Αντιθέτως με τούτους εδώ, τους δικούς μας παρακατιανούς του Επαναστατικού Αγώνα, που ο αποτρεπτικός για τα μέτρα τους βαθμός δυσκολίας ενός ισχυρού χτυπήματος στην καρδιά του καθεστώτος, τους τύφλωσε και αντί του γάιδαρου, χτύπησαν το σαμάρι. Μα δεν είναι το σαμάρι που δηλητηριάζει στις ψευδαισθήσεις των δολοφονικών ουσιών κάθε χρόνο περισσότερα από δυο χιλιάδες παιδιά. Είναι ο γάιδαρος. Δεν είναι το σαμάρι που σκορπά στο πέρασμά του ανθρώπινα συντρίμμια της ανεργίας. Είναι ο γάιδαρος. Δεν είναι το σαμάρι που πλημμυρίζει με το αναίτιο αίμα μιας κωμόπολης την άσφαλτο κάθε χρόνο. Είναι ο γάιδαρος. Δεν είναι το σαμάρι που τσιμεντοποιώντας το οξυγόνο μέρα την μέρα κονταίνει την ανάσα μας. Είναι ο γάιδαρος. Δεν είναι το σαμάρι που αυξάνει την χλιδή της ολιγαρχίας των τραπεζών και μαραίνει τον λαό φτωχαίνοντάς τον. Είναι ο γάιδαρος. Δεν είναι το σαμάρι που σκοτώνει τ’ άλογα πριν να γεράσουν. Είναι ο γάιδαρος. Δεν είναι το σαμάρι που ληστεύει τον λαό στήνοντας of shore εταιρίες για την διανομή της λείας. Αλλά ο γάιδαρος.
Κι αυτός ο γάιδαρος έχει όνομα. Νεοφιλελευθερισμό τον λένε που ανεξαρτήτως κόμματος κάποιοι τον υπηρετούν. Και ο Νεοφιλελευθερισμός βολεύεται σε αυτού του τύπου τα δηλητηριώδη τσιμπήματα των προβοκατόρικων εντόμων, γιατί αποφεύγει έτσι την κατεδάφισή του από το σεισμικό βουητό της νεανικής οργής όταν αυτή κατατίθεται καθολικά στο κατώφλι ενός από τα κέντρα των αποφάσεών του όπως η βουλή.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr