Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Μια κινέζική παροιμία, θέλοντας να δείξει τη διαφορά ανάμεσα στο συντηρητισμό και στη δημιουργικότητα, λέει:
Οταν φυσά δυνατά ο άνεμος της αλλαγής,
κάποιοι χτίζουν τείχη για να προστατευτούν.
Κάποιοι άλλοι χτίζουν ανεμόμυλους.
Όταν πριν 25 αιώνες, η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά στην απειλή του αφανισμού της από τους Πέρσες, κάποιοι συντηρητικοί γέροντες έχτισαν ξύλινα τείχη στην Ακρόπολη για να προστατευτούν από την περσική καταιγίδα. Ευτυχώς για την Ελλάδα, που είχε την τύχη να έχει έναν διορατικό ηγέτη, που διέγνωσε καλύτερα από όλους τους άλλους το πρόβλημα και βρήκε τη λύση, που ήταν τα πλοία του ανέμου, οι τριήρεις. Οποιαδήποτε βέβαια σύγκριση του Θεμιστοκλή με ηγέτες της σύγχρονης Ελλάδας, αγγίζει τα όρια της βλασφημίας. Το ίδιο ισχύει όμως και για τον λαό της Αθήνας του 5ου π.Χ. αιώνα με τον σημερινό δειλό, μοιραίο και άβουλο αθηναίο πολίτη –υπήκοο.
Η υπεροχή των αθηναίων απέναντι στους άλλους λαούς οφειλόταν στη θαυμαστή τους ικανότητα να περνούν άνετα από την εμπειρική μελέτη των πραγμάτων και των φαινομένων στην ορθολογική και αφηρημένη εξέταση της ίδιας της ουσίας του. Ηταν πολίτες με φαντασία και δημιουργικότητα και πάνω απ όλα «είχαν όρχεις», όπως λέει ο λαός μας, και έτσι έπρεπε να ήταν και οι ηγέτες τους. Όπως έγραφε και ο Μακιαβέλι, «η επιτυχία τους οφειλόταν στο γεγονός, ότι η θρησκεία τους θεοποιούσε ήρωες φορτωμένους με εγκόσμια δόξα, όπως είναι οι μεγάλοι ηγέτες και επιφανείς κυβερνήτες κρατών, ενώ η θρησκεία μας(Χριστιανισμός), αντί για ήρωες αγιοποιεί μόνο πράους, σεμνούς, ταπεινούς και πιστούς δουλικούς υπήκοους».
Τους ηγέτες που δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις των καιρών, δεν τους έστελναν απλώς στο σπίτι τους αλλά στην εξορία ή στη φυλακή. Η «αποτελεσματική αλήθεια», το αποτέλεσμα ήταν το μοναδικό κριτήριο της επιτυχίας του ηγέτη.
Σήμερα ζούμε επίσης μπροστά σε μια νέα πρόκληση, αν και συγκρινόμενη με εκείνη προ του αφανισμού από τους Πέρσες, φαίνεται μπροστά της σαν παιχνίδι. Σήμερα, έχουμε μια πολιτική ηγεσία, που στέκεται αναποφάσιστη και αμήχανη, «δίχως κάποιο στρατηγικό σχέδιο εξόδου από την κρίση», όπως το διατύπωσε ένας υπουργός και όπως το βλέπουμε όλοι. Εχουμε μια κυβέρνηση που παλινωδεί μεταξύ των δύο επιλογών, του καταστροφικού και του δυσάρεστου. Ανήμπορη να αντιδράσει αποτελεσματικά, παρακολουθεί τις εξελίξεις σαν ουδέτερος παρατηρητής. Κάθε τόσο, εμφανίζεται ο πρωθυπουργός στη σύγχρονη Πνύκα, στο «κουτί» και αντί να προσπαθήσει να μας ενθουσιάσει και να μας ξεσηκώσει δίνοντας ο ίδιος και οι συνεργάτες του το παράδειγμα της υπευθυνότητας, σεμνότητας και ταπεινότητας, προσπαθεί, με την ίδια πάντοτε ξύλινη γλώσσα, με τις ίδιες πάντοτε λέξεις-επωδούς, να μας καθησυχάσει και να ξορκίσει το κακό. Με ξόρκια όμως δεν άλλαξε ποτέ τίποτα.
Βλέπουμε λοιπόν έναν πρωθυπουργό, οι ενέργειες του οποίου χαρακτηρίζονται από αποσπασματικότητα, ασυνέχεια και ανακολουθία. Ολες σχεδόν οι κυβερνήσεις του κόσμου, ακόμη και αυτή των ΗΠΑ, έχουν πάρει ανοιχτά και στην πράξη θέση κατά του μέχρι σήμερα κυρίαρχου μοντέλου ανάπτυξης, εκτός από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί να επιλύσει προβλήματα με εργαλεία που τα δημιούργησαν. Στα σημαντικότερα υπουργεία εξακολουθούν να βρίσκονται άτομα που επιμένουν δογματικά πως η αγορά θα επιλύσει από μόνη της τα προβλήματα. Οι μοναδικές «νέες ιδέες», είναι εκείνες που ακούγονται από τους λεγόμενους λαγούς της κυβέρνησης και μιλούν «για περικοπές στην εισοδηματική πολιτική και για λιτότητα δημοσίων υπαλλήλων και εργαζομένων». «Πολύ πρωτότυπες και καινοτόμες ιδέες» θα έλεγε και ο κος Γκαργκάνας, το άλλοτε ιερό τέρας καινοτομίας, φαντασίας και δημιουργικότητας, που μερικούς μήνες πριν ξεσπάσει η κρίση μιλούσε με αισιοδοξία για την ελληνική οικονομία του 2009!!!
Με τέτοιες πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες, πώς να ατενίσεις το μέλλον σου με σιγουριά; Υπάρχει κάτι πιο απελπιστικότερο από το να μη βρίσκεις λόγους για νέες ελπίδες;