Αφορμή για τις γραμμές που ακολουθούν στάθηκαν κάποιες αναρτήσεις σε τούτο αλλά και σε άλλα blogs.
Γράφει ο ευθύλογος
Δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στους πολιτικούς και γενικά στους ανθρώπους της εξουσίας. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι επιδιώκουν να ικανοποιήσουν την εγωπάθειά τους, καλύπτοντας τις αρρωστημένες φιλοδοξίες τους πίσω από τον μανδύα της δήθεν προσφοράς.
Τους ενδιαφέρει το κύρος, η αναγνωρισιμότητα, η άσκηση επιρροής, η δύναμη, το χρήμα – τώρα και να θέλουμε, δεν μπορούμε να το κρύψωμεν άλλωστε - και όχι η προσφορά και η συμβολή στην επίλυση των όποιων προβλημάτων.
Έχω ασκήσει και ασκώ οξύτατη κριτική στους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων.
Στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής όμως, θεωρώ ότι δεν είμαστε πληροφορημένοι σε επαρκή βαθμό ώστε να εκφράζουμε σαφή και μονοδιάστατη άποψη.
Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι δεν γνωρίζω τίποτε περισσότερο από αυτά που γνωρίζει ένας μέσος αναγνώστης του παραδοσιακού τύπου άντε και της ηλεκτρονικής ενημέρωσης.
Έχω τη γνώμη όμως οτι ακόμη και αυτή η λειψή πληροφόρηση, ειδικά σε ευαίσθητα θέματα όπως τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, είναι σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη, κατευθυνόμενη και φιλτραρισμένη.
Με λίγα λόγια μαθαίνω . . . ότι θέλουν οι αρμόδιοι να μάθω.
Συνεπώς είμαι επιφυλακτικός στη διατύπωση γνώμης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μόνον εκ του αποτελέσματος μπορώ να κρίνω και πάλι δεν είμαι βέβαιος οτι με διαφορετική αντιμετώπιση π.χ. με επίδειξη πυγμής, ή με διαλλακτικότητα σε άλλη περίπτωση, θα εξελίσσονταν καλλίτερα ή χειρότερα τα πράγματα.
Άλλωστε ποτέ δεν μπορούμε να συγκρίνουμε το πραγματικό με το υποθετικό γιατί το υποθετικό το διαμορφώνουμε κατά βούλησιν.
Και βέβαια ας μη ξεχνάμε οτι η επίδειξη πυγμής, απαιτεί ύπαρξη πυγμής, αλλιώς πρόκειται για λεονταρισμούς και φαιδρότητες. Υπάρχει σήμερα τέτοια πυγμή;
Είναι η Ελλάδα σήμερα «σεβαστή εις τους φίλους και τρομερά εις τους εχθρούς;»
Κάτι τέτοιο απαιτεί θυσίες, απαιτεί εμπνευσμένους πολιτικούς ταγούς, απαιτεί όραμα, απαιτεί εμπιστοσύνη του Λαού προς την ηγεσία κλπ.
Ας αναρωτηθούμε λίγο πόσο διατεθειμένος είναι σήμερα ο Έλληνας για θυσίες οποιασδήποτε μορφής, αλλά και ποιος αρμόδιος νομιμοποιείται να ζητήσει θυσίες;
Ποιος πολιτικός είναι σε θέση να κοιτάξει κατάματα τον Έλληνα και να του πει: Μην αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για σένα. Αναρωτήσου τι μπορείς να κάνεις εσύ για την Ελλάδα. [1]
Εκτός των παραπάνω, ας έχουμε υπόψη μας ότι την εξωτερική πολιτική δεν την διαμορφώνει ο εκάστοτε υπουργός εξωτερικών που έξη μήνες πιο πριν μπορεί να ήταν υπουργός μεταφορών ή . . . κοινοτάρχης, αλλά ένα επιτελείο που απαρτίζεται κυρίως από μόνιμους διπλωμάτες.
Εκεί υποθέτω πως είναι το μεγάλο λάθος!
Το θέμα δεν είναι ο σημερινός τρόπος αντίδρασης των αρμοδίων σε κάθε πρόκληση, αλλά ο . . . προ δεκαετιών τρόπος δράσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Σήμερα απλά πληρώνουμε τις συνέπειες.
Το ερώτημα είναι τι ποιότητας και νοημοσύνης άνθρωποι γίνονταν διπλωματικοί υπάλληλοι στο παρελθόν και ίσως και τώρα;
Τι έπαιζε και τι παίζει σημαντικότερο ρόλο στην επιλογή τους;
Η ευφυΐα, η κατάρτιση, η διορατικότητα, οι διπλωματικές τους ικανότητες και τα γενικότερα προσόντα τους ή η κομματική τους τοποθέτηση;
Το ότι τα Σκόπια αναγνωρίστηκαν από 130 περίπου χώρες, σαφώς δείχνει διπλωματική ανεπάρκεια (επιεικώς) εκ μέρους μας.
Εκεί είναι κέντρο βάρους του προβλήματος και όχι μόνον του συγκεκριμένου. Τα υπόλοιπα που ακούμε και διαβάζουμε περί σκληρής απαντήσεως ή περί αυστηρής προειδοποιήσεως είναι για εσωτερική κατανάλωση.
Δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση πώς διάολο τα καταφέρνουμε να έχουμε πάντα προβλήματα με τους γειτόνους; Μέχρι το 1974 ήταν ο «από βορρά κίνδυνος ».
Τότε αυτομάτως εξαφανίστηκε αυτός αλλά εμφανίστηκε ο «εξ ανατολών κίνδυνος». Καταφέραμε να τον βάλουμε στο ψυγείο κι αυτόν - μην πάει δα και χαμένος – και ξεκίνησαν πάλι τα προβλήματα με τον βορρά, αλλά σε άλλη συσκευασία τώρα.
Να οφείλονται όλα αυτά στο ότι είμαστε έθνος ανάδελφον κατά τον πρώην πρόεδρο Δημοκρατίας ή μήπως είμαστε έθνος ανάλαφρον και δεν μας παίρνουν πλέον στα σοβαρά;
Τελειώνοντας θα τονίσω πάλι ότι η απαίτηση για σκληρή συμπεριφορά εκ μέρους των εκπροσώπων μας προϋποθέτει και την ανάλογη προετοιμασία του Λαού για την αντιμετώπιση των όποιων συνεπειών. Υπάρχει τέτοια προετοιμασία;
Και μη ξεχνάμε οτι υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που είναι έτοιμοι να υπερακοντίσουν την δική μας πατριωτική άποψη. Πάντα βρίσκονται άνθρωποι που πιστεύουν οτι η εξωτερική πολιτική ασκείται με «γιουρούσια». Η διπλωματία θέλει «υποχθόνιες» ενέργειες, δεν θέλει παρορμητισμό. Οι καλοί διπλωμάτες προδίδουν τα πάντα εκτός από τα συναισθήματά τους
Διάβασα απόψεις που λίγο πολύ υποστηρίζουν οτι «αφού ξοδεύουμε τόσα χρήματα για εξοπλισμούς, καλό είναι να χρησιμοποιούμε πότε - πότε αυτά τα όπλα».
Μια πυριτιδαποθήκη όπως τα Βαλκάνια δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από την εφαρμογή αυτής της άποψης.
* * * * * *
[1] Τη φράση Μην αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνει η Αμερική για σένα. Αναρωτήσου τι μπορείς να κάνεις εσύ για την Αμερική, απηύθυνε ο John Kennedy στον αμερικανικό λαό (το 1961 θαρρώ).
Φιλικά Ευθύλογος