Βραδιάζει και σήμερα... Φέραμε τα παιδιά μας στον κόσμο με την ελπίδα ότι θα ζήσουν σ'ένα γαλάζιο όμορφο πλανήτη. Ότι θα βγούν κι αυτά να παίξουν στους δρόμους, όπως παίζαμε και μείς, ότι θα μάθουν να είναι περήφανα που είναι Έλληνες και πιστεύοντας ότι θα είναι κι αυτά η συνέχειά μας με όνειρα και φιλότιμο, μια λέξη που δεν υπάρχει σε καμια άλλη γλώσσα του κόσμου.Τώρα εμείς η γενιά των σαραντάρηδων που αρκετοί έχουμε παιδιά φοιτητές αναρωτιόμαστε σε τι κάναμε λάθος. Γεμάτοι ερωτηματικά, που ταράζουν τον ύπνο μας. Γεμίσαμε θλίψη, αυτό το παλικαράκι θα μπορούσε να είναι και δικό μου ή παιδί των φίλων μου. Αυτό το αγνό προσωπάκι μιλούσε χωρίς λόγια για μια ψυχή γεμάτη αγάπη.
Αλέξανδρε, συγγνώμη. Φταίμε όλοι που δεν θα ξαναδείς τον υπέροχο γαλάζιο ουρανό της πατρίδας μας. Να ξέρεις πως και μεις είμαστε γονείς και πονάμε για σένα. Θα σε θυμόμαστε πάντα, καλό σου ταξίδι, μικρέ μας άγγελε.
Matina asdad