Γράφει ο Δημήτρης ΚωνσταντάραςΌλοι εμείς , μια πολύ μεγάλη ομάδα επαγγελματιών και ακαδημαικών, που συμπλεύσαμε και συνεργαστήκαμε ενεργά με τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή από το 1997 και μετά, που γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας και πιστέψαμε ότι «τα καλύτερα έρχονται» για το κόμμα, για την πολιτική μας ιδεολογία και για την Ελλάδα, πρέπει να είμαστε πολύ ανόητοι.
Όλοι εμείς που μπήκαμε μπροστά σ΄ ένα δύσκολο αγώνα απέναντι σ΄ ένα γιγαντωμένο και πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ, φρέσκο και πάλι μετά τη νίκη του Κ. Σημίτη, που κερδίσαμε εκλογικές νίκες, που υποστήκαμε ήττες ,χάσαμε αναμετρήσεις και ξανασηκωθήκαμε , που εκλεγήκαμε και μετά δεν εκλεγήκαμε , που παλέψαμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στο Κοινοβούλιο, στους αγώνες για τη συσπείρωση και για τη νίκη, πρέπει να είμαστε πολύ βλάκες. Όντως.
Κανένας μας δεν είχε καταλάβει ότι υπηρετούσαμε ένα διχασμένο κόμμα. Ένα κόμμα σε συσκευασία δυο. Και μας το αποκάλυψαν τα Μ.Μ.Ε. μετά το 2008, τότε που τα σύννεφα πάνω απ΄το κεφάλι της Νέας Δημοκρατίας του Καραμανλή πύκνωσαν. Από τότε, όλοι ...........
εμείς, άλλοι μέσα στο Κοινοβούλιο και άλλοι – οι περισσότεροι- απέξω, άλλοι μέσα στον «μηχανισμό» και άλλοι – οι περισσότεροι- απέξω, συνειδητοποιήσαμε παρακολουθώντας την αρθρογραφία, την ειδησεογραφία, τις δηλώσεις και τις συμπεριφορές ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Και λίγο πριν από τις εκλογές του 2009, μας έδωσαν με το χειρότερο τρόπο να καταλάβουμε ότι η Νέα Δημοκρατία απλώς δεν υπήρχε, τουλάχιστον έτσι όπως την είχαμε πιστέψει και την είχαμε υπηρετήσει.
Οι περισσότεροι κάναμε τις επιλογές μας. Μεταναστεύσαμε, φύγαμε, αποσυρθήκαμε, μονάσαμε, όλοι απογητευμένοι από την κατάσταση.
Τώρα, μετά την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά – και Καλή του Επιτυχία γιατί είναι καλός άνθρωπος και φίλος κατά βάση- καταλάβαμε ΚΑΛΑ : Όσοι έμειναν για να «υπηρετήσουν» ό,τι είχε απομείνει από τη Νέα Δημοκρατία ΜΑΣ, είχαν από καιρό «ενταχθεί». Είχαν από καιρό προγράψει τον Καραμανλή και «έπιαναν θέση» για την επόμενη μέρα.
Έχω ακούσει και έχω διαβάσει τόσα πολλά για τόσους υπουργούς, βουλευτές και στελέχη, για τόσες μεθοδεύσεις, συναντήσεις, συμπεριφορές εντός και εκτός κυβέρνησης, κοινοβουλευτικής ομάδας, Ρηγίλλης και κομματικών οργανώσεων που έχω φρίξει. Φρίττω κάθε μέρα μ αυτά που μαθαίνω.
Αν κέρδισε η κ. Μπακογιάννη το κόμμα θα πήγαινε πιο πολύ προς το Κέντρο. Τώρα που κέρδισε ο κ. Σαμαράς, πάει προς τα δεξιά.
Συνεργάζομαι με άλλο κόμμα πλέον. Τον ΛΑ.Ο.Σ. Το οποίο – λένε- τώρα που ο Σαμαράς θα υιοθετήσει «δεξιά» πολιτική, «συρρικνώνεται» γιατί είναι «δεξιό».
Ξαναγυρίζω στο 1996-1997, βλέπω τους φίλους και συντρόφους μου που όλοι μαζί βάλαμε το κεφάλι κάτω και αγωνιστήκαμε, κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω πόσοι απ΄ αυτούς απομείναμε ανένταχτοι , μακριά από συστήματα και αναρωτιέμαι: Ποια ακριβώς θα είναι η «δεξιά» συμπεριφορά του κ. Σαμαρά ( και Καλή του Επιτυχία εύχομαι) απέναντι στην ονομασία των Σκοπίων; Ποια «δεξιά» πολιτική θα ακολουθήσει απέναντι στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. ; Τι «δεξιό» θα κάνει άραγε για τη λαθρομετανάστευση και για το Κυπριακό και για την κατεστραμμένη οικονομία και την ανεργία; Και ποια «κεντρώα» ή «αριστερή» πολιτική μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε;
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλη αυτή η μεγάλη ομάδα ανθρώπων που στήριξε ενεργά τη Νέα Δημοκρατία από το 1997 και σήμερα έχει αποχωρήσει , διακριτικά ή όχι, αισθάνεται ότι η ελληνική πολιτική σκηνή έχει ένα τεράστιο πρόβλημα: Δεν γνωρίζει η «δεξιά» της τι ποιεί η «αριστερά» της.