«Όποιος θέλει, ας με αμφισβητήσει στα ίσα...»

Γράφει ο Νάσος Ζαγγογιάννης.


Δια χειρός Καβάφη :

1.
Είμ’ ο Λαγίδης, βασιλεύς. Ο κάτοχος τελείως / (με την ισχύ μου και τον πλούτο μου) της ηδονής.

Ή Μακεδών, ή βάρβαρος δεν βρίσκεται κανείς / ίσος μου, ή να με πλησιάζει καν.

Είναι γελοίος ο Σελευκίδης με την αγοραία του τρυφή.
Aν όμως σεις άλλα ζητείτε, ιδού κι αυτά σαφή :

Η πόλις η διδάσκαλος, η πανελλήνια κορυφή, εις κάθε λόγο, εις κάθε τέχνη η πιο σοφή.

2.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, / γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών /την καθημερινήν ανοησία, ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

3.

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα. / Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κάθε συνειρμική ομοιότητα ή κακόπιστη σύνδεση, μεταξύ επικαιρότητας και ποιητικής έκφρασης του Μεγάλου μας Αλεξανδρινού ποιητή , είναι προφανώς προβακατόρικη, ασύμπτωτη και καταχρηστική (όπως οι περισσότερες απεργίες).

Άλλο ποιώ τη Νήσσα και άλλο ποιώ τέχνη και πολιτισμό.

Και κατά τον Επίκτητο: "Ο θέλει ου ποιεί, και ο μη θέλει ποιεί".

Νάσος Ζαγγογιάννης.