Γράφει ο DeltalamdaΔιαβάζω τις «φιλότιμες» προσπάθειες ορισμένων, ανώνυμων και «επώνυμων», να κάνουν μια σύγκριση των πολιτικών χαρακτηριστικών ή και να «βαθμολογήσουν» την αποτελεσματικότητα της ιδεοπολιτικής πλατφόρμας των δύο βασικών διεκδικητών της αρχηγίας της Ν.Δ. μετά τις ομιλίες τους στο Συνέδριο.
Παρατηρώ ότι τα σχόλια των ανωνύμων αναγνωστών γίνονται συνήθως με βάση τις προσωπικές συμπάθειες και προτιμήσεις του καθενός και άλλοτε με βάση τις αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και ανάλογα με την οπτική γωνία που τα βλέπει ο καθένας. Αντίθετα, τα σχόλια των περισσότερων «επωνύμων», είτε αυτοί είναι οι γνωστοί διαπλεκόμενοι της μιντιακής εξουσίας, παλαιοί και όψιμοι εκδότες, μικρομέγαλοι δημοσιογράφοι, «επικοινωνιολόγοι» και «ερευνητές» κάθε καρυδιάς, πολιτικοί νεώτεροι και γηραιότεροι, κάλ., γίνονται υπό το πρόσχημα της ιστορικής διαδρομής και μιάς διαστρεβλωμένης αντίληψης περί «νομιμοφροσύνης» στο κόμμα ανεξαρτήτως πολιτικής αξιοπρέπειας και εντιμότητας, κυρίως με κριτήριο το ποιος εκ των επικείμενων αρχηγών είναι «συμβατότερος» στις προσωπικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες του καθενός εξ αυτών και όχι με διάθεση μιάς ανεπηρέαστης κριτικής πολιτικής ανάλυσης και προοπτικής για το κόμμα αυτό.
Ενδεικτικό είναι το πώς ο .........
Κακλαμάνης που υποτίθεται ότι ως υπαρχηγός στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά το 1993, θα ήταν «μίασμα», έγινε ξαφνικά «άσπιλος» και πρότυπο συνεργάτου της Ντόρας Μπακογιάννη, μετατρέποντας τον Δήμο σε γραφείο δημοσίων σχέσεων στην υπηρεσία της τελευταίας, με αντάλλαγμα την υποστήριξη του Δήμαρχου για μία νέα τετραετία στον Δήμο Αθηναίων!
Προσωπικά ως νεοδημοκράτης με ανεξαρτησία σκέψης, βούλησης και ανιδιοτέλεια, δεν εχω κανένα δίλημμα να πω ότι σε ηγετικό προφίλ, σε οραματισμό, αυθεντικότητα και ζωντάνια ιδεών και λόγου, ο Αντώνης Σαμαράς, απέχει έτη φωτός από την Ντόρα Μπακογιάννη, για τους εξής κυρίως λόγους:
Ο λόγος τού Αντώνη Σαμαρά ήταν εμπνευσμένος από ιδεαλιστικό όραμα, πολιτική προοπτική και πάθος iδεών. Tο πάθος, η συνθετική ικανότητα, η ευρηματικότητα και σαφήνεια του λόγου που χαρακτηρίζει πολιτικούς με χαρισματικές, ηγετικές ικανότητες, αλλά κυρίως πολιτικούς που πιστεύουν (ή που ξέρουν να πείθουν ότι πιστεύουν) σε αυτά που λένε.
Μίλησε με πίστη σε αυτά που έλεγε, με τσαγανό και πάθος, με συνθετική ρητορική δεινότητα και ευρηματικότητα, σαν χαρισματικός ηγέτης… Απαιτούνται ιδιαίτερες ηγετικές ικανότητες, πλούσια και πολυεπίπεδη μόρφωση, για να είσαι σε θέση, όπως έκανε ο Σαμαράς, να συνθέτεις, σε ένα καλοδουλεμένο θεωρητικό σχήμα, το «εθνικό» με τον «κοσμοπολιτισμό», την εθνική δηλαδή «έδρα» και «ταυτότητα», με το οικονομικό σύστημα που ισοπεδώνει την «εθνική έδρα» και «εθνική ταυτότητα».
Και το πιο συγκλονιστικό, χαρακτηριστικό χαρισματικής ηγετικής στόφας, είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς «κεντούσε» πάνω σε αυτό το στημόνι της κοινωνικής και πολιτικής στρατηγικής, με το πάθος και τη φρεσκάδα του ανθρώπου που πιστεύει αυτά που λέει και πως θα τα υλοποιήσει…
Και όχι μόνο. Η ζωντάνια, σαφήνεια και η πολιτική ρωμαλεότητα του Σαμαρά αντανακλούσε και τις «πηγές» που την τροφοδοτούσαν και πυροδοτούσαν. Το «ρεύμα» ελπίδας που απηχεί και δημιουργεί μέσα σε μεγάλα λαϊκά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας…
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το «μυστικό» του. Οραματίζεται ιδέες και τις εκθέτει με το πάθος της πίστης, μπολιάζοντας με ελπίδα και προοπτική ένα κόσμο που έχει περιέλθει σε γεροντική κατάπτωση, αποσύνθεση και απελπισία…
Αυτή τη γεροντική κατάπτωση αποτύπωνε η Ντόρα Μπακογιάννη. Ένα πολιτικό μέγεθος μικρό, φυλακισμένο μέσα στις ορειχάλκινες πλάκες του αραχνιασμένου παλαιοκομματισμού και των μηχανισμών, με το μόνιμο τσιτωμένο χαμόγελο ενός επαρχιώτικου πολιτικαντισμού, των υποσχέσεων και δουλικών εξαρτήσεων. Ένα κακέκτυπο του πατέρα της και των άλλων δεινόσαυρων της γενιάς του!!!
Σφετερίστηκε και «έγλειψε» τους πάντες και τα πάντα. Μίλαγε για τον εαυτό της και τους αγώνες της! Για τις απειλές και την απόπειρα δολοφονίας της (!), ακόμα και τα ισχυρά συμφέροντα, μας είπε ότι την κυνηγούσαν!!! Διωκόμενη «αγωνίστρια» μας βγήκε…
Μιας και δεν μπορούσε να οικοδομήσει ένα ηγετικό προφίλ ιδεών και πολιτικής αυθεντικότητας, αναλώθηκε σε ένα «γουργουρητό» υποκρισιών, κολακειών και γλειψίματος του Κώστα Καραμανλή, που δυστυχώς παρακολουθούσε αυτάρεσκα, και των ιστορικών προσώπων της Ν.Δ. καθώς και στα γνωστά «οπαδικά» συνθήματα…
Η Ντόρα Μπακογιάννη έμοιαζε όχι με πολιτικό ηγέτη, αλλά με κάποιο περιοδεύοντα πωλητή. Νωθρός, στείρος, άχρωμος, προβλέψιμος και ρουτινιάρικος ο λόγος της. Χωρίς πνευματική ζωντάνια, χωρίς ευρωστία και πάθος, χωρίς έμπνευση και όραμα, χωρίς νεύρο και πίστη. Πλήρης απουσία ξεκάθαρου ιδεολογικού προσανατολισμού, φρέσκων ιδεών και στρατηγικής για το μέλλον της Ν.Δ. αλλά μια παπαγαλία και ανακύκλωση των ιδίων νεοφιλελεύθερων στερεοτύπων και «ψαρέματος» υποψήφιων ψηφοφόρων στα θολά πότε από δω και πότε από εκεί, πολιτικές που συνέβαλαν στο σημερινό χάλι.
Είναι μία απόδειξη της πλήρους αδυναμίας συνειδητοποίησης ακόμα και σήμερα των αιτιών της κατάρρευσης… Ένα χαλασμένο γραμμόφωνο με κοινότοπα, «άψυχα» ρεφρέν. Μια κακή απομίμηση, σε λόγια, υποκριτική και χειρονομίες Μητσοτάκη…
Δεν θα αναφερθώ καν σε άλλα προσωπικά χαρακτηριστικά περί ακεραιότητας, ποδηγέτησης της ελεύθερης βούλησης, δεσμεύσεων, εξαρτήσεων ή και ενδεχόμενων εκκρεμοτήτων με την δικαιοσύνη, πράγμα που θα καταρρακώσει ακόμα περισσότερο την πληγωμένη ήδη υπερηφάνεια και ηθικές αξίες των ψηφοφόρων ενός ολόκληρου κόμματος σε περίπτωση που ο νέος/α αρχηγός βρεθεί αντιμέτωπος με ανάλογες καταστάσεις…
Τεράστια η ηγετική απόσταση μεταξύ των δύο αυτών διεκδικητών. Ο Αντώνης Σαμαράς, φαντάζει σαν ηγέτης μακράς πνοής και η Ντόρα Μπακογιάννη, σαν ένα συνηθισμένο στέλεχος κάποιου γερασμένου κόμματος…
Άφησα τελευταίο ένα απόσπασμα από την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, το οποίο πιστεύω ότι θα χρησιμοποιηθεί πολύ συχνά στο μέλλον από ομιλητές, ως political and spiritual quote :
«Η αναφορά στο δημόσιο ήθος δεν είναι ηθικολογία είναι ουσιώδης προϋπόθεση πολιτικής αποτελεσματικότητας. Κανείς δεν απαιτεί από έναν πολιτικό να είναι αλάνθαστος αλλά όλοι απαιτούν να είναι ακέραιος. Η ακεραιότητα για τον απλό πολίτη είναι αρετή, για τον πολιτικό είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Ένας πολίτης αρκεί να είναι νόμιμος, ένας πολιτικός εκτός από νόμιμος οφείλει να είναι και ηθικός και ακέραιος. Τελεία και παύλα.»