"Στις 11 Ιουλίου 2008 ο γιός μου Εμμανουήλ Ανδρουλάκης, άτομο με ειδικές ανάγκες (κωφός) βρέθηκε στην Κεφαλονιά. Είχε πάει με το ΚΤΕΛ και του είχαμε επιστροφή αεροπορικό εισιτήριο με το βραδινό αεροπλάνο του Σαββάτου. Το Σάββατο το απόγευμα, όπως μας είπε, πήγε στο αεροδρόμιο, έδειξε το εισιτήριο στο ταμείο κτύπησαν το κομπιούτερ και του είπαν ότι θα πετάξει το βράδυ για Αθήνα στις 11 περίπου.
Πήγε το βράδυ στο αεροδρόμιο, πήγε για να επικυρώσει το εισιτήριο, τον σταμάτησαν και του είπαν ότι δεν θα πετάξει. Το παιδί δεν μπορούσε να καταλάβει το «γιατί δεν μπορούσε να πετάξει» αφού κρατούσε εισιτήριο και άρχισε να διαμαρτύρεται με τον τρόπο του. Άμεση λύση του Αεροδρομίου: φώναξαν την αστυνομία η οποία τον πήγε στον αστυνομικό κέντρο της πόλης. Από εκεί μας πήραν τηλέφωνο.
Ο αξιωματικός της αστυνομίας μας ενημέρωσε για όσα συνέβησαν και μας καθυσήχασε ότι βοηθούσαν το παιδί και θα του παρείχαν φιλοξενία. Μας είπε μάλιστα ότι θα φύγει με το πρωινό αεροπλάνο. Επικοινώνησα με την κ. Αποστολάκου, Την παρακάλεσα αν μπορούσε να μας βοηθήσει να φύγει το παιδί με την πρωινή πτήση.
Μου είπε ότι θα επικοινωνούσε με την προϊσταμένη και θα μας ενημέρωνε. Πράγματι μας τηλεφώνησε και μας είπε να πάνε το παιδί το πρωί 6.15 γιατί η πτήση ήταν 7.00. Επικοινώνησα με την αστυνομία και τους είπα αυτά που μου είπε η κ. Αποστολάκου.
Στην πρωινή βάρδια θα ήταν κάποια Άννα (όταν ζήτησα το επίθετό της μου είπε μια είναι η Άννα) την οποία θα είχε σχετικά ενημερώσει. Το πρωί πράγματι η αστυνομία συνόδευσε το Μάνο στο Αεροδρόμιο, αλλά ούτε τότε εστάθη δυνατό να πετάξει.
Επικοινώνησα με την κ. Άννα η οποία μου είπε ότι ο πιλότος αρνήθηκε να τον πάρει.
Από εκεί άρχισε ο μεγάλος Γολγοθάς για το παιδί και για μας. ...............
Ολη η επιστολή στο kefaloniapress