Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Μαύρο αβγό- Αριο αυγό
Ποιο είναι πιο έξυπνο, πιο όμορφο και πιο νόστιμο;
Στις αρχές του 20ου αιώνα, η ευγονική, δηλαδή η προσπάθεια «εξευγενισμού» του ανθρώπινου είδους με βάση τους νόμους της βιολογίας, είχε αναχθεί σε επιστήμη. Οι Θεωρίες του Νίτσε περί «υπερανθρώπων» είχαν κάνει την ευγονική μια από τις διασημότερες επιστήμες. Εβρισκες οπαδούς της από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Το 1910 δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ το Eugenics Record Office. Ο Charles Davenport, ένα από τα ηγετικά στελέχη του και διάσημος ευγονιστής, βλέποντας να κατακλύζονται οι ΗΠΑ από μετανάστες του ευρωπαϊκού νότου έκρουε τον «κώδωνα του κινδύνου». « Η μεγάλη εισροή μεταναστών από τη νότια Ευρώπη θα μας οδηγήσει σε εκφυλισμό. Οι μελλοντικοί Αμερικανοί θα είναι μελαχρινοί, μικρού αναστήματος και θα έχουν τάσεις προς κλοπές, απαγωγές, φόνους, βιασμούς, κ.λ.π.» αυτά έγραφε ο Davenport το 1910. Μετά από αυτές τις θέσεις όλοι οι μετανάστες του νότου, και οι Ελληνες βέβαια, άρχισαν να εξετάζονται σχολαστικά ακόμη και για τη βιολογική τους ποιότητα.
Το πόσο ανόητοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι, φαίνεται από τις θέσεις του γερμανοεβραίου σιωνιστή Arthur Ruppin, ο οποίος το 1919 απαιτούσε από τους συντρόφους του μια «επιλογή του ανθρώπινου υλικού που θα εποικούσε την Παλαιστίνη». « Να επιτραπεί ο εποικισμός μόνο σε Εβραίους που θα έχουν συγκεκριμένα σωματικά, επαγγελματικά και ηθικά χαρακτηριστικά», έγραφε. Όταν μετά το 1933 άρχισαν να ασχολούνται με την ευγονική, συστηματικά πλέον και οι Γερμανοί και είδαν όλοι καθαρότερα που οδήγησε αυτή η «ευγενική» επιστημονική προσπάθεια, έγιναν όλοι σοφότεροι. «Μέχρι το 1941, Αμερικανικά ιδρύματα, χρηματοδοτούσαν έρευνες ευγονικής στη Γερμανία του Χίτλερ, μέχρι δηλαδή που διέρρευσε τι γινόταν στο Αουσβιτς». Είναι σχεδόν σίγουρο πως, αν οι Γερμανοί ήταν πιο διπλωμάτες και στο Αουσβιτς περοριζόταν μόνο στην εξόντωση περιθωριακών ομάδων και όχι εβραίων, το θέμα θα είχε ήδη ξεχαστεί και η ευγονική σήμερα θα ήταν μια από τις πιο ......
δημοφιλέστερες «επιστήμες». Με αυτήν την «επιπολαιότητα» ώθησαν την επιστήμη της βιοτεχνολογίας δεκαετίες πίσω. Μόλις εξασθένησε η μνήμη του Αουσβιτς, ο Αμερικανός κάτοχος του νόμπελ ιατρικής του 1946, ο Dr Muller, σε ένα συνέδριο του 1962, υποστήριξε πως «το 3% του πληθυσμού πρέπει να βγει από τη διαδικασία της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους»! Σήμερα, αυξάνονται και πληθύνονται (μέχρι να πάθουν ότι έπαθε ο Arthur Ruppin και οι ομοφυλόφιλοι ιδρυτές των SA που εξοντώθηκαν μέσα σε μια νύχτα από τον Χίτλερ), εκείνοι οι ανόητοι, που επειδή νομίζουν ότι ανήκουν στο ευγενές είδος, υποστηρίζουν την ευγονική. Αν οξυνθούν ακόμη περισσότερο τα προβλήματα της ανθρωπότητας θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο οι ευγονιστές. Αν βέβαια σε μερικές δεκαετίες, όπως όλα δείχνουν, κυριαρχήσουν οι κινέζοι, θα αλλάξουν σίγουρα και τα κριτήρια του πως οριοθετείται η άρια φυλή και τα «ευγενή χαρακτηριστικά». Σκεφτείτε, ότι όταν το 1932, ο Aldous Huxley δημοσίευε το προφητικό του βιβλίο «ο όμορφος νέος κόσμος», η βιοτεχνολογία δεν υπήρχε καν σαν επιστήμη. Το βιβλίο έκανε μια αναφορά σε μια βιοτεχνολογική δικτατορία, όπου μια τάξη ευγενών «ΑΛΦΑ», στήριζε την κυριαρχία της σε εργάτες-σκλάβους «ΓΑΜΜΑ», «ΔΕΛΤΑ» και «ΕΠΣΙΛΟΝ», τους οποίους κρατούσε σε υποταγή με χάπια τεχνητής ψυχικής ευφορίας (ναρκωτικά). Δεν ακούγεται και τόσο άσχημη κοινωνία, αν βέβαια είναι κανείς σίγουρος ότι θα ανήκει στους «ΑΛΦΑ», εκτός κι αν είναι κάποιος αθεράπευτα ναρκομανής ή βλαξ, οπότε λογικά θα ήθελε να ανήκει στους «άλλους».
Η φύση λοιπόν δε θα σταματάει ποτέ να βγάζει ανθρώπους, που θα ονειρεύονται έναν τόσο «όμορφο» και «τέλειο κόσμο», μόνο για ωραίους, δυνατούς και «μάγκες». Το πρόβλημα αρχίζει από το κατά πόσον είναι πρόθυμη η πλειοψηφία να πεισθεί γι αυτήν τη «χρήσιμη αναγκαιότητα». Αφού λοιπόν στη δημοκρατία η πλειοψηφία έχει το ρεαλισμό, δηλαδή την αλήθεια με το μέρος της, όταν γίνει αυτό πραγματικότητα δε θα υπάρχει επιστροφή. Όταν το υποσχόμενο όνειρο είναι ένας ουτοπικός παράδεισος επι γης, συνήθως κανείς δε θέτει ερωτήματα για το μετά. Αν βέβαια το φιλοσοφήσουμε εντελώς θεωρητικά, δεν ακούγεται άσχημα, πως «αφού κατά τη διάρκεια του «ξεσκαρταρίσματος» περάσουμε μια φάση απάνθρωπη και οδυνηρή επιτέλους θα απελευθερωθεί ο άνθρωπος για πάντα από τον πόνο, τη δυστυχία και γενικά τη μιζέρια της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης. Ωραία θα ήταν να μπορούσαμε όλοι να γίνουμε σαν τον Σούπερμαν και την Λάρα Κροφτ. Το ερώτημα: «και μετά τι κάνουμε», το θέτουν, σχεδόν πάντα, οι «μίζεροι»-γραφικοί, οι προοδευτικοί, οι λεγόμενοι κουλτουριάρηδες που συμβαίνει να είναι πάντα και οι πιο ενοχλητικοί. Η διαδρομή προς την πληρότητα δεν έχει τέλος, διότι μόλις πιστέψει ο άνθρωπος ότι έφθασε στο τέρμα, διαπιστώνει ότι δημιουργούνται νέες επιθυμίες. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος δεν εργάζεται, δηλαδή δε δημιουργεί, δεν έχει ιδανικά και αξίες και δε βάζει τη διαρκή αναζήτηση της γνώσης σαν ένα σκοπό για την αρετή, αλλά σαν μέσο για την παντοδυναμία όπως ο Φάουστ, ποιές νέες ανάγκες-επιθυμίες θα μπορούσε άραγε να δημιουργήσει, που δε θα ήταν παρανοϊκές και διαστροφικές;
Οι ψυχικώς ανισόρροποι Χίτλερ και Γκέμπελς αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ρατσιστικής παράνοιας. Για γερμανικά δεδομένα, ήταν και οι δύο κοντοί, ενώ ο Αδόλφος είχε παράλληλα και σκούρο μαλλί. Ηταν δηλαδή το αντίθετο της άριας φυλής και όμως έπεισαν εκατομμύρια γερμανών για την ανωτερότητά τους. Ο ανισόρροπος, ο ανικανοποίητος με τον εαυτό του άνθρωπος επιστρατεύει αυθόρμητα διάφορους αμυντικούς μηχανισμούς σαν αντιστάθμισμα του ελλείμματος ψυχικής ισορροπίας. Προσδιορίζει τη δυστυχία του σαν ένα κακό που η αιτία του βρίσκεται έξω από αυτόν, σε άλλους. Ετσι ο μόνος τρόπος να καταπολεμήσει τη δυστυχία του είναι η καταπολέμηση του “έξωθεν” κακού, που εκφράζει την αιτία της δυστυχίας του. Η δυστυχία του μεταμορφώνεται σε προβαλλόμενο μίσος προς τα έξω, το οποίο διοχετεύει, όχι σε ισχυρούς, αλλά σε ότι του θυμίζει την αντίθετη πλευρά της ανθρώπινης τάσης για ναρκισσιστική παντοδυναμία. Αυτές είναι οι πραγματικές αιτίες της ρατσιστικής παράνοιας γι αυτό και δεν θα βρείτε ποτέ έναν βαθιά καλλιεργημένο άνθρωπο, που νιώθει εσωτερικά πλήρης, να είναι ρατσιστής.