Σαν ανέκδοτο είναι όταν μιλάνε για εργάτες, εργαζόμενους και τα κάτι τέτοια. Άχρηστοι, αυθάδεις, και άπλυτοι. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια παραμύθια. Ήμασταν νιοι και γεράσαμε, και αυτοί το ίδιο τροπάριο. Αυτοαποκαλούνται συνδικαλιστές. Τους γνωρίζουμε από τους χώρους εργασίας, όλα τα σκάνδαλα, διαχρονικά κοιτάζοντας, τα γνωρίζουν. ΟΛΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ.
Τα ξέρουν καλύτερα από τους πολιτικούς αρχηγούς τους, έχετε όμως δει ποτέ κανέναν τους να καλείται στη δικαιοσύνη ή να πηγαίνει στη δικαιοσύνη με στοιχεία και να κυνηγάει υποθέσεις προς όφελος του κοινωνικού συνόλου;. ΟΧΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ. Καθώς ξέρει ο ένας του αλλουνού τις βρωμιές, τα κάνουν τάτσι μίτσι κότσι. Καμόρα. Μόκο και περιμένουν τα κόμματα τους να τους διορίσουν βουλευτές είτε στην Ελλάδα είτε στην Ευρώπη. Και τα κόμματα τους που είναι βαθιά νυχτωμένα τους κάνουν το χατίρι. Τα κόμματα που ποτέ δεν έχουν μπει στον κόπο να μάθουν ποια γνώμη έχουν για τους συνδικαλιστάδες, οι απλοί ψηφοφόροι τους. Οι άνθρωποι του μόχθου, που είναι ψηφοφόροι των κομμάτων, και βλέπουν πάρα πολλούς από τους συνδικαλιστάδες να τα κάνουν πλακάκια με τους διευθυντάδες των χώρων εργασίας, πουλώντας τους, μόνο και μόνο για να κάνουν τα προσωπικά ρουσφέτια τους και να χώνουν τα παιδιά τους με ειδικές αμοιβές σε υψηλές θέσεις.
Αυτό βέβαια που δεν έχουν συνειδητοποιήσει τα κόμματα είναι το ότι οι ψηφοφόροι τα περιμένουν στη γωνία για να τα μαυρίσουν, επειδή θα έχουν όλη αυτή την ανίκανη κάστα μέσα στα ψηφοδέλτια τους. Καλό είναι τα κόμματα να καταλάβουν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έτσι όπως ξεκίνησε, δεν υπάρχει πια, και γιαυτή την απαξίωση φταίνε οι ίδιοι οι συνδικαλιστές- που με ελάχιστες εξαιρέσεις- κακό και μόνο κακό κάνουν στα κόμματα τους.
ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ