Γράφει ο ευθύλογος
Ο αριθμός, η έκταση αλλά και η ένταση των σχολίων στην προηγούμενη ανάρτησή μου «Ποιοι βρίζουν το ΠΑΣΟΚ με πόνο και ποιοι με χαρά» (Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008) δείχνει ότι το ενδιαφέρον για την πολιτική είναι . . . στο κόκκινο, πράγμα παρήγορο γιατί επιβεβαιώνεται έτσι οτι κάποιοι αντιδρούν, αισθάνονται την πρόκληση και νοιώθουν υποχρεωμένοι να πάρουν θέση.
Είχα σκοπό να βάλω τίτλο «Ο γιος του γερμανοτσολιά και της ταγματασφαλίτισσας απαντά». Αλλά μετά θυμήθηκα τον φίλο gianniotis.gr και το «Όξω πούστη απ’ την παράγκα» και σκέφτηκα, ρε μπας και το πιστέψουν κάποιοι; (Όσοι δεν διαβάζετε τα σχόλια, μπορεί να μην καταλάβετε τούτη την παράγραφο)
Δεν με ενοχλούν οι προσωπικές επιθέσεις, τις έχω συνηθίσει και τις θεωρώ δεδομένες εκ προοιμίου.
Άλλωστε οι εκ του ασφαλούς εμπαθείς χαρακτηρισμοί είναι ο μόνος λόγος που χρησιμοποιώ nickname (ψευδώνυμο). Δεν μου αρέσει κάποιοι να σκυλεύουν το πραγματικό μου όνομα παραμένοντας οι ίδιοι ανώνυμοι.
Έχω δημοσιεύσει επώνυμα πολύ οξύτερες απόψεις που προφανώς προκάλεσαν αντίλογο τον οποίο σέβομαι απόλυτα, ανεξάρτητα αν συμφωνώ. Αλλά αντίλογο με επιχειρήματα που να αντέχει σε κριτική.
Άργησα να απαντήσω γιατί από Πέμπτη βράδυ 3 Ιουλίου έμεινα από Internet.
Δυστυχώς ισχύει και εδώ ο νόμος του Murphy.
«Το Internet θα σας αφήσει τη στιγμή που το χρειάζεστε περισσότερο»
Και τώρα – Δευτέρα μεσημέρι - «με την ψυχή στο στόμα» γράφω.
Έκανα μόνος μου μερική επιδιόρθωση.
Βέβαια η σύμπτωση μπορεί να οδηγήσει πολλούς στη σκέψη οτι άργησα να απαντήσω γιατί …αποστομώθηκα. Πραγματικά θα χαιρόμουν να είχαν δίκιο.
Και για να μπούμε στο . . . ψητό.
Πρώτα από όλα εύχομαι στον φίλο CHIEF ENGINEER καλές θάλασσες.
(αν εξακολουθεί να ταξιδεύει)
Από αυτόν περίμενα το πιο σκληρό σχόλιο αλλά μου προέκυψαν άλλοι Ροβεσπιέροι στο δρόμο. Χαίρομαι που κατάλαβε το πνεύμα της ανάρτησης. Μάλλον έχουμε τον ίδιο πόνο κι ας μην είμαι μέλος ούτε του ΠΑΣΟΚ, ούτε άλλου κόμματος.
Λένε πως ο πόνος όταν μοιράζεται λιγοστεύει. Μακάρι γιατί ώρες - ώρες είναι αβάσταχτος.
Λυπάμαι μόνο που . . . τον πήραν και αυτόν τα σκάγια.
Μην ξεχνάμε οτι έβρισαν κάποτε τον Σάκη Καράγιωργα . .. . εδώ θα δυσκολευτούν;
Για να μην πούμε τι τραβάει ο Κ. Σημίτης όπως βέβαια και ο Γ. Παπανδρέου από την άλλη μεριά. Δυστυχώς οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι πάντα οι πιο αιματηροί.
Κάτι ξέρει ο λαός που λέει:
- Ποιος σου έβγαλε το μάτι;
- Ο αδερφός μου.
- Γι’ αυτό σου το έβγαλε τόσο βαθειά;
Σε αρκετά σημεία απάντησε αντί για μένα ο φίλος CHIEF ENGINEER. Και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Σε κάποια δεν μπορώ να απαντήσω γιατί δεν έχω τις απαραίτητες πληροφορίες.
Π.χ. δεν μπορώ να μιλήσω για την Δυτική Αττική γιατί δεν ξέρω αν είναι θέμα της Κεντρικής Εξουσίας ή των τοπικών Δήμων.
Και κάτι ακόμη. Μήπως κάποιοι πολιτικοί φρόντισαν πρώτα να αγοράσουν οικόπεδα ή παλιά κτίρια, όταν η περιοχή ήταν υποβαθμισμένη και μετά να την αναβαθμίσουν; Παλιό και δοκιμασμένο το κόλπο αυτό.
Μήπως έχουμε «ΒΡΑΧΩΔΗ ΟΙΚΟΠΕΔΑ» σε νέα έκδοση;
Δυστυχώς οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι εξ ορισμού ύποπτοι. Έτσι το θέλησαν.
Σε κάποια άλλα σχόλια όχι απλά δίνω δίκιο αλλά και υπερθεματίζω.
Όπως κάποιο που διάβασα για την μειωμένη ελληνικότητα και εθνικοφροσύνη. Μπορώ να αναφέρω αντίστοιχο και πολύ πιο προκλητικό περιστατικό.
Αυτό που γράφω παρακάτω είναι πίνακας επιτυχόντων σε Ανωτάτη Σχολή που αναρτήθηκε μετά τις εισαγωγικές εξετάσεις. (μιλάμε για την δεκαετία του ’50) Έγραφε τα εξής: (Δηλώνω επιφύλαξη ως προς τους αριθμούς)
Εκ των 738 προσελθόντων επέτυχον οι κάτωθι 52.
1) . . . . . . . . . . . . .
2) . . . . . . . . . . . . .
- - - - - - - - - - - - -
51) . . . . . . . . . . .
52) . . . . . . . . . . . .
Των υπολοίπων τα γραπτά δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν λόγω ήθους και χαρακτήρος.
Και σίγουρα ξέρετε πολύ καλά τι σήμαινε τότε «ήθος και χαρακτήρας».
Δεν αρνούμαι οτι έγιναν σωστά πράγματα επί ΠΑΣΟΚ, π.χ. το ΕΣΥ.
Αλλά δεν πιστεύω οτι στην πολιτική πρέπει να εισάγουμε την αντίληψη του «συμψηφισμού των ενεργειών» ούτε την θεωρία της «απαλλαγής δια της συγκρίσεως». Το έχω ξαναγράψει αυτό.
Για μένα το «Συμβόλαιο με το Λαό» έχει ισχύ Συμβολαίου. Δεν ισχύει κατά ποσοστό!
Παραβλέπω τους χαρακτηρισμούς, απλά ας αναρωτηθούν κάποιοι: 
Ξέρουν πολλούς δεξιούς να λένε οτι «στη δεξιά ανήκει το χρήμα και η εξουσία και στην αριστερά το ήθος και οι θυσίες;»
Ξέρουν πολλούς δεξιούς να «θεωρούν φυσιολογικό να τους εξαπατήσουν άλλα κόμματα – γιατί ποτέ δεν τα πίστεψαν - αλλά θεωρούν ιεροσυλία να τους εξαπατήσει το ΠΑΣΟΚ γιατί το πίστεψαν;».
Ξέρουν πολλούς δεξιούς «να ψάχνονται και να ντρέπονται που ψάχνονται;».
Φίλοι, οι ταμπέλες είναι εύκολη υπόθεση. Ο συνδυασμός κομματικής προσήλωσης και ελευθερίας στη σκέψη είναι το δύσκολο.
Και πάμε στις πολιτικές ελευθερίες και στον φόβο του χωροφύλακα.
Εν μέρει σωστή παρατήρηση.
Αλλά σκεφτήκαμε μήπως ήταν ιστορική συγκυρία;
Από τη στιγμή που νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ (χάνοντας βέβαια τη γοητεία της παρανομίας) οι εξελίξεις αυτές ήταν προδιαγεγραμμένες.
Δεν το έκανε βέβαια με χαρά ο Καραμανλής αλλά ήταν υποχρεωμένος. Το ίδιο συνέβηκε στην Πορτογαλία και στην Ισπανία. Παράλληλη πορεία έχουμε από το1974 και μετά με αυτές τις χώρες. Θυμάστε την θρυλική Πασιονάρια;
Αν δεν υπήρχαν πολιτικές ελευθερίες δεν θα υπήρχε και είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση για καμιά από τις τρεις χώρες.
Βέβαια εδώ, οι μεταχουντικές υποχρεωτικές εξελίξεις, παρουσιάστηκαν σαν βήματα εκδημοκρατισμού και κοινωνικοπολιτικής προόδου.
Ίσως γιατί οι πολιτικοί ξέρουν να παρουσιάζουν ακόμη και «το σκατό για τούρτα».
Πως θα παρουσιάσουν το μπρούτζο για χρυσάφι;
Κάποιοι μπορεί να αισθάνονται σαν προνόμια τα απαράγραπτα δικαιώματά τους.
Και να προσκυνάνε στο διηνεκές αυτούς που τους τα «παραχώρησαν»
Προσωπικά δεν μπορώ να αισθανθώ ευγνωμοσύνη όταν μου «δίνουν» αυτό που μου ανήκει. Αισθάνομαι οργή και λύσσα όταν μου το στερούν!!
Και για να τελειώσουμε και με τα γκομενιλίκια των πολιτικών.
Ο μπακάλης της γειτονιάς μου μπορεί να έχει γκόμενα. Ο πρωθυπουργός όχι!
Τον μπακάλη θα τον κρίνω από το αν με κλέβει ή όχι στο ζύγι και στο λογαριασμό. Δεν με απασχολούν οι ερωτικές του κατακτήσεις, αρκεί να μην συμπεριλαμβάνεται η γυναίκα μου. Κι αν ήταν καλλίτερος από μένα, ίσως και να την έστελνα μαζί του μπας και πιάσουμε κι εμείς από ράτσα.
Για τον πρωθυπουργό δεν είναι το ίδιο! Οι πολιτικοί δεν (πρέπει να ) έχουν αδιαφανή ιδιωτική ζωή. Αυτό είναι το τίμημα της δόξας.
Αν ξέραμε πόσο επηρεάζει η κάθε Ασπασία τον . . . Περικλή της! [1]
Και πόσοι εκβιασμοί και μηχανορραφίες μπορούν να στηθούν πίσω από μια κρυφή ιδιωτική ζωή! Εκβιασμοί που οι πολίτες θα τους πληρώνουν χρόνια και χρόνια!!
Αλλά και όταν η κρυφή ζωή αποκαλύπτεται, (θυμάστε το νεύμα στο αεροπλάνο;)
μπορεί να συγκινούνται κάποιες σιτεμένες γεροντοκόρες των βορείων προαστείων και να χαϊδεύουν το περιεχόμενο του οσχέου τους κάποια θλιβερά αρσενικά που νομίζουν ότι τώρα . . . ήρθε η ώρα της γκόμενας και γι’ αυτά, αλλά την ίδια στιγμή πολλοί εχέφρονες κουνάνε απελπισμένα το κεφάλι τους καταλαβαίνοντας ότι όταν ο ηγέτης ικανοποιεί τις ανθρώπινες αδυναμίες του, η ηγεσία μετατρέπεται σε . . . απλή προεδρία, ίσως και σε κάτι χειρότερο. Σε καρικατούρα της.
* * * * *
[1] Πληροφορίες από πρώτο χέρι για το θέμα αυτό παρέχονται στο βιβλίο
«Η πόρνη της Δημοκρατίας»
Το έγραψε η Christine Joncour ερωμένη του Roland Dumas πρώην υπουργού των Εξωτερικών της Γαλλίας.
Και ως γνωστόν η Γαλλία έχει και Δημοκρατία καλλίτερη αλλά και πουτάνες καλλίτερες από μας.
Φιλικά