
Ηταν η πρώτη φορά που το ίδιο το Πατριαρχείο στράφηκε σε διεθνές δικαστήριο κατά της Τουρκικής Δημοκρατίας για προσβολή των δικαιωμάτων του. Η δικαίωσή του είναι ακόμη σημαντικότερη αν ληφθεί υπόψη ότι με την πανηγυρική καταδίκη της Τουρκίας συμφώνησε χωρίς επιφυλάξεις και ο Τούρκος δικαστής.
Η απόφαση έχει ιδιαίτερη σημασία διότι, πέρα από τα περιστατικά της συγκεκριμένης διαφοράς, αναγνωρίζει ανεπιφύλακτα ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο όχι απλώς μπορεί να έχει ιδιοκτησία «κινητή και ακίνητη» στην Τουρκία, αλλά και ότι τα δικαιώματά του προστατεύονται από το Διεθνές Δίκαιο.
Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξέφρασε τις επιφυλάξεις του για το νόμο περί βακουφιών που επικαλείται η Τουρκία.
Το χειρισμό της υπόθεσης αυτής ανέλαβαν και διεκπεραίωσαν για πρώτη φορά από κοινού Ελληνες και Τούρκοι δικηγόροι, με μακρά πείρα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου (οι κ. Νίκος Αλιβιζάτος και Α. Sakmar, καθηγητές στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Γαλατά Σαράι, αντιστοίχως, και ο κ. Γιάννης Κτιστάκις, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Θράκης).