον! Η διχόνοια το γκρεμίζει, και ήδη καταρρέει, ενώ εμείς ψαχνόμαστε για να βρούμε πώς και γιατί μας προέκυψε η καταστροφή. Είναι η δημοκρατία του μίσους, stupid! Είναι το έλλειμμα της ΑΓΑΠΗΣ, βάρβαροι! Αυτό είναι που μας έχει παγώσει το αίμα, ανεπίδεκτοι ανάνηψης!

Φανταστείτε μια οικογένεια που τα μέλη της μισούνται και ανταγωνίζονται μέχρις αλληλοεξόντωσης. Είναι δυνατόν αυτός ο οικογενειακός πυρήνας να ευτυχήσει; Είναι δυνατό να προκόψει, όταν το ένα μέλος γκρεμίζει ό,τι κάνει το άλλο; Αυτό μας έχει συμβεί με τη Δημοκρατία του μίσους που απολαμβάνουμε. Όλα τα δεινά μας από το κομματικό και ταξικό μίσος προκύπτουν.

Σήμερα γιορτάζουμε τη μεγάλη γιορτή της Αγάπης, τα γενέθλια του Χριστού, της ενσαρκωμένης Αγάπης. Ας αναρωτηθούμε όλοι μας, μα πρώτα οι άνδρες και οι γυναίκες του Κοινοβουλίου, πόσο χώρο έχουμε δώσει στην καρδιά μας για να γεννηθεί ο Χριστός της Αγάπης μέσα μας; Η γέννηση του Θεανθρώπου σε μια ταπεινή φάτνη διότι, όπως λέει η Γραφή, δεν υπήρχε χώρος στο κατάλυμα (Κατά Λουκά 2:7), έχει μια τραγικά αλληγορική σημασία: ότι ο άνθρωπος δεν κάνει χώρο στην καρδιά του για να γεννηθεί η Αγάπη… Κι αυτό παγώνει όλη την ύπαρξη, παγώνει τις διαπροσωπικές σχέσεις, παγώνει οικογένειες, παγώνει κοινωνίες και λαούς, παγώνει την ανθρωπότητα ολόκληρη.

Ας δώσουμε όλοι μια πρόσκληση στην Αγάπη σήμερα! Ας της προσφέρουμε κατάλυμα να βλαστήσει μέσα στην καρδιά μας. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πικραθεί πολύ από συγγενικά τους πρόσωπα, από φίλους που τους πρόδωσαν, από συντρόφους, από συνεργάτες . Η καρδιά τους έχει γίνει πέτρα διότι τόσο άδικα και τόσο βάναυσα κάποιοι αχάριστοι τους πλήγωσαν. Και αυτοί, όμως, πρέπει να δώσουν χώρο στην αγάπη, όσο δύσκολο, παράλογο ή άδικο κι αν φαίνεται. Διότι δεν υπάρχει ωφέλιμο μίσος. Το μίσος σκοτώνει, όσο δικαιολογημένο κι αν είναι. Η αγάπη ελευθερώνει, θεραπεύει και αναζωογονεί την ψυχή.

Μπορεί να κουράστηκες να συγχωρείς, χωρίς μάλιστα να σου ζητά ο φταίχτης συγνώμη, όμως δεν έχεις άλλη επιλογή, αν θέλεις να μη γίνεις στήλη πάγου. Αγάπα, για να ζεσταθείς και να ζεστάνεις, αγάπα για να θεραπευτείς και να θεραπεύσεις, αγάπα για να ελπίζεις και να δώσεις ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, έναν καλύτερο κόσμο. Αγάπα για να μπορείς να δημιουργείς το ωραίο, το μεγάλο και τ' αληθινό!

ΑΓΑΠΗ, εσύ υπέρτατη θεά,
Που της καρδιάς τους πάγους λιώνεις,
Εσύ που προτιμάς να πληγωθείς,
Και όχι να πληγώνεις,

Έλα να μου ζεστάνεις την ψυχή,
Μάθε με πώς να συγχωρώ,
Πώς να ξεχνάω, πώς να δικαιολογώ,
Και πώς να μην προσμένω ούτε φχαριστώ.

Θα έλθω, αν πραγματικά με θες,
Πρέπει όμως να ξέρεις ότι θα πονέσεις,
Και από τη σκουριά σαν το χρυσό θ’ απαλλαγείς
Μόνο αν το καμίνι αντέξεις…

Και πώς θα νιώσω ότι καθαρίστηκα απ’ τη σκουριά;
Υπάρχει άραγε για τούτο κάποια ζυγαριά;

Όταν, παρόλο που πληγώθηκες, το μίσος δεν το αντέχεις,
Είναι απόδειξη πως στην καρδιά σου Αγάπη έχεις.

Μαρία Σεφέρου