Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΠολιτικά αξιόποινη είναι η αντίληψη που έρπει μεταξύ των μελών της.. αντιεξουσιαστικής (sic) μας κυβέρνησης για το πανεπιστημιακό άσυλο. Με την ανοχή αν όχι την παρότρυνσή τους η εισαγγελία άσκησε δίωξη κατά του κ. Μουτζούρη πρύτανη του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, επειδή: «Υπό την κάλυψη της Πρυτανείας λειτουργεί πάροχος διαδικτυακών υπηρεσιών που μεταξύ άλλων αναρτά κείμενα της.. τρομοκρατικής οργάνωσης των πυρήνων της φωτιάς!» Ανεξαρτήτως του ποιος τρομοκρατεί ποιον και κατά ποιο τρόπο, οι πυρήνες της.. συφοριασμένης πυρκαγιάς ή οι Αλμούνια και Παπακωσταντίνου, αλλά και του πλημμεληματικού χαρακτήρα της κατηγορίας ( παράβαση καθήκοντος) και ακόμη ακόμη της με βάση τον Μητσοτάκειο τρομονόμο δικής μας περιπετειώδους δικαστικής διαδικασίας για την αναπαραγωγή των προκηρύξεων της «17ης Νοέμβρη» από την οποία το 1993 εξήλθαμε άπαντες (εννιά) οι κατηγορούμενοι δημοσιογράφοι σώοι και αβλαβείς, τίθεται θέμα πολιτικής διαχείρισης του «ασύλου» το οποίο πολλά έχει υποφέρει προσφάτως από τις φασιστικές επιθέσεις των χουντικών καταλοίπων και ορισμένων επίχρυσων δημοσιογράφων. Μερικοί δε εξ αυτών ούτε της εισόδου ενός πανεπιστημιακού προαυλίου έχουν διέλθει. Έστω για λόγους κοινωνικού εντυπωσιασμού.
Παρ’ όλ’ αυτά: Μπορεί η κοινωνία να στεκόταν επιεικώς απέναντι ακόμη και στην κρατική κατά του ασύλου καταστολή, αν η ίδια η βουλή των Ελλήνων δεν παρείχε διαχρονικά «ασυλία» στα λαμόγια της εξουσίας, δεν απέκλειε αντισυνταγματικά της παραγωγής το υγιέστερο κομμάτι της, την νεολαία, δεν νομιμοποιούσε την ωμή εκμετάλλευση των εργαζόμενων δια μέσου της ελαστικής εργασίας, δεν ξεπουλούσε με το αζημίωτο τα οικονομικά φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, δεν παρείχε πεδίο δόξης λαμπρό στην αισχροκέρδεια των εμπόρων διατροφής, δεν απέστρεφε το βλέμμα από την κατά συρροή και εξακολούθηση ληστεία των .........τραπεζιτών και πέρα και πάνω απ’ όλα δεν επέτρεπε στα ΜΜΕ να κανιβαλίζουν κατά της λαϊκής συνείδησης.. Υπό αυτές τις συνθήκες το «πανεπιστημιακό άσυλο» φαντάζει ως το έσχατο οχυρό άμυνας στην διακίνηση ιδεών οι οποίες έχουν δια του κρατικού οικονομικού ροπάλου αποκλειστεί του λαού από το καθεστώς. Επειδή περί καθεστώτος πρόκειται. Ανεξαρτήτως της πολιτικής μορφής ή χρώματος που κατά περιόδους προσλαμβάνει. Ένα καθεστώς το οποίο προβάλει μονοφωνικά και σε πανελλήνια εμβέλεια τα «θέλω του», νομοθετεί για να κραδαίνει στην συνέχεια τους νόμους ως όπλα καταστολής της λαϊκής οργής και διανέμει τον πλούτο κατ’ εντολή της άρχουσας τάξης στα μέλη της. Για τούτο το «άσυλο» οικονομικής ασυδοσίας πολιτικής αυθαιρεσίας και κοινωνικής αναλγησίας των εχόντων και κατεχόντων, δεν υφίσταται ούτε ένα κυβερνητικό στέλεχος που να εξοργιστεί. Αντιθέτως. Πλειοδοτούν στην δημοσιονομική ενίσχυσή του.
Δοσμένου κατά συνέπεια ότι η φύση σιχαίνεται τα κενά ο εγκαταστημένος στο Πολυτεχνείο διαδικτυακός πάροχος είναι ως εξ αντικειμένου γέννημα της αναγκαιότητας αφού: Απλώς καλύπτει την απαστράπτουσα απουσία των διαύλων μέσω των οποίων θα διακινούνταν οι ιδέες ενός κομματιού της κοινωνίας που τα Media εκλαμβάνουν ως πολιτικά λεπρό, για να μην του παραχωρούν ως όφειλαν βήμα ποτέ..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr