Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Το βέβαιο είναι πως οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.. Τις πιπιλίζουν όλοι με αποτέλεσμα αυτές να λιώνουν όπως οι καραμέλες στο στόμα. Τόσο, που να μην ανταποκρίνονται πλέον στο περιεχόμενό τους.
Το επισημαίνω γιατί κάπως αλλιώς φανταζόμουν τους αντάρτες.
Κουρελήδες αλλά με όνειρα χρωματιστά να ξεπετάγονται μπροστά σου σαν σπίθες μιας φωτιάς. Της φωτιάς των αξιών που καίει τα σωθικά τους. Ασύντακτους και απείθαρχους αλλά παρ’ όλ’ αυτά με το «εγώ» να πυρπολείται αδίστακτα στο όνομα του «εμείς» που έθεσαν στόχο να υπηρετήσουν.
Άτεγκτους ακόμη και με τους συντρόφους τους στην εφαρμογή μπορεί των δικών τους κανόνων δικαίου αλλά για όλους.
Αμείλικτους απέναντι στο κατά την άποψή τους σάπιο σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί. Ευλαβικά προσηλωμένους στο φως μιας ουτοπίας που ο δικός μας Ελύτης έχει περιγράψει με τρεις λέξεις. «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ».
Αλλοπαρμένους να ακολουθούν με μάτια κλειστά το εκτυφλωτικό όνειρό τους όπως τα σκόρπια ετερόφωτα σωματίδια τον υπέρλαμπρο μετεωρίτη τους..
Τώρα ποια σχέση μπορεί να έχουν όλ’ αυτά με τους Δαϊλάκη, Σαλμά, Μανώλη, Γιαννόπουλο και ένα σωρό άλλους μπορεί μυστακοφόρους, μπορεί γενειοφόρους, με μια λέξη τρίχες δεν ξέρω.. Εξηγείστε μου εσείς…Γιατί το μυαλό μου είναι πεπερασμένο και οι λέξεις που ακούω έχουν φθαρεί.