Συνεχίζεται η κουβέντα 33 χρόνια μετά

Η αφορμή δόθηκε από το θόρυβο που ξεσήκωσε η δημοσίευση της εφημερίδας «ΝΕΑ», η συνέντευξη Μητσοτάκη στο Αλτερ αλλά και από τα σχόλια σε αντίστοιχη ανάρτηση στο «καφενείο».

Γράφει ο περαστικός- ευθύλογος

Το έγγραφο που δημοσίευσε η εφημερίδα, δεν προσθέτει πολλά νέα στοιχεία στα ήδη γνωστά, είναι όμως σημαντικό γιατί αποτελεί μια ακόμη μαρτυρία για τα γεγονότα της εποχής εκείνης, που πολλοί έχουν λόγους να τα υποβαθμίζουν, να τα αμφισβητούν ακόμη και να τα διαστρεβλώνουν κατά το δοκούν.

Η Ιστορία θα στηριχτεί σε επίσημα έγγραφα, σε ανεπίσημη αλληλογραφία σημαντικών αλλά και απλών προσώπων, σε μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα και στα απομνημονεύματα κάποιων άλλων.

Από όλα μαζί δημιουργείται μια "συνiσταμένη" απόψεων και αφού καταλιαγιάσει ο κουρνιαχτός της επικαιρότητας, προκύπτει η Ιστορία.

Τα έγγραφα που υπάρχουν σε άλλες χώρες – αλληλογραφία πρεσβείας και κυβέρνησης, ανταλλαγή απόψεων μεταξύ διπλωματών κλπ. και που σε εύλογο διάστημα δημοσιεύονται, αποτελούν μέρος των πηγών της Ιστορίας κάθε χώρας και δεν μπορούν να θεωρηθούν ασήμαντα.

Προφανώς δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις ευθύνες άλλων πολιτικών της εποχής εκείνης, τούτο όμως δεν επιτρέπεται να αποτελεί άλλοθι ούτε να εισάγει στην πολιτική και στην Ιστορία, την αρχή του συμψηφισμού και της διανομής - και άρα μετριασμού των ευθυνών.

Είναι αυτονόητο οτι οι ΗΠΑ λειτουργούσαν, λειτουργούν και θα λειτουργούν προς το συμφέρον τους και καλά κάνουν.
Άλλωστε από το τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου έχουν δημιουργήσει "στρατηγικά συμφέροντα" σε όλον τον κόσμο.

Αν η κυβέρνηση μιας μικρής χώρας -όπως η Ελλάδα - ήταν εμπόδιο στα σχέδιά τους, θα προσπαθούσαν να την ανατρέψουν, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις, όπως πολιτική αστάθεια, λαϊκή δυσαρέσκεια κλπ. (Αργότερα επινόησαν και τη μάχη της κατσαρόλας)

Δεν θα το κατόρθωναν όμως αν δεν υπήρχαν στον πολιτικό και στον στρατιωτικό χώρο της Ελλάδας τα κατάλληλα πρόσωπα.

Ο κ. Μητσοτάκης υπήρξε ένα από αυτά τα πρόσωπα, όχι το μοναδικό αλλά από τα σημαντικότερα.

Προφανώς δεν του καταλογίζει κανένας εχέφρων οτι γνώριζε τις τραγικές συνέπειες που θα ακολουθούσαν την αποστασία, αλλά το σημαντικότερο γνώρισμα ενός ευφυούς πολιτικού είναι η διορατικότητα.
Όφειλε να γνωρίζει ως έμπειρος πολιτικός, οτι κάθε περιφρόνηση της λαϊκής θέλησης ισοδυναμεί με συνταγματική εκτροπή και έχει απρόβλεπτα και καταστροφικά συνήθως επακόλουθα.
Είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε τις θλιβερές εξελίξεις της εποχής εκείνης ως νομοτελειακή και αναπόδραστη πραγματικότητα, γιατί έτσι το ήθελαν οι Αμερικανοί.

Την πολιτική και εθνική τραγωδία δεν την είχαν προδιαγράψει οι πολιτικές συγκυρίες της εποχής, ούτε η αμερικανική πολιτική, αλλά οι παραστρατιωτικές οργανώσεις που έτρωγαν τα σωθικά του Ελληνικού στρατού.

Οι «νεαροί αξιωματικοί» του 1945 - αυτοί που υπήρξαν ο πυρήνας του ΙΔΕΑ – ωρίμασαν και το 1965 δεν ήταν πλέον νεαροί, αλλά συνταγματάρχες, ταξίαρχοι και στρατηγοί με ενεργό (αφανή) ανάμιξη στα πολιτικά και προφανώς στρατιωτικά δρώμενα ⁽¹⁾.
Αλλά οι φιλοδοξίες τους ⁽²⁾ ήταν κατά πολύ ανώτερες του μέχρι τότε ρόλου τους.
Άλλωστε, το ότι στρατηγοί και ταξίαρχοι π.χ. Παττακός, Μακαρέζος, Ζωιτάκης, Σπαντιδάκης κλπ. δέχθηκαν τον συνταγματάρχη Παπαδόπουλο ως αρχηγό δείχνει οτι μεταξύ τους υπήρχε μια άλλη μορφή ιεραρχίας. (αυτή του ΙΔΕΑ). Ας αναφέρουμε εδώ οτι οι Παπαδόπουλος, Μακαρέζος και Λαδάς ήταν της ίδιας τάξης στην Ευελπίδων. (1940).
Την ύπαρξη ⁽³⁾ και το ρόλο του ΙΔΕΑ, θα πρέπει να γνώριζαν όλοι οι πολιτικοί, τουλάχιστον του επιπέδου Μητσοτάκη και γι’ αυτό είχαν χρέος να συσπειρωθούν γύρω από τον νόμιμο πρωθυπουργό της χώρας Γ. Παπανδρέου και όχι να τον υποσκάπτουν «τοις Αμερικανών ρήμασι πειθόμενοι». (Τυπικά ο ΙΔΕΑ είχε διαλυθεί το 1951, στην πράξη όμως;)
Η κρίση Παλατιού και Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ξεκίνησε από την διαμάχη για τον έλεγχο του Στρατού και των σωμάτων ασφαλείας γενικότερα, πέρασε στην φάση της αποστασίας όπου ο «βασιλεύς» αντιγράφοντας τον Καλιγούλα που έχρησε ύπατον τον ίππον του, εκχωρούσε διαδοχικά τον τίτλο του πρωθυπουργού σε κάθε πρόθυμο να εξαγοραστεί ⁽⁴⁾ και να αποστατήσει, την αποστασία διαδέχθηκε η εφτάχρονη νύχτα της Χούντας και η καταστροφή ολοκληρώθηκε με τον διαμελισμό της Κύπρου.
Μια τραγωδία που αναζητά ακόμη την κάθαρσή της.
Δεν ευθύνεται κανένας;

(1) Ίσως και οι μεταθέσεις τους να γίνονταν με τέτοιο τρόπο ώστε στην ίδια περιοχή να βρίσκονται πάντοτε μαζί κάποια πρόσωπα. Θα ήταν ενδιαφέρον να διερευνηθεί.

(2) Δυο πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ. Οι αριθμοί και οι φιλοδοξίες των ηλιθίων.

(3) Οι αξιωματικοί του ΙΔΕΑ έκαναν εμφανή τη παρουσία τους από την εποχή του Παπάγου. Προς τιμήν του ο Παπάγος τους ακινητοποίησε ακαριαία.
Το αν (η γιατί δεν) εξαρθρώθηκε ο ΙΔΕΑ γεννά κρίσιμα ερωτήματα.
Δεν μπορούσε ή δεν ήθελε η πολιτική ηγεσία; (μέρος της προφανώς)
Μήπως υπήρχε «veto» από άλλο κέντρο; Π.χ. παλάτι, εξωτερικός παράγων κλπ.
Μήπως είχαμε μια πολιτική ηγεσία υπό στρατιωτική κηδεμονία;
Μήπως και το αγωνιώδες ερώτημα του Καραμανλή «Ποιος επί τέλους κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» καθιστά πιο επιτακτική την απάντηση στα παραπάνω;
Μέχρι στιγμής από όσο γνωρίζω δεν έχουν δοθεί απαντήσεις. Εδώ η συμβολή του επίτιμου θα μπορούσε να είναι ουσιαστική.
Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Αυτά θέλουμε να μάθουμε!!!

(4) Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος σε υπόμνημά του προς τον τότε βασιλιά (Ιανουάριος 1966) αναφέρει τα εξής:
«Το χειρότερον είναι ότι η απόσπασις των αναγκαίων βουλευτών (από την Ένωση Κέντρου) έγινε με εξαγοράν συνειδήσεων με τον υπουργικόν θώκον ή και με άλλα ακατονόμαστα μέσα».
Αυτά τα ακατονόμαστα μέσα τα ήξεραν όσοι ήταν στο κόλπο.
Η μαρτυρία του Κανελλόπουλου αν συνδυαστεί με τις (όχι αστήρικτες) φήμες περί του αμερικάνικου αεροπλάνου με τα δολάρια, κάνουν τους αλήτες των πάμπερς της δεκαετίας του 80, καθώς και τους σημερινούς εμπλεκόμενους στο σκάνδαλο της SIEMENS να φαντάζουν σαν φτωχοί συγγενείς και ερασιτέχνες.
Έγινε τεράστια διαχρονική και διακομματική προσπάθεια από τους αρμόδιους να απαξιωθεί η πολιτική.
Τελικά τα κατάφεραν! Μπορούν να είναι περήφανοι.
Οι ίδιοι βέβαια ούτε ντράπηκαν ποτέ, ούτε ντρέπονται.
Η ντροπή προϋποθέτει αυτοκριτική, σεμνότητα, αυτογνωσία και άλλες αρετές τις οποίες στερούνται. Για τούτο και ντρεπόμαστε εμείς γι’ αυτούς!

Περιμένουμε τις απόψεις σας για να τις αναρτήσουμε