Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Στην πολιτική οικονομία, αλλά και στην πολιτική επιλογή, είχαμε συνηθίσει να ερχόμαστε αντιμέτωποι με το κλασικό πλέον δίλημμα κανόνια ή βούτυρο. Εξοπλισμοί δηλαδή ή δαπάνες; Τι συμβαίνει όμως όταν το κλασικό αυτό δίλημμα μετατρέπεται σε δισεπίλυτο οικονομικό πρόβλημα;
Η λαϊκή βούληση, αν το δίλημμα ήταν αυτό, και η απάντηση σου ήταν βούτυρο θα ήταν μαζί σου. Όταν όμως οι εναλλακτική δεν είναι βούτυρο, αλλά περιορισμός απλώς των δαπανών για να μπορέσεις να σταθεροποιήσεις την οικονομία σου;
Ας δούμε όμως πως προκύπτει αυτό το δίλημμα για την Ελληνική οικονομία.
Είναι γνωστό σε όλους ότι η Ελλάδα έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά δαπανών για την αγορά εξοπλισμών. Ποσό, που για μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., μοιάζει παράδοξο και μπορεί να συγκριθεί μόνο με της Τουρκίας. Μόνο που στην περίπτωση αυτή αποδεικνύεται στην πράξη ότι η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν εγκλωβιστεί σε μία ατέρμονη κούρσα εξοπλισμών,
Η αποσταθεροποίηση των δημοσιονομικών μας και η μεγάλη πιθανότητα εκτροχιασμού τους μας αναγκάζει να περικόψουμε τις σπατάλες και να εξορθολογήσουμε τις δαπάνες. Αυτό προσπάθησε να κάνει ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου με το σχέδιο Προϋπολογισμού του 2010. Όμως, το σχέδιο αυτό εστιάζει στον περιορισμό των ελαστικών δαπανών, των μη μόνιμων κοινώς. Αυτή η επιλογή δεν εξυπηρετεί τη μόνιμη και σημαντική μείωση του ελλείμματος.
Όμως, μία νεοεκλεγείσα Κυβέρνηση μπορεί να ακολουθήσει μία σκληρή πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας; Είναι λίγο δύσκολο, όχι μόνο λόγω των προεκλογικών της δεσμεύσεων, αλλά και του λιμνάσματος της οικονομίας.
Τι γίνεται όμως με την Ε.Ε.; Μία Ε.Ε. που βλέπει τον πήχη από το 3,7% να εκτινάσσεται στο 9,4%; Το σχέδιο του Προϋπολογισμού για το 2010 δεν ικανοποίησε την .........
Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Eurogroup. Η Ελλάδα για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζεται ως το μαύρο πρόβατο της ευρωζώνης, μία χώρα σπάταλη, κρατικιστική και απείθαρχη.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο αρμόδιος Επίτροπος Almunia, ζήτησαν αλλαγή του σχεδίου του Προϋπολογισμού στη λογική της αυστηρότερης πειθαρχίας, της βαθιάς περιστολής των δαπανών, στην αισθητή μείωση του δημόσιου τομέα, και στο κόντεμα του κράτους. Ζήτησαν από τον Υπουργό Οικονομικών να βάλει χέρι στις μόνιμες δαπάνες.
Δεν είναι ότι ο κύριος Παπακωνσταντίνου δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση, το κάθε άλλο θα έλεγα, βρίσκεται όμως αντιμέτωπος με το δίλημμα που αντιμετώπισε ο Gorbatchev με την Perestroika και την επιλογή της Glasnost για την οικονομία. Προσπάθησε να κάνει μία μικρή τρύπα σε ένα μπαλόνι που είχε φουσκώσει υπερβολικά, μήπως και καταφέρει να ξεφουσκώσει σταδιακά και ομαλά, όμως αυτό τελικά έσκασε.
Τηρουμένων των αναλογιών της Ελληνικής οικονομίας και των αναγκών της κοινωνίας, ο Υπουργός Οικονομικών και η Κυβέρνηση, έχουν μία και μόνη ρεαλιστική επιλογή για να μπορέσουν να μειώσουν τις μόνιμες δαπάνες, την περιστολή των δαπανών για τους εξοπλισμούς, την αξιοποίηση δηλαδή του «Μερίσματος Ειρήνης», το οποίο χάθηκε μέσα στην υστερία του Μακεδονισμού των αρχών της δεκαετίας του 1990.
Μείωση στα κανόνια και μείωση στα ελλείμματα, αυτή φαίνεται πως είναι η μόνη ρεαλιστική, μη κοστοβόρα και υλοποιήσιμη επιλογή για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Και για να θυμηθούμε κλείνοντας και την απογραφή του 2005, χρειάζεται μείωση των εξοπλισμών και όχι διαφορετική αναγραφή τους.