Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΜετά από 22 χρόνια παραμονής μου στο εξωτερικό και παρότι είμαι ήδη αρκετά χρόνια εδώ, διαπιστώνω καθημερινά, ότι έχω μείνει πίσω σε ότι αφορά στην εξέλιξη της μητρικής μου γλώσσας. Με έκπληξη, άκουγα πριν από λίγο παρουσιάστρια των ειδήσεων και δήμαρχο να αποκαλούν δασική περιοχή του Υμηττού «φιλέτο». Εγώ ήξερα ότι φιλέτο είναι το εκλεκτότερο κομμάτι κρέατος δίχως κόκαλο, επί το λαϊκότερον Ψαρονέφρι. Όταν το δάσος γίνει φιλέτο, δηλαδή ψαρονέφρι, ανοίγει τον όρεξη. Ποιος δεν θα ήθελε να φάει ένα καλά ψημένο φιλέτο. Όταν μια ολόκληρη κοινωνία αποκαλεί το δάσος φιλέτο και σύμφωνα με το εθιμικό δίκαιο περιμένει να νομιμοποιηθεί η κατοχή όλων των ψημένων ή μισοψημένων φιλέτων και όταν μια βουλή ψηφίζει ένα τόσο ασαφές και διφορούμενο άρθρο του συντάγματος όπως το 24, τότε τα δάκρυα όλων είναι κροκοδείλια. Αν δεν αλλάξει ριζικά το νομικό πλαίσιο και η νοοτροπία, όχι χίλια, ούτε δέκα χιλιάδες ελικόπτερα δεν θα σώσουν το ελληνικό δάσος, συγγνώμη, το ελληνικό φιλέτο, που είναι από τα πιο νόστιμα. Αν αφεθούν ελεύθεροι οι άπληστοι δεν θα αφήσουν φιλέτο ούτε για την επόμενη γενιά.