Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
«Ήταν Τρίτη, λίγες μέρες μετά το θάνατο του Αλέξη. Το ΚΕΑΝ διοργανώνει μία πικετοφορία, μία ειρηνική διαμαρτυρία, ένα γιατί με κεριά.
Πλατεία Συντάγματος, ήμασταν εκεί. Αρχίσαμε να μαζευόμαστε έξω από τη Μεγάλη Βρετανία. Δεν ήμασταν πάνω από 70 άτομα. Νέα παιδιά, που όλες αυτές τις ημέρες ήταν στους δρόμους, ήρθαν και προστέθηκαν σε εμάς. Αρχίσαμε να κινούμαστε προς τη Βουλή. Οι άνδρες των ΜΑΤ πήραν θέση απέναντι μας.
Τους μιλήσαμε, τους εξηγήσαμε ότι ήρθαμε ειρηνικά να τιμήσουμε τη μνήμη ενός νέου παιδιού. Προχωρήσαμε, περάσαμε στην πρώτη νησίδα, μετά στη δεύτερη. Οι δυνάμεις της αστυνομίας άρχισαν οικειοθελώς να υποχωρούν μπροστά σε εμάς, δεν ήμασταν καν ρυάκι, μία χούφτα άνθρωποι.
Φτάσαμε μπροστά από τη Βουλή. Κάτσαμε κάτω, καθιστική διαμαρτυρία με κεριά. Οι αστυνομικοί μπροστά μας ατάραχοι. Τους μιλούσαμε, στην αρχή δίσταζαν να μας απαντήσουν. Κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι και εμείς είμαστε άνθρωποι. Δεν έχουμε έρθει να τους δείρουμε, δεν έχουμε έρθει να σπάσουμε και να κάψουμε, έχουμε έρθει για να δηλώσουμε βουβοί τον πόνο μας.
Κάποια παιδιά ήθελαν να αφήσουν ένα κερί στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, ένα κεράκι για το μικρό Αλέξη. Η Προεδρική Φρουρά δεν μας άφηνε. Ήρθε ο επικεφαλή της αστυνομικής δύναμης. Του εξηγήσαμε, του είπαμε ότι δεν θα ήταν κάτι κακό, αν δεν μας ............άφηνε τα πράγματα θα οξύνονταν. Δεν το θέλαμε. Θυμάμαι ότι του είπα: «πήγαινε το εσύ». Τελικά μας άφησε, δύο παιδιά πήγαν και άφησαν το κεράκι, στη μνήμη του μικρού Αλέξη. Αποχωρήσαμε. Ο Αξιωματικός ήρθε, μας πρόφτασε, μας έδωσε το χέρι, έχω και εγώ παιδιά μας είπε. Μακάρι όλες οι διαμαρτυρίες να ήταν έτσι!!!»
Ο θάνατος του μικρού Αλέξη ήταν μία κοινωνική ρωγμή. Η σφαίρα που τον σκότωσε δεν βρήκε μόνο την καρδιά του, βρήκε την καρδιά του κοινωνικού μας ιστού.
Τι έγινε όμως; Η ζωή του παιδιού ήταν η ευκαιρία για προπαγάνδα; Για επαναστατική γυμναστική; Για πλιάτσικο; Για βανδαλισμούς; Για μικροπολιτική;
Πριν με πείτε υπερβολικό, πάτε πίσω σε εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη και σκεφτείτε, πόσα από αυτά δεν έγιναν; Έγιναν όλα!!!
Για αυτό αξίζει να τιμούμε τον Αλέξη;
Πως πρέπει να θυμόμαστε εκείνη την τραγική νύχτα; Ως την αρχή των ταραχών ή ως μία μαύρη σελίδα για τη δημοκρατία στην Ελλάδα; Μία σελίδα που δεν πρέπει να ξαναγραφεί.
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένα μικρό παιδί με όνειρα, μπορεί να ήταν καταπιεσμένα, όπως και όλων των παιδιών της γενιάς του, δεν έπαψαν όμως να είναι όνειρα. Ο Αλέξης ήθελε να ζήσει. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε, δεν είχε καμία διάθεση αυτό το παιδί να επιδιώξει τη μοίρα των πρώτων χριστιανών.
Αλλοίμονο στην κοινωνία που έχει ανάγκη από ήρωες!!! Αυτή τη φράση είχε βάλει στο στόμα του Γαλιλαίου ο Μπρεχτ.
Δεν πρέπει όμως, στην ορθή λογική της καθολικής καταδίκης των βανδαλισμών και των στοχευμένων επεισοδίων, να εντάξουμε και την δίκαιη κοινωνική οργή των ανθρώπων. Των ανθρώπων, κυρίως των νέων, που ένιωσαν ότι πνίχτηκαν. Ένιωσαν ότι η κοινωνία και η πολιτεία δεν μπορεί να τους παρέχει πλέον το ύψιστο αγαθό, τη ζωή!!!
Ακόμη και έτσι, θα πρέπει να κρατήσουμε την οργή μας, θα πρέπει, αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ενάντια στη βία, να μην απαντάμε σε αυτή με άλλη βία. Μικρότερη ή μεγαλύτερη δεν έχει σημασία, είναι βία. Η βία έχει μόνο πολλαπλασιαστικές τάσεις. Οι τακτικές του Μωσαϊκού νόμου την τρέφουν, δεν την κοπάζουν!
Αν πραγματικά θέλουμε να αποδώσουμε φόρο τιμής στον μικρό Αλέξη και στη γενιά του θα πρέπει να κάνουμε ένα πράγμα. Να αλλάξουμε τον κόσμο που θα ζήσουν τα παιδιά μας! Να ενισχύσουμε τη δημοκρατία μας, να προστατεύσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα! Η τιμή στον Αλέξη είναι μία, περισσότερη δημοκρατία.
ΥΓ. Έχε το νου σου στο παιδί λοιπόν, έχε το νου σου για να υπάρχει ελπίδα, έχε το νου σου για να μην έρθουν κάποτε να σου πουν άσχημα μαντάτα…