Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Παρακολουθώ, με ενδιαφέρον θα τολμούσα να πω, το εγχείρημα της Δράσης. Μου έχουν τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή δύο βασικά πολιτικά μηνύματα που θέλει να περάσει η Δράση: α) «να ξανακάνουμε την πολιτική ευγενή ενασχόληση» και β) «όχι στους επαγγελματίες πολιτικούς». Γοητευτικά συνθήματα δεν μπορείτε να πείτε. Ειδικά το πρώτο, όταν ακούγεται από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, σε θέλγει, σε κάνει να το ακούσεις, είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα μέσα στη μιζέρια της σκανδαλολογίας και της απομυθοποίησης της πολιτικής ζωής.
Στην εγκεφαλική διαδικασία η μία σκέψη διαδέχεται την άλλη και δεν μπορώ να σας κρύψω ότι η ρητορεία του Μαρκουλάκη μου προξένησε γρήγορα δεύτερες σκέψεις. Το ζήτημα είναι να αντικατασταθούν οι επαγγελματικές της πολιτικής από ερασιτέχνες; Παίζουν ρόλο μόνο τα κίνητρα για το πολιτεύεσθαι; Αρκεί μόνο να μην θέλεις να βγάλεις χρήματα από την πολιτική;
Μετά τις ερωτήσεις μου ήρθε το δίλημμα, ποιον θα ήθελες να βλέπεις στα έδρανα της Βουλής: τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη ή το Θεόδωρο Κουλουμπή; Όταν ακούς ότι η Tina Brown παρακολούθησε το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ, συνειδητοποιείς ότι έχει επέλθει μία θεμελιώδης αλλαγή στη διασύνδεση του κόσμου των «διασήμων» με τον κόσμο της πολιτικής. Είναι κοινή παραδοχή ότι οι διάσημοι έχουν αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο στην πολιτική τα ........τελευταία χρόνια. Ο Mickey Kaus ονόμασε αυτή την όσμωση πολιτικής και «διασημοτήτων» Celebritics. Στην εποχή των Celebritics, οι διάσημοι δεν χρησιμοποιούνται για να δώσουν αίγλη ή δημοσιότητα σε ένα πολιτικό γεγονός, είναι οι ίδιοι το πολιτικό γεγονός.
Celebritics, life-style politics, star politics, διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, πρόκειται ουσιαστικά για μία τάση που επικράτησε στην πολιτική, κυρίως στις ΗΠΑ και στο Η.Β., τα new politics (νέα πολιτική). Η νέα πολιτική είναι η σύνδεση της πολιτικής με τη λαϊκή κουλτούρα. Ένας διαφορετικός τρόπος για να πολιτευτείς που δημιούργησε μία διαφορετική πολιτική ρητορεία.
Μέχρι πρότινος η πολιτική ιδεολογία ήταν το
κυρίαρχο συστατικό της πολιτικής ζωής. Η ιδεολογία ανεδείκνυε ένα ευρύ πλαίσιο αξιών και κωδίκων που μοιράζονταν ένα ευρύ κοινωνικό σύνολο. Ο ψηφοφόρος προβληματιζόταν για το ποια ιδεολογία είναι αυτή που μπορεί να μετατραπεί σε αποδοτικές και δίκαιες πολιτικές.
Κάποτε, σήμερα; Η ιδεολογία και ο οραματικός λόγος βρίσκονται σε ύφεση, αντίθετα η επικοινωνία, μέσω των ΜΜΕ έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχο παίχτη. Πλέον δεν επεξεργαζόμαστε ποιο πολιτικό μήνυμα θα περάσουμε και με ποια επιχειρήματα, αλλά πως θα περάσουμε το μήνυμα μας και με ποια ενδυμασία θα τραβήξουμε την προσοχή του κοινού. Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά πως το λες.
Η νέα πολιτική έχει μετατρέψει τον πολίτη, από πολιτικό ον σε καταναλωτή. Εστιάζουμε πλέον στον ιδιώτη, στον πολιτικό ως πρόσωπο, στον τρόπο ζωής που αυτός εκπροσωπεί. Ο κομματάρχης του χθες είναι ο πολιτικός επικοινωνιολόγος του σήμερα, πρώτα η επικοινωνία και μετά η πολιτική επιτάσσει η νέα πολιτική.
Και τα προβλήματα; Μπορούν να λυθούν με ένα ωραίο χαμόγελο; Σε περίοδο οικονομικής ανάπτυξης ίσως είναι και κάπως διασκεδαστικό να μαθαίνουμε για τις διακοπές και τη συνεχή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων των πολιτικών προσώπων, όταν περνάμε καλά δεν βλάπτει και λίγη κλειδαρότρυπα ρε αδερφέ. Θα μου πείτε και στην ύφεση η κλειδαρότρυπα θα σε κάνει να ξεχαστείς. Έλα όμως που τα προβλήματα είναι εκεί, όσο τους κλείνεις την πόρτα αυτά έρχονται από το παράθυρο.
Δεν πρέπει λοιπόν η πολιτική να γίνει απλώς μία ευγενής ενασχόληση. Πρέπει να γίνει ξανά Πολιτική. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι λαμπερά χαμόγελα, αλλά λαμπερά μυαλά, πολιτικά ζώα που θα αντιλαμβάνονται την Πολιτική ως τέχνη και επιστήμη και θα μπορούν να δώσουν λύση στα προβλήματα. Πρέπει να βρούμε χώρο ανάμεσα στα σκάνδαλα και στην κλειδαρότρυπα για να περάσει η Πολιτική, η Πολιτική ως τόξο που θα ρίξει τα βέλη του ιδεαλισμού που έλεγε και ο Bill Moyers.