Χαβαλές και πιο χαβαλές και έχουμε τζαζάρει όλοι μας. Πάρε νάχεις. Πλάκα πάνω στην πλάκα από τα πιο ευαίσθητα και δημιουργικότερα τμήματα της κοινωνίας μας, τους νέους. Βαρύγδουπους και διαπλεκόμενους έντεχνους καλλιτέχνες εμείς, Σχιζοφρενή Δολοφόνο αυτοί. Χλιδάτους, εμπορικούς και με προκλητικές αμοιβές στημένους καλλιτέχνες που πάμε και τους θαυμάζουμε αμέσως μετά από παράσταση του Μεγάρου, Βας Βας τα παιδιά. Τελεία και παύλα.
Είναι η πιο υγιής αντίδραση των ζωντανών νέων μας που χλευάζουν και σαρκάζουν με όλη την πολιτιστική βαρβαρότητα και το δήθεν που έχουμε επιτρέψει να τους βομβαρδίζει τις τελευταίες δεκαετίες. Τους μίλησε ποτέ κανείς μας για το πώς γλεντούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους στο νησί ή το χωριό; Τι μουσική άκουγαν και χόρευαν;.
Γιατί ενώ έπιναν δε μεθούσαν αλλά διασκέδαζαν μέσα στην απόλυτη φτώχεια τους, ενώ τώρα πίνουν και μεθούν για να ξεχνούν, όταν θεωρητικά δε βιώνουν την ίδια οικονομική ανέχεια;. Γιατί ο χορός και το τραγούδι του τόπου τους ήταν κομμάτι της καθημερινότητας τους, ενώ τώρα είναι απολύτως ουδετεροποιημένοι από τα όποια ακούσματα τους που δεν τους λένε και τίποτα;. Μη βγάζουμε την ουρά απ’ έξω που δεν έχουν πολιτιστικό εξοπλισμό με βάση τις ρίζες και τις αξίες τους.
Εμείς ξεχειλώσαμε το σακάκι και αυτά το βρήκαν κομματιασμένο και τρύπιο. Αυτά προσπαθούν να βρουν και να μαδήσουν μια μαργαρίτα, όταν εμείς τους έχουμε δώσει το κούτσουρο της. Τόσο άσχημοι είμαστε μαζί τους. Οι νέοι ψάχνουν για λαϊκούς ήρωες, επειδή δεν έχουν. Ακόμα και τον καραγκιόζη τους τον αφαίρεσαν και τον σφετερίστηκαν ως συνεχιστές του πολιτικοί, και τους το δήλωσαν με περισσή κυνικότητα καταπρόσωπο…
Δε θάπρεπε τα παιδιά να μας περιμένουν στη γωνία για ρεβάνς;…
ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ