Μ ε κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε όλοι μας την κοινωνική ατμόσφαιρα και λίγο πριν τη δολοφονία του μικρού Ανδρέα – Αλέξανδρου και το μετέπειτα. Αμφίθυμοι όλοι μας. Μια στα πάνω μας, μια στα κάτω μας. Είμαστε κοινωνία μεγάλων αλλά με μυαλό χουλιγκάνων. Δεν ξέρουμε που πάμε και δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε στο μέλλον. Δεν είναι μόνο η βιοπάλη μας. Είναι η έλλειψη πάλης μας για τη ζωή μας. Για την καλύτερη ζωή μας. Για τις ποιοτικότερες σχέσεις μας με τους δικούς μας, τους φίλους μας, την κοινωνία μας. Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα για μας και την κοινωνία μας. Χρειαζόμαστε έναν καινούριο στόχο. Δεν μπορούμε πλέον να πορευόμαστε έτσι χωρίς πυξίδα, φτερό στον άνεμο, στο πουθενά που πάει. Δεν είμαστε χειρότερα ούτε από τους γονείς μας, ούτε και από τους παππούδες μας. Απλά βάλαμε σαν στόχο να έχουμε πολλούς στόχους, όλοι τους να είναι υλιστικοί και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε το μάρμαρο. Τρέχουμε και δεν μπορούμε να φτάσουμε. Και ποτέ δεν θα φτάσουμε σε κάτι που εκ των πραγμάτων δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μας. Να ζούμε σαν δυτικοευρωπαίοι ή αμερικάνοι, όταν είμαστε έλληνες, ανατολικοί, μεγαλωμένοι με άλλες αξίες και άλλα μέτρα. Έχουμε άλλο πολιτισμικό υπόβαθρο και είναι καλό να ξαναγυρίσουμε πίσω στις καταβολές μας να βρούμε μερικούς στόχους, ιδέες, και να τα προσαρμόσουμε και τα δύο στη ζωή του 21ου αιώνα. Τυχαίο είναι που τα κλασικά γράμματα είναι σε άνθηση σε όλον τον κόσμο εκτός από τη γενέτειρα τους μητροπολιτική Ελλάδα;. Μήπως έννοιες όπως η ανθρώπινη αλληλεγγύη, η οικογενειακή συνοχή, η φιλοπατρία, η απολάκτιση του εγωισμού και της προβολής της ατομικότητας μας σε βάρος όλων των άλλων είναι κάποια πυξίδα για την κοινωνική συσπείρωση μας;. Μήπως τελικά πρέπει να εξοστρακίσουμε από τη ζωή μας και την πολιτική και παραγωγική ζωή μας όσους είναι κακέκτυπα αυτών των αξιών και αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή;. Κάτι πρέπει να κάνουμε για την κοινωνία μας που να είναι θετικό. Ενόψει του 2009 μακάρι να είναι ο κύριος στόχος μας να ζήσουμε σε μια καλύτερη κοινωνία. Οι αρχές αυτές βρίσκονται πάντα στους προγόνους μας. Ας αρχίσουμε να επικοινωνούμε με το έργο τους. Υπάρχει πάντα η ελπίδα στο έργο τους.
ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ