Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Η συνέντευξη της Κωνσταντίνας Κούνεβα στον Σταύρο Θεοδωράκη ήταν το πιο ηχηρό χαστούκι για την Ελληνική κοινωνία. Όλοι παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα την Κωνσταντίνα Κούνεβα να μιλά, ακούσαμε την ασθμαίνουσα φωνή της, η οποία έβγαινε χάρη στην τραχειοτομή, να δίνει μαθήματα ήθους, σεβασμού και κοινωνικής συμπεριφοράς.
Δεν ήταν όμως η φωνή της που τρεμοέσβηνε και έβγαινε με τεχνικό τρόπο, ήταν η Ελληνική κοινωνία. Ναι αυτή τρεμοπαίζει και ασθμαίνει, έχει πάψει προ πολλού να είναι υγιής.
Μία κοινωνία η οποία δεν αντιδρά στην παρακμή της, δεν αντιδρά στην έλλειψη οράματος, δεν αντιδρά στην έλλειψη αφηγήματος.
Είμαι σίγουρος πως πολλοί θα σκέφτηκαν, που πάμε; Αυτή η απλή ερώτηση μπορεί να απαντηθεί; Ποια είναι, τι ζητά, που βαδίζει η σύγχρονη Ελληνική κοινωνία;
Μέσω της Κούνεβα συμπεράναμε ότι οι μισθοί αντί να αυξάνονται μειώνονται; Μέσα από την Κούνεβα καταλάβαμε ότι δεν μπορείς να .........
διεκδικήσεις όσα σου αξίζουν; Μέσα από την Κούνεβα καταλάβαμε ότι η αναλγησία μας και ο ατομικός μας κατακερματισμός έχουν μετατρέψει την ενεργή κοινωνία στο συντομότερο ανέκδοτο ή σε κερδοσκοπική μάντρα τερατόμορφων φαύλων δήθεν ΜΚΟ;
Η περίπτωση της Κωνσταντίνα Κούνεβα μας τράβηξε μία μάσκα, μας έδειξε την αλήθεια, είμαστε μικροί κλόουν σε ένα απεχθές κοινωνικό μεγάλο τσίρκο , του οποίου οι θιασάρχες καταδυναστεύουν ζώα, εκμεταλλεύονται ψυχές, τιμωρούν, εξαπολύουν μπράβους.
Και εμείς φοβισμένοι και άβουλοί; Παίζουμε κλεφτοπόλεμο με τον κοινωνικό αυτοματισμό. Μα πότε θα καταλάβουμε ότι οι δακρύβρεχτες εκρήξεις πηγαίνουν πίσω την κοινωνία μας; η ελευθερία δεν θέλει λεκτικές και πρακτικές ασκήσεις δήθεν βίας, αλλά ενεργοποίηση, πολιτικοποίηση.
Η Κούνεβα μας έδειξε ότι η δημοκρατία μας είναι καχεκτική, δεν λειτουργεί με βάση την αποτελεσματικότητα και την προστασία του πολίτη, αλλά με τρομοκρατικές εξωτερικότητες που παραμορφώνουν με οξύ την κοινωνική σύνθεση.
Αυτή την κοινωνική σύνθεση έθιξε με τον πλέον σοκαριστικό, αλλά συνάμα ρομαντικό τρόπο η Κούνεβα. Μίλησε για την αγωνία και τον πόνο της μητέρας του ανθρώπου που της έριξε το βιτριόλι, λειτούργησε ως μάνα εκείνη τη στιγμή, ως η περίφημη Ελληνίδα μάνα που τόσο πολύ μας αρέσει να αναφέρουμε.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα όμως έδωσε και ένα ισχυρό χαστούκι σε όλους αυτούς που ήθελαν να την κάνουν να σωπάσει. Τους είπε, ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, δεν πετύχατε τους σκοπούς σας… αντέχω, θα αγωνιστώ…
Λοιπόν; Για πόσο καιρό θα θυμόμαστε τα διδάγματα από την υπόθεση Κούνεβα; Θα τα κάνουμε βιώματα και πρακτικές ή η ελαφρά μας συνειδητότητα και η κοινωνική μνήμη του χρυσόψαρου που μοιράζει απλόχερα συγχωροχάρτια σε φαύλους θα χτυπήσει και πάλι;
Ως τότε, καληνύχτα Ελλάδα!!!
ΥΓ. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα μας έδειξε κάτι πολύ σημαντικό. Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη από ήρωες, νεκρούς ή ζωντανούς, έχει ανάγκη από ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονται, δεν λουφάζουν, διεκδικούν. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, δεν έπεσε θύμα ρατσισμού, αλλά κοινωνικής αναλγησίας. Η Κούνεβα έδειξε ότι μία άλλη κοινωνία είναι και εφικτή και επιτακτική, εμείς θα την αναζητήσουμε; Μήπως δειλιάζουμε να ψάξουμε το δρόμο; Μήπως βολευόμαστε με τις καθημερινές φτηνές απομιμήσεις της χρυσόσκονης;