Πατήρ Παισιος Αγιορείτης
Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Πρωτη φορα στο Αγιο Ορος.Με τη βοηθεια του Θεου,ξεκινησαμε Σαββατο πρωι για να καλυψουμε τα 650 χιλιομετρα που χωριζουν την Αθηνα απο την Ουρανουπολη.Μετα απο ενα κουραστικο ταξιδι και αναπαυση στα ορια της Αθωνικης Πολιτειας,παιρνουμε Κυριακη πρωι το καραβακι που θα μας μετεφερε στο Περιβολι της Παναγιας.Απο εκει με ιδιωτικο πουλμανακι κατευθυνση προς το Βατοπαιδι,οπου φτανουμε μετα απο μια σκληρη χωματινη διαδρομη διαρκειας 20 λεπτων περιπου.
Φτανοντας κανεις εκει,το πρωτο πραγμα που παρατηρει κανεις ειναι οι πολλες σκαλωσιες που "στολιζουν" τα κτισματα του Μοναστηριου.Μαλιστα,πολλα εργα φαινονται αφημενα στην τυχη τους.Στην Πυλη μας υποδεχεται χαμογελαστος ενας μοναχος που ζηταει τα στοιχεια μας,γιατι οπως μας λεει,"αυτες τις μερες προσπαθουν να ερθουν εδω πολλοι που δε θελουν να δωσουν ονοματα" (ποιοι αραγε..;).Μεταφερομαστε στο αρχονταρικι,τη "ρεσεψιον" οπως ξεδιαντροπα αποκαλεσαν καποιοι αλλοι καλοθελητες:εκει,αλλος μοναχος μας φερνει κατευθειαν νερο,λουκουμι και τσιπουρο για να μας κερασει.
Πιανουμε ψιλη κουβεντα,αναποφευκτα και γυρω απο τον πολεμο που δεχεται η Μονη τελευταια.Εκεινος απαντα με απιστευτα ηρεμο υφος,που δεν επιδεχεται παρεξηγησεις:εμεις εδω μοναζουμε,κυριοι.Θα το διαπιστωσετε μονοι σας και θα λυθουν οι οποιες αποριες σας.Μας κατατοπιζει σχετικα με το προγραμμα των ακολουθιων και μας δινει το δωματιο μας.Το οποιο ειναι μια τετρακλινη σοφιτα-και οχι...σουιτα- που με το ζορι χωραει 4 ατομα.Κρεβατια στοιβαγμενα το ενα διπλα στο αλλο και ελαχιστος χωρος για κινηση εκει μεσα.Ενα απλο παραθυρακι και μια κρεμαστρα.Κοινως,ενας λιτος χωρος καταλληλος μοναχα για εναν υπνο και τιποτα περισσοτερο.Το κοινο μπανιο,διαθετει 3 νιπτηρες,3 τουαλετες τουρκικες και μια ντουζιερα για 40 ατομα (τοσα χωραει ο καθε οροφος του ξενωνα)!!!Κι αν καποιος αναρωτιεται γιατι γραφω τοσο αναλυτικα τα παραπανω,ας με συγχωρεσει...ισως δεν ειναι τοσο απαραιτητα,αλλα οι καιροι που ζουμε ειναι πονηροι και οι συκοφαντες πολλοι και διαφοροι...
Κατεβαινουμε για μια συντομη βολτα στο Μοναστηρι.Στις 3 ακριβως,χτυπαει το ταλαντο για τον Εσπερινο.Η πρωτη επαφη με τον τροπο Εκκλησιασμου των μοναχων ειναι συγκλονιστικη:Απολυτη ησυχια και κατανυξη.Μπροστα μου καθεται ενας 50αρης περιπου μοναχος που δεν κουραζεται να βαζει συνεχεις αγιοριτεικες-ξερετε,αυτες που ξαπλωνεις σχεδον μπρουμυτα στο πατωμα-μετανοιες.Τον παρατηρω με θαυμασμο και με τρομο,οτι καποια στιγμη θα καταρρευσει.Ομως,τιποτα δε γινεται τελικα.Σηκωνεται σα να μη συμβαινει τιποτα και συνεχιζει ...................Διαβάστε την συνέχεια εδώ