Γράφει ο ΕυθύλογοςΚάτι τέτοιες ώρες φθονώ πραγματικά εκείνους που είτε για λόγους συμφέροντος, είτε για λόγους οικογενειακής παράδοσης, είτε για λόγους βλακείας ψηφίζουν σταθερά ένα κόμμα και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Είναι πράγματι αξιοζήλευτοι.
Σήμερα όμως με προβληματίζει μια άλλη μικρή ομάδα - οι ιδεολόγοι - που κατά τη γνώμη μου είναι δυστυχείς και αξιολύπητοι.
Ποιος ιδεολόγος της αριστεράς είναι περήφανος με αυτά που συμβαίνουν εκεί;
Ποιος ιδεολόγος περίμενε από ένα χώρο που ενέπνευσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στον τόπο μας, από ένα χώρο που για την υλοποίηση των οραμάτων του στήθηκαν στον τοίχο παλικάρια, να διασπάται και να σκυλοτρώγεται κατ’ εξακολούθηση;
Ποιος ιδεολόγος περίμενε από ένα χώρο που υπέστη το πιο άγριο κυνήγι και άντεξε σε συνθήκες παρανομίας, [1] να γελοιοποιείται και να ξεκατινιάζεται σε συνθήκες νομιμότητας!
Ποιος ιδεολόγος περίμενε απ’ αυτό το χώρο να φτάσει να λειτουργεί σαν μεταπολεμικό αστικό κόμμα, αναδεικνύοντας οπτικά «ελκυστικούς» ηγέτες, κατάλληλους για τις φαντασιώσεις κάθε γεροντοκόρης των βορείων προαστίων;
Τόση ένδεια αξιόλογων στελεχών υπάρχει πλέον εκεί μέσα;
Ξέχασαν ότι η όποια «ελκυστικότητα» στους ιδεολογικούς χώρους οφείλεται στην εσωτερική και όχι στην εξωτερική ομορφιά, οφείλεται στις ιδέες και όχι στα σωματικά προσόντα;
Ποιος ιδεολόγος του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξεχάσει τα προδομένα οράματα, τους αγώνες αλλά και τις αγωνίες του πρώιμου ΠΑΣΟΚ; και φαντάζουν ερασιτεχνικές και πρωτόγονες μπροστά στις αριστοτεχνικές υποκλοπές της Vodafone. * * * * * * * * * [1] Είναι λάθος να αποδίδεται η νομιμοποίηση του αριστερού χώρου στην μεγαλοψυχία του Καραμανλή. Απλούστατα αν δεν νομιμοποιούνταν η Αριστερά, η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν αδύνατη. Αλλά κάτι τέτοιο θα έπληττε θανάσιμα την υστεροφημία του θείου. [2] Κανένας από τους τέως «χαρούμενους» δεν αναρωτήθηκε τότε: Ευθύλογος
Ποιος ιδεολόγος του ΠΑΣΟΚ – αλλά και ποιος Έλληνας – μπορεί να ξεχάσει την περήφανη πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη σε Αμερικανικό κανάλι, του μόλις εκλεγέντος πρωθυπουργού Αντρέα Παπανδρέου το ’81;
Ποιος ιδεολόγος του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξεχάσει τα ρίγη του ενθουσιασμού όταν τα εκλογικά ποσοστά διπλασιάζονταν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση; (12% το ’74, 25% το ’77, 48% το ’81) [2]
Βέβαια αργότερα έγινε σαφές ότι ανάμεσα στους σοσιαλιστές παρεισέφρησαν και αρκετοί έως πλείστοι σοσιαληστές αλλά ο εκτυφλωτικός πασοκικός ήλιος δεν επέτρεπε τότε την οπτική διαπίστωση. Η ύπαρξη των σοσιαληστών επιβεβαιώθηκε πολύ αργότερα και δεν...........
οφείλεται στην αίσθηση της όρασης αλλά της οσμής. Εξέπεμπαν τέτοια μπόχα που ήταν αδύνατον να παραμείνουν και να λειτουργούν «εν κρυπτώ».
Ποιος ιδεολόγος του ΠΑΣΟΚ δεν ντρέπεται σήμερα όταν θυμάται τα «ομοιόμορφα ψηφοδέλτια», το «Κτηματολόγιο», το «Χρηματιστήριο», την ανεξέλεγκτη δύναμη των συνδικαλιστών του πασοκικού χώρου αλλά και την καθεστωτική αντίληψη και συμπεριφορά αυτών των ζωντανών, όταν καταλάμβαναν – με μοναδικά προσόντα την συνδικαλιστική δράση και την αφισοκόλληση – διευθυντικές θέσεις;
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον χαμογελαστό ντενεκέ να βεβαιώνει με «πλέρια» αυτοπεποίθηση ότι «Η πτώση στο Χρηματιστήριο έχει ημερομηνία λήξεως την επομένη των εκλογών»;
Καταστράφηκαν οικογένειες από τη ηλίθια αυτή δήλωση. Φυλακίστηκαν άνθρωποι, αυτοκτόνησαν άνθρωποι! Ενώ ο ίδιος ζει (πολυτελώς) και η μόνη ενόχλησή του ίσως να είναι, ότι δεν «βασιλεύει».
Βέβαια υπάρχουν και σήμερα αρκετοί πασόκοι που αντιλέγουν σχετικά με την παραπάνω «ηλίθια δήλωση» ως εξής:
Πολιτική δήλωση ήταν, δεν ήσουν υποχρεωμένος να την πιστέψεις.
Ίσως είναι η πιο έντιμη απάντηση. Μόνο που χωρίς να το θέλουν προκαλούν το επόμενο πολύ φυσιολογικό ερώτημα.
«Τότε γιατί να πιστέψω τις σημερινές προεκλογικές εξαγγελίες;» Δεν είναι κι αυτές πολιτικές δηλώσεις; Όταν μάλιστα έχω την θλιβερή εμπειρία του παρελθόντος!
Ποιος ιδεολόγος του συντηρητικού χώρου (ναι! υπάρχουν και τέτοιοι) δεν αισθάνονταν ικανοποίηση ακούγοντας ή διαβάζοντας δηλώσεις σαν οι παρακάτω:
«Ο ελληνικός λαός μας τίμησε με την ψήφο του και θα εξαντλήσουμε την τετραετία»
«Είμαστε κυβέρνηση τετραετίας και θα παραμείνουμε κυβέρνηση τετραετίας»
Αλλά και ποιος ιδεολόγος του συντηρητικού χώρου δεν σκέφτεται με οδύνη σήμερα: «Πόσο φαιδρά και ανάξια σχολιασμού ακούγονται τα παραπάνω, όταν προέρχονται από φαιδρά και ανάξια σχολιασμού πρόσωπα».
Σκύβουν το κεφάλι από ντροπή και δικαιολογημένη οργή οι ιδεολόγοι του συντηρητικού χώρου, όταν τους μιλάς για Βατοπέδι, όταν γίνεται κουβέντα για τους «ομογάλακτους» κουμπάρους, όταν ακούγεται η λέξη «ομόλογα».
Ωχριούν οι τηλεφωνικές υποκλοπές παρελθόντων ετών (κλικ εδώ)
Για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική Ιστορία το «νόμιμον» ταυτίζεται θρασύτατα με το «ηθικόν» προξενώντας στομαχικές ανωμαλίες και δικαιολογημένη αηδία όχι μόνον στους εκτός νεοδημοκρατών τειχών ευρισκομένους αλλά και σε όσους νεοδημοκράτες διατηρούν αξιοπρέπεια. (Και ελπίζω να είναι αρκετοί παρά τις επίμονες προσπάθειες που κάνει το κόμμα τους να τους αναγκάσει να αποβάλουν και τα τελευταία ίχνη «τσίπας»).
Παρ’ ότι η ελληνική κοινωνία είναι εθισμένη και υπέρ το δέον ανεκτική σε κάθε είδους ερωτικό ιντερμέτζο, ο τραγικός αντίκτυπος που είχαν οι περιπτύξεις των νεοδημοκρατών ξεδιάντροπων «εραστών», ήταν τόσος που μπόρεσε επί τέλους να σηκώσει τα μάτια από το χώμα η πασοκική σεμνότητα διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν και πιο «ολέθριες σχέσεις» από αυτές του δικού της χώρου. [3]
Πάει καιρός που έχω να δω νεοδημοκράτη σε αναψυκτήριο, σχεδόν όσος καιρός πέρασε από τότε που ο υπουργός – προστάτης των όπου γης αναξιοπαθούντων Ινδών βάφτισε τη βίλα του, και το όνομα αυτής «αναψυκτήριον». Σε τηλεφωνική συνομιλία που είχα με τον φαιδρό ιδιοκτήτη, μου εξήγησε ότι η λέξη αυτή στα ινδικά σημαίνει φτωχικό καλύβι.
Και για να επανέλθουμε στη σοβαρότητα, δεν θα ξεχάσω το λυπημένο ύφος φίλου νεοδημοκράτη που μου είπε.
«Δυστυχώς αποδείχτηκαν Ριψάσπιδες Ευθύλογε».
Και είχε απόλυτο δίκιο! Τούτη η κυβέρνηση – αρχηγού προεξάρχοντος - αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Μόλις είδε τα σκούρα λάκισε. Και μάλιστα με γνήσια «ελληνικό» τρόπο. Δηλαδή προσπαθώντας να μετατοπίσει την ευθύνη παραπέρα.
Μη νομίζετε ότι ξέχασα την περιβόητη SIEMENS που αποτελεί σημείο συνάντησης και εκμαυλισμού (κατά τα φαινόμενα) πολλών πολιτικών χώρων. Αλλά στόχος μου δεν ήταν η καταγραφή των μεταχουντικών σκανδάλων. Για κάτι τέτοιο δεν θα επαρκούσε ο χώρος που τόσο απλόχερα μου προσφέρει ο φίλος Καφετζής και που τόσο ασύστολα καταχρώμαι.
Στόχος ήταν, να εκφράσω τη θλίψη μου γιατί σε τόσο κρίσιμες και δύσκολες στιγμές, οι τύχες της πατρίδας μας θα ρυθμιστούν αναγκαστικά από πολιτικούς σχηματισμούς και ανθρώπους τόσο μικρού πολιτικού βάρους.
Αυτό μάλλον εκμεταλλεύονται κάποια άλλα αρπακτικά προσπαθώντας να γίνουν ρυθμιστές του πολιτικού και κατ' επέκταση του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Αλλοίμονο! Το μέλλον τούτου του τόπου φαίνεται να καθορίζεται από κάποιους που είναι πολύ ανόητοι για να καταλάβουν τα λάθη τους, πολύ εγωιστές για να τα αναγνωρίσουν και πολύ δειλοί για να προβούν σε απονενοημένα διαβήματα ιαπωνικού τύπου, ως έδει.
Το ίδιο ίσχυσε προφανώς και για άλλα κράτη που για χρόνια δοκιμάστηκαν όπως και η Ελλάδα από επαίσχυντα δικτατορικά καθεστώτα. Π.χ. Ισπανία και Πορτογαλία. Λέτε ο Χουάν Κάρλος να νομιμοποίησε περιχαρής την Αριστερά στην Ισπανία;
«Μα είναι δυνατόν οι άνθρωποι να γίνονται σοσιαλιστές με τέτοιο ταχύ ρυθμό; Αν όντως αυτός είναι ο ρυθμός εξέλιξης του σοσιαλισμού, πως στο διάβολο ο σοσιαλισμός δεν κυριάρχησε ακόμη στο ηλιακό σύστημα;»
[3] Σε ανύποπτο χρόνο ο Henry Kissinger είχε διατυπώσει την άποψη ότι «η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό».
Με τις εκλογές δίνεται στους πολίτες η ευκαιρία να «ευνουχίσουν» τους επιβήτορες της εξουσίας. Αν δεν το πράξουν σημαίνει ότι απολαμβάνουν το βιασμό τους.