Η χώρα διέρχεται μια βαθύτατη κρίση, σαφώς τη μεγαλύτερη των τελευταίων 35 χρόνων μετά τη μεταπολίτευση του 1975. Κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο.
Όλες ανεξαίρετα οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, χωρίς καμμιά διάθεση εξίσωσής τους, καθώς και των στελεχών τους, αδυνατούν να δώσουν διέξοδο.
Πρώτο, γιατί οι τωρινές συνθήκες είναι πιό δύσκολες από κάθε άλλη φορά.
Δεύτερο, γιατί οι όποιες πρωτοβουλίες και λύσεις απαιτούν νέες ιδέες και συνθέσεις, ανταποκρινόμενες σε καινούργια δεδομένα.
Τρίτο, γιατί τα κόμματα είναι δέσμια συλλογικών αυτοαναπαραγωγικών, μικροπολιτικών και μικροκομματικών στρατηγικών ή και προσωπικών στρατηγικών στελεχών τους.
Τέταρτο, γιατί είναι δέσμια φαντασιακών ιδεοληψιών.
Πέμπτο, γιατί τα περισσότερα στελέχη τους είναι, εδώ και πολλά χρόνια αποκομμένα από την πραγματική ζωή, δέσμια, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, των παραμορφωτικών εσωκομματικών κατόπτρων.
Σε τέλμα δεν βρίσκονται μόνο οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι πολίτες, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους θέση, το μορφωτικό τους επίπεδο και τις πεποιθήσεις τους. Ζαλισμένοι κι αυτοί μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ζωής, δίχως να ξέρουν πως να τις διαχειριστούν. Επιρρεασμένοι από μια κουλτούρα τυφλής δογματικής ιδιώτευσης, που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια, η οποία αντικατέστησε μια προηγούμενη περίοδο τυφλής δογματικής συλλογικότητας. Εξαρτημένοι μέχρι τώρα, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων αποδυναμώνεται, από τα κόμματα είτε λόγω οικονομικών συμφερόντων, είτε λόγω οπαδικής στράτευσης.
Το ατομικό και συλλογικό κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο βρίσκει «διέξοδο» επιτείνοντας το αδιέξοδο, σε μια παραζάλη ατομικότητας, δογματισμού και φανατισμού, εντάσεων και συγκρούσεων. ........
Διαβάστε την συνέχεια εδώ