Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΤου συρμού κατάντησαν οι εγκωμιαστικοί σχολιασμοί στον Αντώνη Σαμαρά. Εξιχνιάστηκε το παρελθόν του ως τα βάθη των αιώνων, αμήν! Ναι, είναι γόνος πολιτικού τζακιού που ωστόσο θα μπορεί με υπερηφάνεια να επικαλείται. Ναι εξετράπη της Νέας Δημοκρατίας αλλά όχι της Δημοκρατίας και της παράταξής του όταν αυτή: Υπό την ηγεσία του Κωσταντίνου Μητσοτάκη ξαφνικά ερωτεύθηκε αζημίως τα Σκόπια σπάζοντας δια των επιχειρηματιών της το εμπάργκο του Ανδρέα Παπανδρέου. (οι αδελφοί Ανθεμίδηδες διακινητές πετρελαιοειδών προς τα Σκόπια το ένιωσαν στο πετσί τους καλά όταν έγιναν η αφορμή να αποπεμφθούν τρεις αθώοι δικαστές της Θεσσαλονίκης από τον Σανιδά.) Ναι, εξ’ αιτίας της συνεπούς του πατριωτικής στάσης υπέπεσε σε πολιτική ανεργία συνέπεια της οποίας υπήρξε ο προσωπικός του μαρασμός που κύριος πρόξενός του ήταν η μισητή κατά πως αποδείχθηκε οικογένεια. Ναι, διέθετε και διαθέτει μια προσωπική και οικονομική αυτοτέλεια που όμως ποτέ δεν την επεδείκνυε προκλητικά στην βάση της σύγχρονης αντίληψης του νεοπλουτισμού. (Και για να μην ξεχνιόμαστε. Οι πρώτοι που έθεσαν γραπτώς τους θεμέλιους λίθους της κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικής ισότητας πάνω στους οποίους οικοδόμησε ο μεγαλοαστός Μαρξ την υψιπετή θεωρία του σοσιαλισμού, ο Τάκιτος και ο Σενέκας ήταν. Μέλη και οι δύο της Ρωμαϊκής αριστοκρατίας. Λογικό. Ο εργάτης και ο δούλος ούτε τον χρόνο μα μήτε και τις γνώσεις έχουν.)
Όμως ως εδώ. Επειδή ολισθαίνουν σε μέγα λάθος όσοι θεωρούν πως μόνο το ΛΑΟΣ θα συρρικνωθεί από την πολιτική του παρουσία. Ο ευχερής του λόγος εξυφαίνει αριστοτεχνικά το φανταιζί χαλί πάνω στο οποίο ο δικός μας λαός αρέσκεται να πατά. Συνθέτει μαεστρικά το πληθωρικό του συναίσθημα με την ελάχιστη δυνατή πολιτική λογική. Αναδύεται των αόριστων βελονιών (η ελπίδα της ελπίδας ω ελπίδα) εκεί όπου κάτω από τις σημερινές άθλιες οικονομικές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, η «θέση» αδυνατεί να είναι ή να γίνει ορισμένη. Την υπαινίσσεται ωστόσο. Και οι «νοώντες νοήτωσαν». Κάτι δηλαδή σαν αφηρημένος πίνακας ζωγραφικής που συγκινεί ιδιαίτερα τον κόσμο της πια στα όρια του απολίτικου κινούμενης κεντροαριστεράς. Με δεδομένο πως πλην του ΚΚΕ τα κόμματά της μια ανάσα απέχουν από την δίχως κραδασμούς συγχώνευση του ενός από το άλλο, θα ενισχυθεί εκ της παρουσίας του τα μέγιστα η απελευθέρωση των ψηφοφόρων τους από το σύνδρομο της επάρατης δεξιάς. Εύκολα τότε, δίχως τις ερινύες των πολιτικών ενοχών πρωτίστως από την προμετωπίδα των εθνικών του θέσεων ως κοινού παρανομαστή, θα μετακινηθούν. Πρώτος και καλλίτερος ο ανερμάτιστος ως πολιτικός και όχι ως καλλιτέχνης Μίκυς Θεοδωράκης. Δεν μένει παρά η ηγεσία της να το αντιληφθεί για να τα φρενάρει όλα εδώ. Επειδή ο Αντώνης Σαμαράς γαλουχήθηκε πολιτικά όπως όλοι οι αξιωματούχοι της παράταξής του. Μεγαλοαστικά που την κοινωνική πολιτική την αντιλαμβάνεται ως ελεημοσύνη. Ως εκ τούτου δεν πρόκειται ποτέ να διαζευχθεί του δεξιού συνδρόμου σύμφωνα με το οποίο οι άρπαγες ονομάζονται επενδυτές, τα σύγχρονα τοκογλυγικά ενεχυροδανειστήρια τράπεζες, τα οικονομικά δουκάτα επιχειρήσεις και ο λαός παρακατιανό προλεταριάτο. Επειδή ακόμη και αν ο ίδιος το ήθελε (που σας βεβαιώ το θέλει, γιατί τον ξέρω και με ξέρει καλά) δεν θα του το επέτρεπε το πολιτικό του περιβάλλον. Κατά συνέπεια ουδείς εχέφρων Έλληνας θα πρέπει να περιμένει θαύματα. Αυτά μας τελείωσαν άμα τη λήξη της εγκόσμιας ζωής του Σωτήρος Χριστού.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr