Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΣύμφωνα με έναν από τους διασημότερους εκπροσώπους των πολιτικών επιστημών, τον Νικολό Μακιαβέλι, η φιλοδοξία ή η ματαιοδοξία της υστεροφημίας είναι τα βαθύτερα κίνητρα κάθε ηγέτη, γι αυτό και πρέπει να αξιολογείται με βάση τα αποτελέσματα των ενεργειών του και όχι αν ήταν «ηθικός» ή «ανήθικος». O Μακιαβέλι ήταν εκείνος που εισήγαγε στην πολιτική επιστήμη τον όρο «Αποτελεσματική Αλήθεια» , που σημαίνει, ότι ο πολιτικός κρίνεται από το αποτέλεσμα των πράξεών του και από τίποτε άλλο. Τα περί «πράξεως ευθύνης», του κου Καραμανλή για τον Μακιαβέλι, και όχι μόνο, ηχούν άκρως υποκριτικά. Σαν λαός, έχουμε μια πικρή εμπειρία από τέτοιες βαρύγδουπες φράσεις, που πλέον μόνο γέλια μας προκαλούν.
Ο Μακιαβέλι είχε μελετήσει πολύ καλά την Αθηναϊκή Δημοκρατία, εκείνη, που πρώτη έκρινε τους ηγέτες της από το αποτέλεσμα των ενεργειών τους και δεν δίστασε, για το πρώτο λάθος τους, να στείλει στη φυλακή ή να εξαναγκάσει σε εξορία ακόμη και ηγέτες- σωτήρες, όπως ο Μιλτιάδης, ο Κίμων και ο Θεμιστοκλής. Ο άνθρωπος που κατηγορήθηκε όσο κανείς άλλος, ότι εισήγαγε την ανηθικότητα στην πολιτική, εξ ου και ο υποτιμητικός χαρακτηρισμός του μακιαβελισμού για κάθε ανήθικη πράξη, υπήρξε ένας από τους πιο ειλικρινείς πολιτικούς στοχαστές. Πολύ συχνά ανέφερε:«εγώ δεν περιγράφω πως θα ήθελα να είναι ο κόσμος, αλλά περιγράφω πως είναι στην πραγματικότητα».
Αν κρίνουμε από την νεότερη ιστορία μας, θα συμφωνήσουμε πολλοί, πως ένας από τους πιο επιτυχημένους ηγέτες μας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ήταν ένας από τους πιο μακιαβελικούς, πιο μακιαβελικός ακόμη και από τους Μεταξά και Παπαδόπουλο και ας μην .........
.αρέσει αυτό σε πολλούς. Ηταν εκείνος, που με καιροσκοπικές συμμαχίες με όλους τους ηγέτες των Βαλκανίων, μηδέ εξαιρουμένου του άλλου μακιαβελικού και σφαγέα των ελλήνων, του Ατατούρκ, πέτυχε να διευρύνει τον γεωγραφικό ζωτικό χώρο της πατρίδας μας. Ηταν ο πρώτος εκλεγμένος ευρωπαίος πολιτικός που το 1929 εισήγαγε το «ιδιώνυμο»( ειδικό αδίκημα που ποινικοποιεί ανατρεπτικές ιδέες κατά του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και βάσει του οποίου μέχρι τα τέλη του 1930 διαλύθηκαν οι περισσότερες εργατικές ενώσεις και η απεργία έγινε ποινικό αδίκημα). Ηταν ο ηγέτης που είπε την πιο μακιαβελική φράση: «στις διεθνείς σχέσεις, δεν υπάρχει εθνικό δίκαιο υπάρχει μόνο εθνικό συμφέρον» και όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτή η διαφορά στην πολιτική πράξη.
Αν κρίνουμε δε από τον πιο αγαπημένο ηγέτη της ιστορίας μας, τον Μέγα Αλέξανδρο, ο όρος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» βρήκε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς εκφραστές του. Αν υπάρχει κάποιος που το αμφισβητεί, θα του έλεγα να ρωτήσει τον απόγονο ενός γνήσιου Θηβαίου, αλλά δυστυχώς δεν θα βρει κανέναν. Το ότι εκτός από τον ψυχασθενή αδερφό του Αριδαίο, εξόντωσε όλα τα άλλα ετεροθαλή αδέρφια του, πιθαανούς διεκδικητές του θρόνου, δεν είναι δα και τόσο σύνηθες φαινόμενο;
Το παράδοξο στην πολιτική ζωή, είναι το γεγονός, ότι στην συντριπτική μας πλειονότητα συμπεριφερόμαστε σχιζοφρενικά. Ενώ, θεωρητικά τουλάχιστον, προτιμούμε τους ηγέτες μας ηθικούς και αδιάφθορους, στην πράξη αποδεικνυόμαστε πιο μακιαβελικοί και από τον Μακιαβέλι. Ποιος θυμάται σήμερα π΄χ. τον Πλαστήρα, για να μην πάω σε παλαιότερες εποχές, που σύμφωνα ακόμη και με αυτούς που διαφωνούσαν μαζί του, ήταν ένας από τους πιο ηθικούς πολιτικούς;
Θα θέλαμε πολιτικούς ηθικούς αλλά μας σαγηνεύουν περισσότερο οι ανήθικοι, οι αυταρχικοί και οι δημαγωγοί γιατί είναι οι μόνοι ικανοί για μεγαλεπήβολες πράξεις υπέρβασης της μετριότητας. Η ίδια η ζωή είναι σκληρή και ανήθικη και θέλει τον τελικό νικητή σκληρό και ανήθικο. Με αυτήν την έννοια, μπορούμε να πούμε, ότι οι κ.κ. Σημίτης και Καραμανλής, υπήρξαν δύο ηθικοί πολιτικοί, που πριν μας προλάβει η ιστορία, τους έχουμε ήδη κατατάξει στους μέτριους διαχειριστές εξουσίας. Οι μεθεπόμενες γενιές δεν θα τους θυμούνται καν και αυτό είναι το μαρτύριο του ηθικού και μέτριου.