Αναλώσιμα και αναλώσιμοι

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Δεν είναι που λείπουν τα αναλώσιμα και πεθαίνουν οι άνθρωποι στα ασθενοφόρα ή και μέσα στα νοσοκομεία, στα δεκαοχτώ τους, στα πενήντα, στα εβδομήντα τους, μηδενική η διαφορά. Είναι που οι ίδιοι, ως πολίτες γενικά και όχι μόνο όταν ασθενούν, θεωρούνται αναλώσιμοι, καθότι «ανώνυμοι», «απλοί άνθρωποι», «μέσοι Ελληνες». Ψηφίζουν βέβαια, μοχθούν, πάνε φαντάροι, πληρώνουν φόρους, ξοδεύουν τα μισά λεφτά τους για να δώσουν νόημα στη «δωρεάν» Παιδεία και στην επίσης «δωρεάν» Υγεία, αλλά όλα αυτά δεν αποφέρουν σοβαρά δικαιώματα, αναπαλλοτρίωτα. Κι έτσι, μονάδες απλές σε μακάβριες στατιστικές, κρίνονται αναλώσιμοι· στο κάτω κάτω δεν θα αφήσουν κανένα τεράστιο κενό πίσω τους, σαν κι αυτό που αφήνουν (ή μάλλον λέμε στους επικηδείους μας ότι αφήνουν) οι «αναντικατάστατοι», οι «δυσαναπλήρωτοι», οι «ευπατρίδες».

Αναλώσιμοι λοιπόν στους δρόμους, πρωτίστως στους λεγόμενους εθνικούς, που στρώνονται με ευρώ παρά με άσφαλτο. Κι όχι μόνο επειδή η οδηγική εγωπάθεια παραχωρεί το τιμόνι στον χάρο, αλλά κι επειδή πρέπει να αβγατίσει το κέρδος των εργολάβων που όλο και κάτι έχουν να αντιπροσφέρουν στους κυβερνητικούς που τους εκχώρησαν το έργο· γι’ αυτό και οι δρόμοι, από πάγια «αμέλεια», κατασκευάζονται με μια θανάσιμη παγίδα ανά είκοσι ή σαράντα χιλιόμετρα. Αναλώσιμοι στις βιομηχανίες, όπου, αν είναι «παράνομοι», κλείνονται ακόμα και μέσα σε ψυγεία, να μην τους βρει η επιθεώρηση. Αναλώσιμοι όταν συνδικαλίζονται επειδή δεν ανέχονται να τους θεωρούν αναλώσιμους, όπως η Κωνσταντίνα Κούνεβα, που τιμωρήθημε με βιτριόλι.

Αναλώσιμοι και στα ναυπηγεία, νά, όπως οι οχτώ συνάνθρωποί μας που σκοτώθηκαν στο Πέραμα τον περσινό Ιούλιο, και μαθαίνουμε τώρα από το πόρισμα ότι «υπήρξε αμέλεια» κι ότι «αν οι έξοδοι διαφυγής ήταν οι ενδεδειγμένες, «αν υπήρχαν πυροσβετικά μέσα», «αν υπήρχε επιτηρητής» κι «αν γινόταν καθημερινά η αποκομιδή των απορριμμάτων από τον χώρο των εργασιών», αν δηλαδή το Κέρδος δεν είχε επιβάλει το δικό του άνομο δίκαιο με τη συνδρομή της εθελότυφλης ή διαπλεκόμενης εξουσίας, τότε ίσως αναλώνονταν λιγότεροι

Παντελής Μπουκάλας